ญาติเราที่เป็นพี่สาวแม่ เขาอยากให้เราไปเที่ยวบ้านเขาที่ตลาด แต่เราไม่อยากไป เขาบอกว่าถ้าเราไม่ไปแม่ก็ไม่ไปด้วย เพราะแม่เป็นห่วงเรา เราเป็นโรคจิตเภท เราก็บอกเขาไปว่าเราอยู่ได้แล้วเราก็ไม่ได้อยู่คนเดียวเราอยู่กับลุง แต่ไม่ใช่ลุงแท้ๆ และเราคิดว่าเขาไม่ปล้ำเราแน่ๆ รู้จักกันมันเกือบ 20 ปี แล้วเขาก็ธรรมะธรรมโม พี่สาวแม่เขาก็ชวนญาติๆไป แต่ละคนอายุ 50 ปี ขึ้นไปหมด เราเคยไปกับพวกเขามาแล้วแต่เป็นบ้านพี่ชายแม่ที่ลพบุรี ตอนนั้นไปติดโควิดมา 

ป้าเขาก็พูดนะว่า เห็นครั้งที่แล้วเราถ่ายรูปก็ยิ้มดี ดูมีความสุข แต่สำหรับเราจริงๆแล้วมันไม่ใช่ เวลาคนถ่ายรูปเขาก็จะบอกให้ยิ้มทั้งนั้น เราวิตกกังวล ลึกๆในใจเราคิดมาก และกังวลเวลาต้องสบตาคน เรากังวลว่าจะทำตัวยังไง ถ้าไปเช้าเย็นกลับยังพอไปได้ แต่ไปไกลๆ ค้าง 2 คืน เราไม่อยากไป เขาก็พยายามพูดจะให้เราไป จนเขาบอกว่าถ้าไม่ไปเราตัดญาติกัน คือปกติเราไม่ใช่คนใจร้ายนะ เราจะคิดมากเรื่องคนอื่นด้วย กลัวเขาจะโกรธ กลัวเขาจะไม่ชอบ แต่การที่เราเป็นแบบนั้น มันทำให้เราไม่ไหวอะ เราอยากลองปฏิเสธดูบ้าง เราพูดแบบคนไม่มีหัวคิด เราใช้อารมณ์กับเขาไปตั้งเยอะ ทั้งๆที่เขาก็ดีกับเรามาตลอด แล้วเราเป็นคนคิดมาก เราจะหยุดคิดเรื่องบางเรื่องยาก เรื่องบางเรื่องคนอื่นเขาไม่ได้คิดอะไรแล้ว เราก็ยังคิด ลุงก็บอกว่าให้อยู่กับปัจจุบัน มันเป็นอดีตทำอะไรไม่ได้แล้ว 

เราควรจะทำอย่างไรดี
- ไปขอโทษเขาแล้วยอมไปกับเขา
- ปล่อยผ่านไป ไม่ต้องไป
- ขอโทษเขา แล้วบอกว่าไม่อยากไปจริงๆ (ไม่ต้องไป)
หรือมีทางอื่นไหมค่ะ