เรื่องของเราเกิดขึ้นตอนป.4 ห้องเรียนของA (ชื่อสมมุติ)ถูกยุบให้มาเรียนห้องเดียวกับเรา เราเจอกันวันเปิดเทอมเค้าจะมานั่งตรงที่ๆเราจองให้เพื่อนสนิท(สมมุติชื่อJ) พอบอกว่าจองแล้วก็ชักสีหน้าไม่พอใจ เรียกได้ว่าเราเกลียดขี้หน้าเค้าตั้งแต่แรกเห็น ท่าทางกวนห้าวๆเหมือนทอม ตลอดปีนั้นเค้ากวนประสาทเราตลอดทั้งคำพูดและการกระทำตามแต่จะมีโอกาศ แต่เรารู้ว่าเค้าแอบชอบJ (เค้าชอบผู้หญิง) เราก็กันท่าแกล้งกลับเหมือนกันเพราะเราอยู่กับJตลอดเวลา Aรู้ว่าเรากลัวผีก็วางแผนแกล้งเราตอนเข้าค่ายลูกเสือ แต่ไม่สำเร็จเรารู้ทัน ไปๆมาๆกลายเป็นขำมากกว่า ไม่รู้ว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปตอนไหน จำได้แต่ตอนกีฬาสี Aเล่นแชร์บอลแล้วอุบัติเหตุเล็บเท้าเปิด เราอยู่ช่วยครูปฐมพยาบาล ต้องถอดเล็บ สงสารเค้ามากเหงื่ออกเต็มหน้าแต่เค้าอดทนมากไม่ร้องเลย ขึ้นป.5 Aได้ย้ายกลับไปเรียนห้องเก่าเลยไม่ค่อยได้คุยกัน แต่วันหนึ่งตอนเข้าแถวหน้าเสาธงอยู่ๆมีก้อนหินเล็กๆโยนมาโดนหลังเราพอหันไปก็เจอAอยู่ที่แถวห้องเค้าทำท่าเหมือนจะขอโทษนะแต่ตอนหลังก็แบบหน้าตายียวนกวนประสาทเหมือนเคย เราจ้องเลยทีนี้ส่งสายตาอาฆาตผ่านแถวไปอีก2ห้อง เค้าก็จ้องกลับไม่มีใครยอมหลบตา แล้วมันก็กลายเป็นแบบนี้ทุกวันๆ แต่มันไม่ใช่สายตาที่โกรธแล้ว ถ้าไม่เห็นก็ชะเง้อคอมองหา พอสบตาเค้าอมยิ้มมองกลับมาก็ใจสั่น ไม่คุยกันนะแต่เค้าจะแวะเวียนมาใกล้ๆเสมอ แกล้งหยอกเพื่อนที่ยืนใกล้ๆเรามั่ง ค่ายลูกเสือวนมาอีกรอบตอนร้องเพลงสามัคคีชุมนุมครูให้ทำวงกลมสองแถวเดินสวนและจับมือกัน ตอนเดินสวนกันเรากับเค้าไม่มีใครยกมือมาจับกันแต่พอจะสวนผ่านไปเค้าเอามือมาจับแก้มเรา เราตกใจหน้าร้อนมาก เขินมาก ป.6 เราได้เจอกันพูดคุยกันเวลาพักหรือคาบว่างคุยเรื่องสัพเพเหระแบบเพื่อนปกติ(มั้ง)มีให้ของขวัญวันเกิดกัน ใกล้จบเรารู้ว่าเค้าต้องไปเรียนต่อม.1ที่ กทม. ก็คิดว่าเดี๋ยวปิดเทอมก็ได้เจอไม่ได้เศร้ามาก ก่อนขึ้นม.1 บ้านเราขายของเค้ามาซื้อกับพ่อแล้วแอบเอากระดาษพับโยนมาให้ข้างในเขียนข้อความว่า "เพราะเธอคือคนแรกที่ฉันให้ความรัก" 
ปิดเทอมม.1 เค้ากลับมาเราได้เจอกันแบบเค้าขี่รถผ่านบ้าง คุยกันทางโทรศัพท์บ้าง แต่เราเล่นตัวตอนนั้นมีผู้ชายมาจีบด้วย แต่ยังโทรคุยกันเรื่อยๆ จนปิดเทอมม.3 เค้ามารับเราที่บ้านเราบอกแม่ว่าจะพาเพื่อนไปดูรร. เราพาเค้าไปดูแปลงผักคะน้าที่เราปลูกส่งครู ใบใหญ่สวยใกล้ได้ตัด เค้าเอากิ่งไม้ขีดใต้ใบคะน้าเขียนคำว่า "Aรัก....." เราเขินมากไม่พูดอะไร เค้าบอกมีอะไรจะให้ ให้เราหลับตาเรารู้สึกว่าริมฝีปากแตะกันเบาๆแค่เสี้ยววินาที พอเราลืมตา เค้าก็ถอยออกไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดไปเรื่องอื่น สักพักแม่เรามาตามถึงสวนผัก เหมือนแม่รู้อะไรมาให้เรากลับบ้านทันที  หลังจากวันนั้นเราเปิดใจว่ารักกันมากขึ้นเขียนจดหมายหากัน แม่เราค้นเจอจดหมายที่เราแอบซ่อนไว้ แม่ร้องไห้ขอให้เราเลิกกับA เกิดมาเราไม่เคยทำให้แม่ต้องเสียใจเลย เราก็เสียใจมาก แต่ยังเลิกติดต่อเค้าไม่ได้แต่ก็เริ่มห่างตอนม.ปลาย เพื่อนๆสนิทที่เรียนกันมาแต่ประถมพอรู้ว่าAมาจีบเราก็ไม่เห็นด้วยรู้สึกไม่ชอบA ม.6 ต้องโฟกัสเรื่องสอบเข้ามหาลัย เค้าเรียนต่อที่กทม. เราได้มหาลัยตจว.ผ่านปี1 ปี2 ก็โทรคุยกันบ้าง เมลล์หากันบ้างห่างๆ ระหว่างเราไม่รู้เรียกว่าอะไรไม่เคยพูดให้ชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกัน ปี2มีผู้ชายต่างคณะมาจีบเรา เราเลยลองเรียนรู้กันเค้าเป็นคนดีไม่เจ้าชู้ ความคิดเข้ากันได้ เรารักผู้ชายคนนี้และคบเป็นแฟน เราอยากให้มันชัดเจน วันหนึ่งตอนAโทรมาตอนเราอยู่กับแฟนพอดีเลยพูดให้ชัดเจนตอนนั้นเลยไม่อยากให้Aรอเรา เรามีแฟนแล้วเราคงไปกันไม่ได้มองไม่เห็นอนาคตแม่เรารับไม่ได้ เราพยามอธิบาย Aถามแต่ว่าทำไมๆ Aร้องไห้ เราก็ร้องไห้เสียใจที่ทำให้เค้าเสียใจ เราบอกว่าเรารักAแต่คบกันไม่ได้ ทุกคำพูด แฟนเราได้ยินตลอด พอวางสายก็พบว่าแฟนเราก็ร้องไห้เสียใจที่รู้ว่าเรายังรักAไม่ยอมคุยด้วย วันนั้นเป็นวันที่แย่มากทุกอย่างรุมเร้าร้องไห้หนักมาก เรากลับหอพักขึ้นไปดาดฟ้าคิดอยากกระโดดลงมา แต่ก็ได้คิดว่าแม่คงเสียใจมากแม่ลำบากส่งเราเรียนจนถึงวันนี้ ตัวเราไม่ใช่ของเรา เราจะเป็นคนที่แม่ภูมิใจ เรายังไม่ได้ทดแทนบุญคุณแม่เลย คิดถึงแม่ให้มากๆ จากนั้นเราปรับความเข้าใจคบกับแฟนต่อ ปี4 เราไปฝึกงานใกล้กทม.เราโทรหาAเค้าจะมาหาแต่เราบอกไม่ให้มาเพราะเรากลัวใจตัวเองมันจะทำให้เราตัดใจไม่ได้ เราเรียนจบได้ทำงานที่มีความมั่นคงแม่ได้เชิดหน้าชูตา และแต่งงานกับแฟนที่คบกันมา เค้าก็มีหน้าที่การงานที่ดีเป็นหัวหน้าครอบครัวที่เราพึ่งพาได้ มีลูกด้วยกันสองคน แต่เรารู้ว่าในใจเราลึกๆแล้วรักและคิดถึงAอยู่เสมอ มีโทรหากันนานๆครั้ง หลังคลอดลูกคนที่สอง เราไปเจอAตอนกลับมาเยี่ยมบ้าน เราคุยถามสารทุกข์สุขดิบแบบเพื่อนกันตามปกติ วันนั้นพ่อแม่Aอยู่บ้านด้วย เรากับAนั่งข้างกันแอบจับมือแบบประสานนิ้วกัน เวลาสั้นๆแต่เรามีความสุขมาก คิดอยู่เสมอว่าถ้าไม่มีผู้ใหญ่อยู่ คงทำอะไรตามใจที่เกินเลยมากกว่านั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาล่วงเลยจนอายุเข้าเลข 4 เรารับทราบมาตลอดว่าAพบรักและมีคู่ชีวิตเป็นผู้หญิงเหมือนกัน Aกับแฟนเข้ากันได้ดีมีชีวิตการงานที่เกื้อหนุนกันเป็นคนที่ยืนข้างเค้าได้ เรายินดีที่เค้ามีความสุข แต่เราก็แอบร้องไห้และคิดถึงอยู่เสมอ ฝันถึงAบ่อยๆในฝันเรามีความสุขมาก พอความรู้สึกที่มีมากเข้าเราก็หาช่องทางติดต่อทางไลน์บ้าง Ig  บ้างตอนแรกAก็ตอบดี ต่อมาเราคงเวิ่นเว้อมากไปเค้าเลยบล๊อคทุกช่องทาง แต่เรายังคงพิมพ์ไปทุกวันทั้งๆที่รู้ว่าเค้าคงไม่ได้อ่าน วันหนึ่งสามีก็เจอข้อความที่เราเผลอกดค้างไว้ก่อนนอน เราถูกปลุกมาคุยกลางดึก เรายอมรับว่ายังรักA เราเป็นเลส เราขอโทษสามี เค้าร้องไห้เสียใจ เค้าถามว่าเค้าผิดอะไร เราก็เสียใจมากเราผิดเอง เราสัญญาว่าเราจะไม่ทำอีก เราหาวิธีการเลิกคิดถึงที่มีคนแนะนำหลายท่านหลายวิธี เช่น ให้เลิกส่องชีวิตเค้า รักตัวเองให้มากๆอยู่กับปัจจุบัน นี่คือสิ่งที่เราเลือกแล้วมันผ่านไปแล้ว คิดว่าถ้าเราคบกันอาจไปไม่รอดอาจโกรธจนมองหน้ากันไม่ติด ไลฟ์สไตล์เราไม่ตรงกัน เราเป็นแค่คู่กรรม ไม่ใช่คู่สร้างคู่สม ไม่ใช่คู่ที่จะเกิดมาเกื้อหนุนเดินเคียงข้างกัน ทำได้แค่รักและปราถนาดีต่อกันอย่างเดียว ไม่สร้างจินตนาการเพื่อขขยายความอยากได้อยากมีอยากเป็น จนถึงวันนี้พอห่างๆได้ไม่ทรมานมากเหมือนแต่ก่อน โฟกัสเรื่องลูก เรื่องงาน เรื่องความสัมพันธ์ครอบครัว แต่ก็มีบางวันที่จิตอ่อนก็จะคิดถึงและร้องไห้บ้าง อีกข้อคือห้ามฟังเพลงประเภท ยังคิดถึง หากได้เจอกันอีก อะไรประมานนี้จะยิ่งดำดิ่งเศร้ามากขึ้น ใครอ่านจบแล้วคิดว่ายังไงบ้างคะ มีคำแนะนำเพิ่มเติมอีกมั๊ยคะ