ชลัน

แทนคุณยอมรับว่าเลอดาวทำคะแนนกับคุณแพรทองและครอบครัวของลูกชายคนโตได้ดีมากทีเดียว เพราะหลังจากดูแลคุณแพรทองแล้ว หญิงสาวก็มักจะมาขลุกอยู่กับพิมพ์ชนก ทั้งช่วยงานที่พิมพ์ชนกนำมาทำที่บ้าน ทั้งคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋ง ส่วนเขาเองหลังจากหมดเวลาทำงานและรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยก็จะขลุกอยู่กับอินเตอร์เน็ต ศึกษาเกี่ยวกับการเรียนการสอนในแบบต่าง ๆ ที่จะช่วยกระตุ้นพัฒนาการของน้องพ็อตเตอร์

คืนนี้นักสืบหนุ่มรอจนดึกสงัดมั่นใจว่าทุกคนนอนหลับหมดแล้วก็สวมชุดพรางสีดำพร้อมถุงติดตั้งอุปกรณ์ติดตามจากสัญญาณดาวเทียมค่อย ๆ ย่องเข้ามาทางอาคารฝั่งที่เป็นครอบครัวของอภิสิทธิ์ แสงไฟสลัว ๆ ที่ติดตามมุมต่าง ๆ ของตัวบ้านทำให้แทนคุณอาศัยความมืดช่วยอำพรางตัวได้เป็นอย่างดี แต่เกือบจะตกม้าตายเมื่อเห็นเลอดาว พยาบาลสาวเปิดประตูออกมาจากห้องนั่งเล่นชั้นล่างที่เป็นห้องไว้สำหรับพาคุณแพรทองมานั่งเล่นในเวลากลางวัน

หญิงสาวจรดฝีเท้าเบากริบ เดินผ่านหน้าห้องรับประทานอาหารออกไปทางด้านหลังซึ่งเป็นห้องครัวติดกับห้องซักรีด อาจจะกำลังเตรียมเสื้อผ้าเครื่องใช้สำหรับคุณแพรทองอยู่ก็เป็นได้ นักสืบหนุ่มพิจารณา

แทนคุณรีบออกจากที่ซ่อน พุ่งตัวไปยังทิศทางตรงกันข้ามซึ่งเป็นประตูเล็กใช้เป็นเส้นทางลำเลียงข้าวของจากโรงจอดรถเข้าสู่ห้องครัว เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด จุดการติดตั้งอุปกรณ์ที่จะทำให้ข้อมูลการเคลื่อนไหวของรถทุกคันตรงเข้าสู่คอมพิวเตอร์ของเพื่อนซี้ที่อยู่ห้องใต้ดินของสำนักงานนักสืบธารา ความเคลื่อนไหวของทุกคนในบ้านวรโชติโภคินจะอยู่ในสายตาของโจชัวร์ตลอดเวลานับจากนี้ไป

ชายหนุ่มกำลังจะขยับออกจากใต้ท้องรถคันสุดท้ายที่เพิ่งติดตั้งอุปกรณ์ติดตามเสร็จ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อพบว่ามีใครคนหนึ่งเดินผ่านหน้ารถไปหยุดที่โคนต้นไม้ใหญ่ใกล้ศาลาริมสระบัว ในมือถือโทรศัพท์แนบไว้กับหูพูดเสียงเบาจนเขาจับใจความไม่ได้ คนคนนั้นคือ...เลอดาว

นักสืบหนุ่มใจกระตุกวูบอย่างไม่รู้สาเหตุ ท่าทางที่ฉายพิรุธชัดเจนนั้นทำให้หล่อนกลายเป็นบุคคลที่มีพฤติกรรมน่าสงสัยว่าทำไมต้องออกมาคุยโทรศัพท์ไกลตัวบ้านในเวลาดึกขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าในบ้านหลังนี้นอกจากเด็กสองคนแล้ว ไม่มีใครที่แทนคุณจะสามารถไว้วางใจได้อีกเลย

อาการใจหายที่เกิดขึ้นเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจนทำให้นักสืบหนุ่มถึงกับเจ็บจี้ด ๆ ที่หัวใจ แถมด้วยความห่อเหี่ยวที่มากจนตัวเองต้องแปลกใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจอมเจ้าชู้แบบเขารู้สึกแบบนี้กับใครได้ด้วย ที่ผ่านมาแค่รู้ตัวว่ารู้สึกดีกับสาวตาใสยิ้มสวย ไม่รู้เลยว่าที่จริงแล้วมันเกินคำว่ารู้สึกดีไปหลายระดับ

ชายหนุ่มสะบัดหน้าไล่ความรู้สึกที่เข้าจู่โจม เขาจะไม่ปล่อยให้ใจมีอำนาจเหนือหน้าที่ที่รับผิดชอบเด็ดขาด

แปดโมงเช้าเป็นเวลาที่คนวัยทำงานในบ้านตระกูลวรโชติโภคินออกจากบ้านกันหมด ปกติเลอดาวจะพาคุณแพรทองออกมาเดินเล่นชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อยหรือไม่ก็พามาดูน้องพ็อตเตอร์เรียนหนังสือ ส่วนแทนคุณจะสอนเนื้อหาในเชิงวิชาการให้น้องพ็อตเตอร์ ซึ่งยังมีสมาธิดีมากกว่าช่วงบ่ายที่เขาจะเน้นเรื่องการเรียนศิลปะ ดนตรี และกีฬา ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าพื้นที่ซึ่งพยาบาลสาวพาประมุขของบ้านนั่งรถเข็นออกมาเดินเล่นนั้นมักจะเป็นพื้นที่บริเวณซึ่งเป็นอันรู้กันว่าปีกซ้ายของคฤหาสน์เป็นของฝั่งลูกชายคนเล็กและสะใภ้เล็กของบ้าน แต่เมื่อเกิดความสงสัยในพฤติกรรมประมวลเข้ากับความทรงจำที่ไม่เคยใส่ใจ แทนคุณก็พบว่าเลอดาวพาคุณแพรทองไปเดินเล่นในพื้นที่ของอภิสิทธิ์และครอบครัวทุกวันไม่เคยขาด ต่างจากเขาที่แทบหาโอกาสเดินข้ามไปฝั่งขวาของคฤหาสน์แทบไม่ได้ นอกจากจะแอบมาสังเกตุการณ์ตอนดึก

ทันทีที่นกถือถาดใส่น้ำส้มมาให้ที่ศาลาริมสระบัวซึ่งเขากำลังสอนน้องพ็อตเตอร์เรื่องการบวกเลขหลักเดียวอยู่โดยใช้สัญลักษณ์รูปฟุตบอลแทนตัวเลข นักสืบในคราบครูก็เอ่ยปากให้หญิงสาวช่วยดูแลน้องพ็อตเตอร์แทนสักครู่เพราะลืมเอกสารการสอนแล้วรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านเพื่อเดินตามหาพยาบาลสาวซึ่งเห็นเดินผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ไปเมื่อครู่ ก่อนจะพบว่าหญิงสาวร่างบางยืนจับรถเข็นของคุณแพรทองซึ่งมีคุณแพรทองนั่งอยู่ในนั้นยืนอยู่หน้าห้องนั่งเล่นของอภิสิทธิ์ แต่สายตาของทั้งคู่มองไปยังสวนหย่อมข้าง ๆ ห้องนั่งเล่นที่ยังดูสวยงามสะอาดตาเนื่องจากอภสิทธิ์คอยให้คนมาดูแลอยู่ไม่ขาด เหตุผลก็คงจะเพื่อลูกชาย

"ถ้าฉันเดินเหินได้อย่างเมื่อก่อนคงไม่ปล่อยให้บ้านรกอย่างนี้ ลูก ๆ ก็ทำแต่งานข้างนอกไม่ค่อยสนใจดูแลบ้าน ยังดีที่เจ้าสิทธิ์มันใส่ใจดูแลโซนของมัน" คุณแพรทองพูดอย่างคนปลดปลงที่ตอนนี้ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย "จะว่าไปถ้าเจ้าสัวยังอยู่ก็ดีนะ อย่างน้อยถึงลูก ๆ ไม่มีเวลา และเขาอาจจะไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่ตอนที่เจ้าสัวยังมีชีวิตอยู่บ้านก็ดูไม่หดหู่อย่างนี้"

"คุณท่านอย่าคิดมากไปเลยครับ" เสียงดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เลอดาวเอี้ยวตัวกลับมามองและยิ้มกว้างตาใส ไม่มีอะไรน่าสงสัยแม้แต่นิดเดียว

"อ้าวพี่คุณ" เลอดาวทักพร้อมจับรถเข็นของคุณแพรทองหันมาหาคนที่ทักทาย

แทนคุณยิ้มตอบตาเรียวหรี่เล็กลง"มาทำอะไรกันตรงนี้ครับ" เขารู้ว่าไม่ควรถามเจ้าของบ้านเช่นนี้ เพราะคนเป็นเจ้าของจะไปมุมไหนของบ้านก็ได้ ทว่าจุดประสงค์เขาตั้งใจถามอีกคนต่างหาก

"ฉันอยากมาชมอะไร ๆ ที่มันสดชื่นลูกตาน่ะ บ้านของฉันเธอก็เห็นว่าไม่ค่อยสะอาดหูสะอาดตานัก ไม่สมกับฐานะที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบ้านของเจ้าสัวเลย ใครมารู้มาเห็นคงนำไปนินทาและหัวเราะเยาะ ก็มีมุมนี้ล่ะที่พอจะให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง" คุณแพรทองเจ้าของบ้านตอบ ตั้งแต่เจ้าสัวสุทินเสียคุณแพรทองก็ไม่เปิดบ้านให้ใครเข้ามาเลย

"เอ่อ จริงด้วยครับคุณท่าน ผมขอโทษนะครับที่เสียมารยาทถามโดยไม่คิด" แทนคุณยิ้มเจื่อนแก้ตัว

"ไม่เป็นไร..." ประมุขของบ้านตอบ

"งั้นคุณท่านเข้ามาในห้องนี้เลยนะครับ ห้องนี้ก็วิวสวยนะ ข้างหลังมองเห็นสระว่ายน้ำด้วยครับ" แทนคุณภูมิใจนำเสนอ มือหนาออกแรงเลื่อนบานประตูกระจก เดินนำเข้ามาในห้องซึ่งมีโซฟาสีครีมขนาดใหญ่โค้งเป็นตัวแอลตามขนาดของห้องกระจกบานใหญ่ยาวจากฝ้าจรดพื้นห้อง มองออกไปเห็นสระว่ายน้ำขนาดกำลังเหมาะปูด้วยกระเบื้องสีน้ำเงินเข้ม ภายในห้องมีทีวีจอแบนขนาดใหญ่แขวนไว้บนผนัง ถัดออกไปมีเคาน์เตอร์บาร์ไว้ชงเครื่องดื่มเล็ก ๆ น้อย ๆ รวมไปถึงขวดสุราที่ตั้งอยู่ในตู้กระจกใสข้าง ๆ ตู้หนังสือ หนังสือส่วนใหญ่เป็นนิตยสารแฟชั่น

เลอดาวพาคุณแพรทองเดินตามแทนคุณเข้ามาด้วย ชายหนุ่มลอบสังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่ายก็เห็นว่าปกติดีทุกอย่างไม่ส่อพิรุธใด ๆ เลย เขาชักไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดมากเกินไปหรือเปล่า

"เข้ามาทำอะไรกัน" เสียงห้วนทรงอำนาจดังขึ้นที่ประตูจนทุกคนในห้องหันขวับไปมองพร้อม ๆ กัน

"คุณสิทธิ์" เลอดาวเรียก น้ำเสียงแสดงความตกใจ

"ผมมาเอาเอกสารการเรียนของน้องพ็อตเตอร์ครับ" ครูของลูกชายคนที่ทำหน้าเหี้ยมเสียงเข้มตอบ มองสบตาอย่างมั่นคงไม่หลบสายตาเอาเรื่องนั้น

"แม่สั่งให้เลอดาวพาเข้ามาในนี้เอง แม่ให้เลอดาวพาออกมาเดินเล่นชมสวนหย่อมที่แกจัด และสั่งให้พาเข้ามาในห้องนี้" คุณแพรทองออกตัวแทนลูกจ้างเพราะรู้ดีว่าลูกชายคนเล็กต้องเอาเรื่องอีกคนแน่

"คุณแม่ครับ..." อภิสิทธิ์เองก็ไม่กล้าหือกับผู้เป็นแม่เช่นกัน

"แกน่ะมันเห็นแก่ตัว มีเวลาจัดสวนหย่อมที่บ้านฝั่งที่แกอยู่ แต่บริเวณที่แม่กับพี่อยู่ก็น่าจะหาคนมาทำให้บ้าง พี่แกก็ไม่มีเวลา แกพอมีเวลาก็ทำให้บ้าง ยังไงก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน" คุณแพรทองทำบ่น "งูเห่ามันจะเลื้อยมาฉกแม่เหมือนพ่อแกเมื่อไหร่ไม่รู้"

"โธ่คุณคุณแม่ก็... อืมม์ คุณครูได้เอกสารของน้องพ็อตเตอร์แล้วก็กลับไปได้แล้วครับ" อภิสิทธิ์หันมาสั่งลูกจ้างหนุ่ม

"ครับ" จากนั้นแทนคุณก็เดินกลับออกมาปล่อยให้เจ้าของบ้านอยู่คุยกันต่อ
....


"ดาวขอโทษนะคะที่ทำให้พี่คุณโดนดุ" หลังจากพาคุณแพรทองกลับขึ้นตึกและตอนนี้เป็นเวลาพักของทั้งสอง เลอดาวเอ่ยขอโทษในขณะนั่งทานข้าวกับชายหนุ่ม

"ไม่เห็นต้องขอโทษพี่เลย น้องดาวไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย พี่ก็ผิดจริง ๆ นั่นแหละที่พาน้องดาวเข้ามาในบ้านของคุณสิทธิ์"

"ดาวมีคุณท่านช่วยไว้เฉย ๆ หรอกค่ะ ไม่อย่างนั้นก็คงโดนดุไปด้วย แต่จริง ๆ แล้วคุณเอมอรก็อนุญาตให้พี่คุณสอนน้องพ็อตเตอร์บ่อย ๆ ทำไมคุณสิทธิ์ต้องทำท่าทางโมโหโทโสอะไรขนาดนั้น พี่คุณว่ามันแปลก ๆ ไหมคะ" สาวเจ้าถาม

แทนคุณนึกในใจว่าที่อภิสิทธิ์โมโหขนาดนั้นเพราะห้องนั่งเล่นมีห้องลับอีกทอดหนึ่งซึ่งซ่อนไว้อย่างแนบเนียนอย่างไรล่ะ ไม่รู้ว่าเขาซ่อนอะไรไว้ในนั้น เรื่องนั้นแทนคุณก็จะต้องรู้ให้ได้แน่นอน

"บางทีคุณสิทธิ์อาจอารมณ์ไม่ดีอะไรมา แล้วมาเจอลูกจ้างสองคนเข้ามายุ่มย่ามเลยไม่พอใจก็ได้มั้ง" แทนคุณตอบ ไม่ยอมบอกความจริงในสิ่งที่ตนเองรู้มาก่อนหน้านี้

"มันก็แค่ห้องนั่งเล่น แล้วเราก็ไม่ได้พากันนั่งอู้ดูทีวีสักหน่อย"

"บางทีคนมีเงินมีอำนาจก็เอาแต่ใจแบบนี้แหละ อาจจะอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วมาเจอพี่ที่เค้าจ้างให้มาสอนลูกด้วยเงินเดือนแพง ๆ มัวมาคุยสาวพาเดินชมสระว่ายน้ำ ก็เลยไม่พอใจ แม้จะมีแม่ของเขาอยู่ด้วยก็ตาม แต่เห็นพี่ก็อาจจะขวางหูขวางตาไปอย่างนั้น อาจจะรู้สึกเสียดายเงินที่จ้างไป หรือไม่อีกทีอาจจะคิดว่าพี่จะมาแอบดูคุณเอมอรว่ายน้ำอยู่ก็เลยไม่พอใจอะไรทำนองนี้"

"ท่าทางพี่คุณจะเข้าอกเข้าใจผู้ชายคนนั้นจังเลยนะคะ" เสียงของเลอดาวเหมือนคนถูกขัดใจอะไรสักอย่าง

"อ้าว งอนพี่คุณซะแล้ว พี่แค่ไม่อยากให้น้องดาวคิดมากหรือเม้าส์นายจ้างนี่ มันไม่น่ารักเลย ทำหน้าบึ้งแบบนี้ก็ไม่น่ารักเหมือนกัน ไหนลองยิ้มให้พี่คุณดูหน่อย" สองคนคุยกันระหว่างทานข้าวที่ศาลาริมสระบัว เลอดาวยิ้มกว้างตามคำสั่งของเขา "แบบนี้สิถึงจะเป็นเลอดาวคนสดใสที่พี่คุณคุ้นเคย"

"ได้เวลาที่ดาวต้องขึ้นไปดูแลคุณท่านแล้ว ดาวอิ่มแล้วนะคะ" เลอดาวหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปาก จิบน้ำนิดหน่อย ลุกขึ้นพร้อมหยิบจานข้าวไปล้างให้เรียบร้อย

"พี่คุณก็อิ่มแล้วเหมือนกัน"

"พี่คุณไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวดาวจัดการให้ พี่คุณไปสอนน้องพ็อตเตอร์เถอะ ส่วนนี่ดาวจัดการให้เองค่ะ... ไปเถอะไม่ต้องเกรงใจ" เลอดาวอาสาเก็บจานข้าวไปล้างให้เขาเอง

"งั้นก็ได้ครับ... ขอบคุณนะน้องดาว"

"ค่ะ" จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของใครของมัน
...


เมื่อคืนกลางดึกแทนคุณได้แอบเข้าไปในห้องนั่งเล่นของอภิสิทธิ์อีกครั้ง และได้เข้าไปในห้องลับนั้น เขาเจอตู้เซฟขนาดใหญ่พอ ๆ กับชั้นวางหนังสือเลยทีเดียว แต่ก็จนปัญญาทีจะหาทางเปิดตู้เซฟนั้นได้ ทว่ายังไงก็คงไม่เกินความสามารถของเขากับเพื่อนคู่หูแน่นอน เขาต้องหาทางเปิดดูให้ได้ว่าอภิสิทธิ์เก็บอะไรไว้ในตู้เซฟนั่น

"อุปกรณ์ไฮเทคขนาดนั้นไม่ได้สร้างมาให้ใครเปิดเล่นได้ง่าย ๆ" เสียงของหนุ่มเนิร์ดหน้าฝรั่งดังผ่านโทรศัพท์มือถือรุ่นที่ดูธรรมดาเหมาะสมกับสถานะภาพความเป็นครู แต่ภายในซ่อนฟังก์ชันการใช้งานสุดเริดไว้มากมายจากฝีมือการประดิษฐ์ของคุณธารา

"ต้องเปิดได้สิ ก็ฉันอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น" นักสืบหนุ่มในคราบครูขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจออกจากบ้านวรโชติโภคินมาร้านสะดวกซื้อ และตอนนี้ในมือมีเครื่องดื่มเกล็ดน้ำแข็งรสโคล่าเย็นเฉียบ

"เออ ฉันก็อยากรู้ไม่ต่างจากแก"

แทนคุณหัวเราะหึ ๆ นึกหน้าตายของเพื่อนในขณะพูดประโยคนี้ออกมา

"งั้นก็รีบหาทางเปิดเข้าสิ ฉันมุดเข้ามุดออกห้องนั้นมาสามคืนแล้วโดยไม่มีอะไรคืบหน้าเลย นอกจากเวลานอนที่ไม่เพียงพอแก่ความต้องการของร่างกายกำยำล่ำบึกของฉัน"

"หุบปากซะ แกกำลังจะทำให้ฉันขย้อนข้าวที่เพิ่งกินออกมา ไอ้นักสืบหน้าไม่หล่อ"

"อะไรจ๊ะเบบี๋ แค่นึกถึงซิกซ์แพ็กของพี่แทนคุณเบบี๋ก็ตั้งครรภ์แล้วเหรอ" แทนคุณทำเสียงเล็กเสียงน้อยจนบรรดาสาว ๆ ที่เดินผ่านมาซื้อของในร้านสะดวกซื้อต้องเหลียวมองพร้อมอมยิ้ม