เราอยู่กินกับแฟนมานามกว่า10ปี(โดยไม่จดทะเบียนสมรส)มีลูกด้วยกัน
ที่ผ่านมาเรารับฟังและทำตามสิ่งที่แฟนบอกมาตลอด
แต่ช่วงหลังๆมานี่เราอยากแยกออกจากแฟนอยากอยู่คนเดียว
เวลาแฟนพูดหรือบอกอะไรเราก็ไม่อยากจะรับฟังไม่อยากจะคุยด้วย
และไม่อยากจะรับสาย(เราแยกกันอยู่คนละที่เพราะทำงานคนละจังหวัด)
เราหงุดหงิดทุกครั้งที่แฟนตื้อเราเกินสองครั้งถามคำถามเกินสองคำ
เรามักจะอ้างนั่นนี่เพราะไม่อยากคุยกับเขาเรารู้สึกเบื่อทุกครั้งที่ต้องคุยกับเขา
เวลาคอลคุยกันก็จะเงียบให้เขาเป็นคนพูดเวลาถูกถามก็จะตอบแบบถามคำตอบคำ
เราเองไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้(เขาเองก็ว่าแบบนี้)
ทั้งที่ก่อนหน้านี่เรารักเขามากแบบขาดไม่ได้
เวลาที่ต้องอยู่ห่างไกลกันก็จะเป็นฝ่ายโทรหาเขาตลอด
เวลาเขาไม่ว่างก็จะแอบร้องไห้น้อยใจ
เราเพิ่งจะมีอาการเบื่อเขาช่วงหลังๆมานี่
เราคิดว่าหากเราไม่มีเขาแล้วเราก็อยู่คนเดียวได้
แต่ในขณะเดียวกันเขากลับอยู่ไม่ได้หากว่าไม่มีเรา
เขาบอกว่าเขารักเรามากแต่ตอนนี้เรารู้สึกเฉยๆกับเขาแล้ว
เราควรจะจัดการกับตัวเองยังไงดี(เราไม่ได้มีคนอื่นหรือนอกใจอะไรเขาเลย)
เราชอบอยู่คนเดียวหรือจริงๆแล้วเราไม่อยากมีแฟนอยู่ในชีวิตเราแล้ว?
ที่ผ่านมาเรารับฟังและทำตามสิ่งที่แฟนบอกมาตลอด
แต่ช่วงหลังๆมานี่เราอยากแยกออกจากแฟนอยากอยู่คนเดียว
เวลาแฟนพูดหรือบอกอะไรเราก็ไม่อยากจะรับฟังไม่อยากจะคุยด้วย
และไม่อยากจะรับสาย(เราแยกกันอยู่คนละที่เพราะทำงานคนละจังหวัด)
เราหงุดหงิดทุกครั้งที่แฟนตื้อเราเกินสองครั้งถามคำถามเกินสองคำ
เรามักจะอ้างนั่นนี่เพราะไม่อยากคุยกับเขาเรารู้สึกเบื่อทุกครั้งที่ต้องคุยกับเขา
เวลาคอลคุยกันก็จะเงียบให้เขาเป็นคนพูดเวลาถูกถามก็จะตอบแบบถามคำตอบคำ
เราเองไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้(เขาเองก็ว่าแบบนี้)
ทั้งที่ก่อนหน้านี่เรารักเขามากแบบขาดไม่ได้
เวลาที่ต้องอยู่ห่างไกลกันก็จะเป็นฝ่ายโทรหาเขาตลอด
เวลาเขาไม่ว่างก็จะแอบร้องไห้น้อยใจ
เราเพิ่งจะมีอาการเบื่อเขาช่วงหลังๆมานี่
เราคิดว่าหากเราไม่มีเขาแล้วเราก็อยู่คนเดียวได้
แต่ในขณะเดียวกันเขากลับอยู่ไม่ได้หากว่าไม่มีเรา
เขาบอกว่าเขารักเรามากแต่ตอนนี้เรารู้สึกเฉยๆกับเขาแล้ว
เราควรจะจัดการกับตัวเองยังไงดี(เราไม่ได้มีคนอื่นหรือนอกใจอะไรเขาเลย)