คือเราคบๆเลิกกับแฟนคนปัจจุบันอยู่หลายครั้ง หลายครั้งก็เกิดจากการที่ทำอะไรไม่ยั้งคิด ส่วนหนึ่งเพราะยังไม่เข้าใจกับคำว่าแฟนมากนักหรือเข้าใจไม่ตรงกัน ก่อนหน้านี้ก็เหมือนเด็กๆเสพลตามประสา อยากรู้อยากเห็น เลิกกันก็หลายครั้ง แต่ครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกันเพราะ เราหวงตัวกับเขา เราบอกเขาว่า ก็แค่หวงตัว รักนวลสงวนตัว จริงๆเราถูกแม่ปลูกฝังการหวงตัวเองมาตลอด แต่เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง จนกระทั้งพลาดไปเกือบมีอะไรกับคนในร้านเหล้า ทำให้เราคิดได้ว่า เราต้องหวงร่างกายตัวเองให้มากกว่านี้(ส่วนตัวกลัวการมีsexเลยยิ่งกลัว) ทำให้หลังจากนั้นก็หวงตัวมากขึ้น นอกจากแม่ ก็ไม่ค่อยยอมให้ใครจับตัวนัก ขนาดพี่ชายแท้ๆยังคิดแล้วคิดอีก ทำให้กับแฟนเลยไม่ได้แตะตัวกันเลย เราก็สบายใจดี เจอกันก็มีความสุขดีถึงจะแค่ไปดูหนังแล้วมานั่งคุยเรื่องหนังกันต่อ แต่เขาหวุดหงิด และอึดอัดและบอกว่า แล้วมันจะต่างกับเพื่อนยังไง เจอหน้ากันปีละครั้งได้ แต่แค่จับมือยังไม่ได้ แต่เราก็ให้เหตุผลเขาไปแล้วว่าเพราะอะไร ทำไม ทำแล้วได้อะไร เขาบอกเราแก้ปัญหาผิดจุด เราเห็นแก่ตัว ไม่แคร์อะไรเลย แล้วเราก็คิดอีกว่าถ้าแคร์แฟน แล้วพี่ชายหรือพ่อเราที่เราไม่ยอมให้เขาจับตัวล่ะ หรือเราอาการหนักเกินไป แล้วก็แอบหงุดหงิด แค่ไปเจอหน้าครอบครัวเรายังไม่ได้เลย เราก็รู้สึกผิดกับพ่อแม่นะ ไม่กล้าบอกพวกท่านว่ามีแฟนด้วยซ้ำ กลัวพวกท่านจะมองว่าลูกสาวคนเดียวของพวกเขาเสเพล คบผู้ชายแต่ไม่พามาให้พ่อแม่เจอ กลัวกลายเป็นคำครหา แต่พอจะอธิบายกับแฟน เขาก็บอกเราไม่เชื่อใจเขา แล้วยิ่งรู้สึกผิดไปอีกที่สุดท้ายแล้วทะเลาะกันใหญ่โตเพียงเพราะไม่ยอมให้จับมือ ถกกันเรื่องนี้หนักมา จนเราถามว่าแฟนของเขาหมายถึงอะไร เขาก็บอกเป็นคนที่ฮีลกันและกัน แล้วเราก็ถาม แล้วการที่เราไม่ยอมให้จับมือ เราฮิลเขาไม่ได้เหรอ มันทำให้สับสน สุดท้ายเราก็เงียบใส่เพราะกำลังคิด
.
.
แต่เราก็ไม่อยากฝืนให้ผู้ชายมาจับตัวมันไม่สบายใจ