สวัสดีครับ
ผมมีเรื่องราวอยากมาก discuss กับทุกคนนะครับ
ขอเกริ่นก่อนนะครับ ก่อนที่ผมจะจบม.ปลาย พ่อแม่ผมบังคับผมให้ไปเรียนต่างประเทศด้วยทุนตัวเอง (หมายถึงทุนของพ่อแม่นะครับ) ด้วยสาเหตุที่ว่าอยากให้ลูกเป็นเหมือนลูกคนที่รู้จัก และเรียนต่างประเทศแล้วชีวิตดีต่างๆนาๆ แล้วผมก็ยอมให้กับความคิดนั้นครับเพราะผมยังเด็กด้วย 
ผมตั้งใจเรียนจนจบ และค้นพบว่า ยิ่งผมอยู่นานผมยิ่งคิดว่านี่ไม่ใช่ที่ของผม และผมพยายามอธิบายให้พ่อแม่ฟังแล้ว แต่พ่อแม่ผมกลับยกตัวอย่างคนอื่นๆที่คนเหล่านั้นเขาอยากที่จะมาเอง หรือมีญาติหรือคู่ชีวิตอยู่ด้วย ส่วนผมมาคนเดียวครับ ไม่มีคนรู้จักหรือเพื่อนเลย เลยอยู่แบบเคว้งๆ เพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยก็จบแล้วแยกย้ายครับ ผมเลยลองไปทำงาน Part time เพื่อพิสูจน์ตัวเองครั้งสุดท้ายว่าชอบหรือไม่อะไรยังไง ..... ภายใน 3 เดือนผมก็หมดไฟ มีความคิดว่าอยากที่จะทำงานอยู่ไทยมากกว่า เพราะผมเผชิญปัญหาต่างๆ และผมต้องแก้ไขคนเดียวมาตลอด ผมแค่ต้องการอยู่กับเพื่อน ญาติ แฟน และพ่อแม่ ซึ่งผมหาทางออกสำหรับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้

โอเคครับผมเกริ่นมาพอสมควรแล้ว
เรื่องจริงๆที่ผมอยากมา discuss คือ ผมกำลังจะจบป.ตรีและรับปริญญาในปลายปีนี้ ซึ่ง ณ ตอนนี้ผมอยู่ที่ไทย ผมถามพ่อแม่ตัวเองแล้วว่า "อยากจะมารับปริญญาไหม" ครั้งแรกตอนก่อนผมจะกลับไทยคือพวกท่านก็ตอบตกลงที่จะไป แต่พอยิ่งใกล้วันที่ต้องเริ่มวางแผน ยื่นวีซ่า พวกท่านกลับบอกว่า มันยุ่งยาก ไม่ต้องไปรับหรอก ถ้าคิดว่าเรื่องเงินที่จะเสีย ผมไม่คิดแบบนั้นเพราะพวกท่าน early ก่อน (หมายถึงเกษียนก่อนกำหนด) จึงทำให้มีเงินอยู่พอสมควร และ มั่นใจว่าไม่มีปัญหาทางด้านการเงินถึงได้ออกจากงานประจำแบบนั้น และสุขภาพก็ยังดีอยู่ด้วย 

ณ ตอนนี้ผมยอมรับว่าผมไม่ควรเสียใจกับเรื่องแค่รับปริญญา แต่ผมอยากที่จะเห็นคนยินดีกับการที่ผมเรียนจบแล้ว และ ผมอยากให้พ่อแม่ยินดีให้กับผม
ป.ล. พ่อแม่ผมก็บังคับให้ผมเริ่มทำงานหลังจากเรียนจบทันที เพราะพวกท่านบอกอยากให้ผมส่งเงินให้พวกท่านได้แล้ว 

ยังมีรายละเอียดอีกมากมาย แต่ใจความสำคัญมีแค่นี้ครับ
โดยปกติแล้วคนรุ่นพ่อรุ่นแม่คิดเห็นยังไงกับการรับปริญญาครับ เห็นว่ามันสำคัญ หรือไม่จำเป็นเลยครับ และถ้าหากว่าผมคิดไปเอง เอาแต่ใจ ผมก็ยอมรับส่วนนึง แต่ผมแค่อยากเลือก ที่ๆผมมีความสุขมากกว่าครับ 
หากพ่อแม่ผมคิดผิด พอมีวิธีทางพูดคุยปรับเปลี่ยนความคิดไหมครับ