ตอนนี้แม่อายุ 65 ค่ะ ส่วนเราตอนนี้อายุ 30 พ่อเสียแล้ว
เราเป็นสาวโสด เป็นลูกคนเดียว ทำงานออฟฟิส
ตั้งแต่โควิดรอบแรกก็WFHที่บ้านยาวมาจนถึงตอนนี้

ตลอดเวลาตั้งแต่เกิดมาเราอยู่กับแม่ตลอด
แม่เป็นครู เราก็อยู่โรงเรียนเดียวกับแม่
ไปไหนมาไหนด้วยกันแทบจะตัวติดกัน

ในสายตาคนอื่นแม่เราเป็นครูที่ใจดีเรียบร้อย ใครๆก็รัก
แต่สำหรับเราไม่เลย แม่เราเป็นคนขี้บ่น ตั้งแต่เกิดมาเราก็จะโดนเค้าบ่นบ่อยๆ
ตอนเด็กๆเราก็ยอมไม่กล้าเถียง ถึงแม้มันจะไม่ใช่แบบที่เค้าบ่น
แต่พอมาตอนนี้เราทนไม่ไหว เวลาเค้าบ่นเราก็จะมีเถียงสู้กลับ
เค้าอาจจะมองว่าเราก้าวร้าว แต่เราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เราไม่ได้เป็นแบบนั้น

อย่างเช่น
- เราอยู่ในห้องแมวมันไปฉี่ที่กระบะทรายที่อยู่นอกห้อง
เราโดนด่าว่าทำไมเป็นคนสกปรกไม่ยอมเก็บ ก็เราไม่เห็นเราอยู่ในห้อง ก่อนเราเข้าห้องมันไม่มี
เราพยายามอธิบายว่าเราเห็นเราก็เก็บตลอด แต่แม่เราก็หาว่าเราโกหก
- เราอยู่ในบ้าน แม่อยู่นอกบ้าน เราเลยไม่ได้ปิดประตูเพราะเดี๋ยวแม่เข้าบ้านไม่ได้
เราโดนด่าทำไมไม่ปิดประตู เราก็บอก อ้าวว ก็แม่อยู่ข้างนอก แม่บอกแม่ใช้ประตูหลังทำไมไม่หัดดู(วอทททท!!)
- แม่เราชอบกดเราให้ดูต่ำเพื่อชมลูกคนอื่น เช่น โอ้โหลูกน้องเก่งจัง ลูกพี่ไม่ได้เรื่องเลย
เค้ารู้มั๊ยว่ามันทำให้เรารู้สึกน้อยใจมากเพราะเราพยายามในทุกๆวันและมันเหนื่อยมาก
- ชอบโดนจับผิดเรื่องลืมปิดไฟ,ลืมปิดเครื่องทำน้ำอุ่น ทั้งๆที่บางทีตัวเองก็ลืมเหมือนกัน
จนกลายเป็นว่าอยู่บ้านแล้วระแวงมากว่าวันนี้จะโดนจับผิดอะไรบ้าง

ตั้งแต่ทำงานที่บ้านเรามีอาการเครียดจากเรื่องงานและเรื่องแม่
จนเราต้องเข้าพบจิตแพทย์และกินยาปรับอารทณ์ต่อเนื่องมาตลอด
แต่เราไม่เคยบอกเรื่องนี่กับใครเลย รวมถึงแม่ด้วย

ตอนนี้กลายเป็นว่าเวลาเราอยู่กับแม่เหมือนลูกระเบิดอยู่ด้วยกัน
ต้องคอยกังวลว่าจะพูดอะไรไปสะกิดใครทำให้ระเบิดหรือเปล่า
เราก็อยากจะญาติดีกับเขา เพราะเรามีกันอยู่แค่ 2 คน
แต่รู้สึกมันยากจังเลย
อยากขอคำแนะนำหน่อยค่ะ