อายุ20กว่า ไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย อยู่บ้านไปวันๆ
เริ่มต้นจากเราเคยเรียนมหาลัยแต่ดันไปเลือกคณะที่พอเรียนแล้วดันเรียนไม่ค่อยไหว จนลองย้ายคณะและเรียนได้เทอมเดียวก็เลิกเรียนเพราะช่วงนั้นไม่ตั้งใจเรียนไม่ไปเรียนและติดห้องมากเล่นแต่มือถืออยู่ในห้อง ตอนนั้นอยู่หอคนเดียว จึงไม่ได้มีใครมาตักเตือนอะไร สุดท้ายก็ได้กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เรียนอะไรเลยประมาณ1ปี จนเริ่มกลับมาเรียนจริงจังอีกครั้ง คือเริ่มสมัครเรียน ปวส ในจังหวัดแถวบ้าน และเลือกแบบเรียนแค่วันอาทิตย์วันเดียว เรียนมาได้สักพักเดียวก็มีช่วงโควิดทำให้เรียนออนไลน์บ่อย ก็ทำให้ยิ่งเหมือนอยู่แต่บ้าน และโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนที่แทบไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ไม่ได้พูดคุยสุงสิงกับใคร ส่วนปัจจุบันเรียนจบมาได้แบบไม่ได้ตั้งใจอะไรมาก แค่พอให้ผ่านๆจบๆไป ตอนนี้รวมๆก็อยู่บ้านกินๆนอนๆและอยู่แต่ในห้องแทบไม่ทำอะไรมา4ปีแล้ว ตอนแรกก็รู้สึกดี สบายดี แต่ช่วง1ปีหลังมานี้ รู้สึกเครียด หดหู่มากขึ้นในบางครั้ง เพราะรู้สึกชีวิตตัวเองน่าเบื่อ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีอิสระ หาเงินเองไม่ได้ เบื่อบ้าน อยากออกไปจากตรงนี้และไม่อยากอยู่กับพ่อแม่แล้ว แต่บางครั้งก็ไม่คิดมากไม่ขวนขวายจะหาทางออก จนติดลูปอยู่ที่เดิม แต่ก็รู้สึกสุขภาพจิตโดยรวมแย่ขึ้น แต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนไม่มีความพยายาม ไม่มีความอดทน ไม่มีความมั่นใจ และยังไม่แน่ใจจะไปทำงานอะไรได้ จึงยังอยู่ที่เดิม ถ้าจะเรียนต่อมหาลัยพ่อก็ยังไม่ไว้ใจที่จะส่งเรียนอีกรอบ เพราะเห็นเรายังดูไม่มีความรับผิดชอบ เลยอยากให้เราทำงานจริงๆจังๆก่อนแล้วถ้าอยากเรียนค่อยเรียนต่อ แต่พ่อก็ดูไม่ได้แนะนำหรือช่วยเหลือกระตือรือร้นอะไรในการให้เราหางานทำ คิดว่าถ้าเราอยู่บ้านไปเรื่อยๆโดยไม่ทำงานอีก10ปี เขาก็คงไม่ได้บังคับหรือว่าอะไรเรา ซึ่งเราไม่โอเคเลยที่พ่อแม่ดูไม่ค่อยสนใจสภาพจิตใจลึกๆของเราว่าเป็นอะไรรึป่าว ทั้งที่น้าของเราที่แค่เจอเราในบางครั้งก็แนะนำเราแล้วว่าให้ไปหางานทำ ไม่อยากให้อยู่แต่บ้านไม่ทำอะไร มันไม่เหมาะกับวัยของเรา อยากให้เราได้ออกไปเจออะไรมากกว่านี้ และหาเงินดูแลตัวเองได้
เราอยู่แต่บ้านจนเหมือนคนที่อยู่ไปวันๆไม่มีเป้าอะไรในชีวิตเลย ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ไม่มีจริงๆ มาหลังๆถึงเริ่มคิดมากขึ้นแล้วว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี ที่คิดในหัวตอนนี้คือมีหลายๆอย่างเลย เช่นคิดว่าถ้าจะไปทำงานบริษัท วุฒิที่จบปวสมา ก็เป็นด้านที่ไม่ชอบไม่ถนัด ให้หางานด้านนี้ทำจริงๆก็ไม่ไหว หรือถ้าจะไปลองเป็นลูกจ้างตามร้านอาหาร ห้าง หรือ ร้านค้าต่างๆ ก็กังวลจะทำไม่ไหว และไม่มั่นใจเอามากๆ เพราะเราอยู่บ้านมานานแทบไม่ทำอะไรเลย เดินน้อยมากและอ้วนขึ้นมากด้วย จนตอนนี้กลายเป็นคนเหนื่อยง่ายขึ้นจากเดิมมาก เลยไม่กล้าทำงานที่ใช้แรงเยอะหรือยืนนานๆเดินนานๆ และอยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมาตั้งแต่เด็กแล้ว และต่อมาพอนึกถึงว่าอยากลองค้าขาย พ่อก็ไม่ค่อยสนับสนุนให้ทำอะไร เพราะเขาไม่ไว้ใจว่าเราจะทำได้ เพราะเราดูเป็นคนขี้เกียจไม่ตั้งใจทำอะไรจริงจัง พอบอกเขาว่าอยากลองขายอะไรเขาก็จะดูไม่เห็นด้วยไปหมด แต่ถ้าเราจะขายออนไลน์ที่รับของมาขาย ก็ไม่รู้จะรับอะไรมาขายเพราะของมันก็คล้ายๆกันหลายร้าน และก็ไม่ค่อยรู้แหล่งที่รับของมาขายด้วย หลายอย่างก็ดูกำไรน้อยถ้าขายได้ไม่เยอะ จะทำเองก็ไม่รู้จะทำอะไร อะไรที่มันต้องทำเองยุ่งยาก พ่อแม่ก็มักจะไม่ค่อยเห็นด้วยหรือมักจะไม่สนับสนุนเสมอ สุดท้ายที่คิดว่าเนื้องานน่าจะพอทำได้สุดสำหรับเราอาจจะเป็นงานข้าราชการบางหน่วยงาน หรือข้าราชการท้องถิ่น พ่อก็อยากให้เราลองสอบ แต่เราก็ไม่ตั้งใจไม่พยายาม ไม่ค่อยอ่านหนังสือ ซึ่งมันก็เป็นความผิดของเราเองที่ไม่ลองตั้งใจให้มากกว่านี้ และพื้นฐานความรู้เราตอนนี้ก็เหลือน้อยมาก เพราะตอนเรียนก็เป็นคนไม่ค่อยตั้งใจเรียน
ตอนนี้ยังไม่มั่นใจว่าจะเอายังไงกับชีวิต แต่ยอมรับว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวเองเป็นคนที่ดูขี้เกียจ ไม่มีความอดทน และไม่ค่อยตั้งใจทำอะไร จนทำให้ไม่รู้จะไปทำงานอะไรได้ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจที่จะให้เราหางานทำเท่าไหร่ และเวลาไปปรึกษาอะไร พ่อก็มักจะพูดแค่ว่าอยากให้เวลาเราอยู่บ้านเรามีความรับผิดชอบช่วยเหลือตัวเองมากกว่านี้ก่อน จะได้ไปทำงานได้ (เพราะอยู่บ้านเราไม่ทำอะไรเลยนอนอย่างเดียวและเราเป็นคนที่ทำอะไรแปปๆก็เบื่อไม่ค่อยจริงจัง พ่อเลยชอบพูดแบบนี้) แต่เราก็เบื่อมากๆที่พ่อกับแม่ไม่มีใครสนใจสภาพจิตใจเราที่อยู่แบบนี้เลยว่าเบื่อไหม เครียดไหม หรือคิดจะกระตุ้นให้เราอยากทำอะไรมากกว่านอนอยู่เฉยๆบ้าง เราเบื่อมาก และอยากอิสระอยากหาเงินเองอยากออกไปให้พ้นตรงนี้สักที แต่เรายังบังคับจิตใจตัวเองให้มุ่งมั่นกับอะไรไม่ได้เลย เลยอยากขอคำปรึกษาทุกคนว่า ถ้าคุณเจอคนแบบเรา แล้วเขาต้องการคำปรึกษาจากคุณ คุณจะแนะนำยังไง หรือถ้าคุณมีลูกแบบเรา คุณจะทำยังไง
อยู่แต่บ้านไม่ทำอะไรจนเริ่มเบื่อชีวิตตัวเอง
เริ่มต้นจากเราเคยเรียนมหาลัยแต่ดันไปเลือกคณะที่พอเรียนแล้วดันเรียนไม่ค่อยไหว จนลองย้ายคณะและเรียนได้เทอมเดียวก็เลิกเรียนเพราะช่วงนั้นไม่ตั้งใจเรียนไม่ไปเรียนและติดห้องมากเล่นแต่มือถืออยู่ในห้อง ตอนนั้นอยู่หอคนเดียว จึงไม่ได้มีใครมาตักเตือนอะไร สุดท้ายก็ได้กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เรียนอะไรเลยประมาณ1ปี จนเริ่มกลับมาเรียนจริงจังอีกครั้ง คือเริ่มสมัครเรียน ปวส ในจังหวัดแถวบ้าน และเลือกแบบเรียนแค่วันอาทิตย์วันเดียว เรียนมาได้สักพักเดียวก็มีช่วงโควิดทำให้เรียนออนไลน์บ่อย ก็ทำให้ยิ่งเหมือนอยู่แต่บ้าน และโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนที่แทบไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ไม่ได้พูดคุยสุงสิงกับใคร ส่วนปัจจุบันเรียนจบมาได้แบบไม่ได้ตั้งใจอะไรมาก แค่พอให้ผ่านๆจบๆไป ตอนนี้รวมๆก็อยู่บ้านกินๆนอนๆและอยู่แต่ในห้องแทบไม่ทำอะไรมา4ปีแล้ว ตอนแรกก็รู้สึกดี สบายดี แต่ช่วง1ปีหลังมานี้ รู้สึกเครียด หดหู่มากขึ้นในบางครั้ง เพราะรู้สึกชีวิตตัวเองน่าเบื่อ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีอิสระ หาเงินเองไม่ได้ เบื่อบ้าน อยากออกไปจากตรงนี้และไม่อยากอยู่กับพ่อแม่แล้ว แต่บางครั้งก็ไม่คิดมากไม่ขวนขวายจะหาทางออก จนติดลูปอยู่ที่เดิม แต่ก็รู้สึกสุขภาพจิตโดยรวมแย่ขึ้น แต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนไม่มีความพยายาม ไม่มีความอดทน ไม่มีความมั่นใจ และยังไม่แน่ใจจะไปทำงานอะไรได้ จึงยังอยู่ที่เดิม ถ้าจะเรียนต่อมหาลัยพ่อก็ยังไม่ไว้ใจที่จะส่งเรียนอีกรอบ เพราะเห็นเรายังดูไม่มีความรับผิดชอบ เลยอยากให้เราทำงานจริงๆจังๆก่อนแล้วถ้าอยากเรียนค่อยเรียนต่อ แต่พ่อก็ดูไม่ได้แนะนำหรือช่วยเหลือกระตือรือร้นอะไรในการให้เราหางานทำ คิดว่าถ้าเราอยู่บ้านไปเรื่อยๆโดยไม่ทำงานอีก10ปี เขาก็คงไม่ได้บังคับหรือว่าอะไรเรา ซึ่งเราไม่โอเคเลยที่พ่อแม่ดูไม่ค่อยสนใจสภาพจิตใจลึกๆของเราว่าเป็นอะไรรึป่าว ทั้งที่น้าของเราที่แค่เจอเราในบางครั้งก็แนะนำเราแล้วว่าให้ไปหางานทำ ไม่อยากให้อยู่แต่บ้านไม่ทำอะไร มันไม่เหมาะกับวัยของเรา อยากให้เราได้ออกไปเจออะไรมากกว่านี้ และหาเงินดูแลตัวเองได้
เราอยู่แต่บ้านจนเหมือนคนที่อยู่ไปวันๆไม่มีเป้าอะไรในชีวิตเลย ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ไม่มีจริงๆ มาหลังๆถึงเริ่มคิดมากขึ้นแล้วว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี ที่คิดในหัวตอนนี้คือมีหลายๆอย่างเลย เช่นคิดว่าถ้าจะไปทำงานบริษัท วุฒิที่จบปวสมา ก็เป็นด้านที่ไม่ชอบไม่ถนัด ให้หางานด้านนี้ทำจริงๆก็ไม่ไหว หรือถ้าจะไปลองเป็นลูกจ้างตามร้านอาหาร ห้าง หรือ ร้านค้าต่างๆ ก็กังวลจะทำไม่ไหว และไม่มั่นใจเอามากๆ เพราะเราอยู่บ้านมานานแทบไม่ทำอะไรเลย เดินน้อยมากและอ้วนขึ้นมากด้วย จนตอนนี้กลายเป็นคนเหนื่อยง่ายขึ้นจากเดิมมาก เลยไม่กล้าทำงานที่ใช้แรงเยอะหรือยืนนานๆเดินนานๆ และอยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมาตั้งแต่เด็กแล้ว และต่อมาพอนึกถึงว่าอยากลองค้าขาย พ่อก็ไม่ค่อยสนับสนุนให้ทำอะไร เพราะเขาไม่ไว้ใจว่าเราจะทำได้ เพราะเราดูเป็นคนขี้เกียจไม่ตั้งใจทำอะไรจริงจัง พอบอกเขาว่าอยากลองขายอะไรเขาก็จะดูไม่เห็นด้วยไปหมด แต่ถ้าเราจะขายออนไลน์ที่รับของมาขาย ก็ไม่รู้จะรับอะไรมาขายเพราะของมันก็คล้ายๆกันหลายร้าน และก็ไม่ค่อยรู้แหล่งที่รับของมาขายด้วย หลายอย่างก็ดูกำไรน้อยถ้าขายได้ไม่เยอะ จะทำเองก็ไม่รู้จะทำอะไร อะไรที่มันต้องทำเองยุ่งยาก พ่อแม่ก็มักจะไม่ค่อยเห็นด้วยหรือมักจะไม่สนับสนุนเสมอ สุดท้ายที่คิดว่าเนื้องานน่าจะพอทำได้สุดสำหรับเราอาจจะเป็นงานข้าราชการบางหน่วยงาน หรือข้าราชการท้องถิ่น พ่อก็อยากให้เราลองสอบ แต่เราก็ไม่ตั้งใจไม่พยายาม ไม่ค่อยอ่านหนังสือ ซึ่งมันก็เป็นความผิดของเราเองที่ไม่ลองตั้งใจให้มากกว่านี้ และพื้นฐานความรู้เราตอนนี้ก็เหลือน้อยมาก เพราะตอนเรียนก็เป็นคนไม่ค่อยตั้งใจเรียน
ตอนนี้ยังไม่มั่นใจว่าจะเอายังไงกับชีวิต แต่ยอมรับว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวเองเป็นคนที่ดูขี้เกียจ ไม่มีความอดทน และไม่ค่อยตั้งใจทำอะไร จนทำให้ไม่รู้จะไปทำงานอะไรได้ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยสนใจที่จะให้เราหางานทำเท่าไหร่ และเวลาไปปรึกษาอะไร พ่อก็มักจะพูดแค่ว่าอยากให้เวลาเราอยู่บ้านเรามีความรับผิดชอบช่วยเหลือตัวเองมากกว่านี้ก่อน จะได้ไปทำงานได้ (เพราะอยู่บ้านเราไม่ทำอะไรเลยนอนอย่างเดียวและเราเป็นคนที่ทำอะไรแปปๆก็เบื่อไม่ค่อยจริงจัง พ่อเลยชอบพูดแบบนี้) แต่เราก็เบื่อมากๆที่พ่อกับแม่ไม่มีใครสนใจสภาพจิตใจเราที่อยู่แบบนี้เลยว่าเบื่อไหม เครียดไหม หรือคิดจะกระตุ้นให้เราอยากทำอะไรมากกว่านอนอยู่เฉยๆบ้าง เราเบื่อมาก และอยากอิสระอยากหาเงินเองอยากออกไปให้พ้นตรงนี้สักที แต่เรายังบังคับจิตใจตัวเองให้มุ่งมั่นกับอะไรไม่ได้เลย เลยอยากขอคำปรึกษาทุกคนว่า ถ้าคุณเจอคนแบบเรา แล้วเขาต้องการคำปรึกษาจากคุณ คุณจะแนะนำยังไง หรือถ้าคุณมีลูกแบบเรา คุณจะทำยังไง