เรื่องที่ผมจะมาเล่าก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักนั่นแหละครับ ก่อนอื่นผมต้องบอกว่า ผมเป็นชายรักชายนะครับ คือ เรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยแอบชอบคนนึง ตอนนั้นผมเข้ามหาลัยแล้วนะครับ ผมกับเขาเรียนคนละสาขา แต่เราเรียนอยู่คณะเดียวกันครับ ก็เลยอาจจะได้เจอกันบ้าง แต่ก็แค่ฟิลแบบผ่านทางเฉยๆ

มีอยู่วันนึงอยู่ดีๆ ผมก็โดนใครไม่รู้ลากเข้าไปในห้องแชทนึง ซึ่งเป็นกลุ่มรวมนิสิตทั้งชั้นปีทุกคณะเลย ทีนี้ก็มีคนสร้างโน้ตทำนองว่า ใครที่อยากแจกวาร์ปแจกในนี้นะ ทีนี้ก็มีคนไปแปะวาร์ปไอจีกันเยอะมาก ด้วยความที่ว่าผมเป็นที่ชอบสอดรู้สอดเห็นก็ไปส่องวาร์ปของทุกคน จนไปสะดุดคนๆ นึง ซึ่งก็คือคนที่บอกไปก่อนหน้านี้แหละครับว่าเรียนอยู่คณะเดียวกัน แต่คนละสาขา ผมก็เลย follow เขา แล้วเขาก็ follow กลับมา ตอนนั้นคือเริ่มใจฟูขึ้นมานิดนึง 555 จนกระทั่งได้เริ่มคุยกันผ่านแชทตอนช่วงประมาณเดือน ก.ย. โดยที่ผมเป็นคนทักหาไปก่อนครับ บอกก่อนเลยว่าเวลาผมจะทักหาใครสักคนแล้วยิ่งเป็นที่ชอบ คือ ตื่นเต้นมากๆ ถึงมากที่สุด เพราะด้วยความที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ก็อาจจะแปลกๆ นิดนึงในมุมมองของเขาก็ได้ แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็เมคเฟรนไปก่อนอะไรแบบนั้น

เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง 1 ปีผ่านไปในเดือนเดียวกัน ผมได้ตัดสินใจบอกชอบเขาไป แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ เขาไม่ชอบผม แล้วเขาก็คิดกับเราแค่เพื่อน ทีนี้เขาก็พูดต่อไปอีกว่า จริงๆ รู้มาพักใหญ่แล้วล่ะว่าชอบอะไรแบบนั้น ความรู้สึกตอนนั้นก็เสียใจแหละครับ เหมือนตอนที่ผมเรียนช่วงมัธยมเลย ที่ผมชอบใครก็ไม่เคยสมหวังในความรักสักที TT

พอหลังจากช่วงนั้น ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ บ้าง อย่างเช่น ตอนที่ผมเจอเขา ผมก็พยายามโบกมือทักทายแต่เขากลับเมินหน้าหนี แล้วเหมือนพยายามจะหนีทุกครั้งที่เจอผม ประกอบกับช่วงนั้นที่แผลยังสดอยู่ ก็เลยรู้สึกเจ็บใจมากๆ เลยระบายออกไปด้วยการลงสตอรี่ไอจี ทีนี้เขาก็ reply กลับมาบอกว่าเขาก็พยายามจะทักเหมือนกันแต่เห็นผมนิ่งๆ ก็เลยไม่ทันได้ทัก ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันน่าเชื่อถือได้มากแค่ไหน แต่การกระทำและสิ่งที่แสดงออกมามันกลับขัดแย้งในสิ่งที่เขาอ้างยังไงไม่รู้ หรือผมอาจจะอคติมากเกินไปหรือเปล่า ยอมรับตามตรงว่ามันมีความรู้สึกหลายอย่างมาก ทั้งโกรธและเสียใจ แต่ช่วงหลังๆ มาผมก็ไม่ค่อยได้เจอเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ขอบอกก่อนนะครับว่า เขายังคงเรียนที่เดิมไม่ได้ย้ายไปไหนนะครับ

ที่อยากได้กำลังใจจากทุกคนก็เพราะว่า บางครั้งผมก็มีความรู้สึกต้องการใครสักคนที่พร้อมกับจะอยู่กับเราได้ตลอดเวลา เป็นคนที่สามารถเข้าใจความรู้สึก และก็เป็นที่ปรึกษาได้ ผมไม่รู้ว่าแบบนี้สามารถเรียกว่าเราสู้มามากประมาณนึงได้แล้วหรือเปล่า ถ้าให้นับตั้งแต่มัธยมมาก็พลาดไปหลายครั้งแล้วครับ แบบว่าบอกชอบไปก็ไม่เคยได้คบสักที จนกระทั่งมหาลัยก็ยังคงต้องเจอแบบนี้อีกและเป็นเรื่องที่หนักกว่าเดิม จนผมคิดไปเองแล้วด้วยซ้ำว่า บางครั้งผมก็ควรที่จะอยู่คนเดียวจริงๆ แล้วล่ะ ตอนนี้ผมก็กำลังจะขึ้นปี 3 แล้ว ไม่รู้ว่า ปี 4 หรือจบมหาลัย จนกระทั่งทำงานแล้ว ผมจะได้เจอคนที่สมหวังในความรักจริงๆ หรือเปล่า