สวัสดีค่ะ หนูเป็นนักเรียนม.2 อยู่ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ โรงเรียนไม่ได้แย่ มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แต่หนูไม่มีความสุขกับมันเท่าไหร่

  หนูไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ รู้สึกแย่มากไม่มีความสุข เครียด แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ พอมองตัวเองในกระจกแล้วดูเหมือนตัวเองกำลังเฉา รู้สึกตอนที่ปิดเทอมมีความสุขกว่า ได้ลองทำอะไรใหม่ๆหลายๆอย่าง หารายได้พิเศษ ศึกษาเรื่องที่สนใจจริงๆ หนูชอบอยู่คนเดียว มีคนที่พอจะเรียกว่าเพื่อนสนิทได้แต่ก็ไม่สนิทขนาดนั้น ตอนที่อยู่กับเพื่อนก็จะรู้สึกใช้พลังงานเยอะมากกว่าปกติ ต้องเป็นที่พึ่งพา หรือไม่ในเรื่องบางเรื่องก็รู้สึกเป็นส่วนเกิน เพราะคิดต่างจากคนอื่นๆเลยลุยเดี่ยวบ้าง ไปกับเพื่อนบ้าง หนูเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่ง เกลียดวิชาคณิตศาตร์ เอาเถอะ ไม่เป็นไร หนูคิดว่าหนูมีความสามารถที่รักและถนัดและหนูภูมิใจในตัวเองถ้าได้ทำผลงานดีๆออกมา บางทีหนูก็เกลียดการบ้านที่ต้องทำ ถ้าคิดว่าเป็นภารกิจที่ต้องทำให้เสร็จๆไปก็ดี บางงานหนูตั้งใจทำมากๆแต่ครูก็ไม่ได้ใส่ใจหรือชมอะไร แค่ตรวจๆไป คะแนนก็ออกมาเหมือนๆกันดลยไม่อยากจะทำนัก หรือบางทีหนูจะทำการบ้านจนแทบไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ อีกไม่นานก็ต้องนอน ทุกครั้งที่ตื่นมาแล้วรู้ว่าตัวเองต้องไปโรงเรียน และทุกครั้งที่กลับบ้านมามันรู้สึกเหนื่อยเพลียมากๆ เคยบอกพ่อแม่แล้ว พวกท่านก็บอกให้ปรับตัว หรือแก้ตรงไหนได้ก็แก้ หนูไม่รู้จะทำยังไงเลย ปัญหาอยู่ที่ตัวหนูรึเปล่า หรือหนูเห็นแก่ตัวเกินไปไหม 

ขอโทษล่วงหน้าสำหรับทัศคติแสนหยาบคายต่อการศึกษาด้วยค่ะ 

 หนูแค่อยากมีชีวิตประจำวันที่มีความสุขและได้ทำสิ่งที่ชอบมากกว่านี้