ตอนนี้เจ้าของกระทู้เรียนป.ตรีอยู่ค่ะ แล้วต้องทำสัมมนากับวิทยานิพนธ์ ซึ่งสัมมนาเพิ่งเสร็จไป แล้วเราเตรียมตัว เตรียมข้อมูลทุกอย่างมาเยอะมากค่ะ พร้อมทั้งลองนำเสนอให้เพื่อนในสาขาฟังและให้ตั้งคำถามให้มากกว่า 4 ครั้ง เพื่อเตรียมตัวรับมือกับวันจริง ขณะที่ซ้อมเราก็ลองตอบคำถามเพื่อนๆและอาจารย์ที่ปรึกษาไป ซึ่งตอนซ้อมเราทำได้ดีมากค่ะ แต่พอถึงวันจริงๆเรากลับทำได้ไม่ดีในส่วนของการตอบคำถามจากอาจารย์คณะกรรมการ ทั้งๆที่คำถามง่ายมาก แต่ในตอนนั้นเราไม่มีสติกับสมาธิเลยตอบอาจารย์ไม่ตรงประเด็น บางคำถามก็ตอบไม่ได้ด้วย เลยรู้สึกเศร้าและเสียใจมากๆ ทั้งที่เราทุ่มเทกับงานสุดๆ อดหลับอดนอนมาหลายวัน แถมคำถามในส่วนของเพื่อน ที่เพื่อนออกมาถาม ซึ่งที่เพื่อนเกริ่นคำถามออกมาแล้วเราก็รู้เลยว่าเขาจะถามอะไร เนื่องจากเราตั้งคำถามในเปเปอร์สัมมนาที่เราเลือกไว้เยอะมาก จึงรู้ได้เลยว่า เขาจะถามยังไงต่อ แต่เราเปิดสไลด์ไวไป(รู้ไวเกินไปว่าเขาจะถามอะไร แม้คำถามจะออกมาแล้ว ส่วนประโยคหลังเพียงแค่ประโยคขยายหรือบอกเล่า) จนทำให้อาจารย์เขาคิดว่าเราเตี๊ยมหรือเตรียมเพื่อนมาให้เพื่อนถามอย่างนี้ ทำให้เราไม่ได้คะแนนส่วนนี้ไปเลยค่ะ
ซึ่งเรามาทราบหลังจากนำเสนอจบไป 1 วันแล้ว เราเสียใจมาก จนไม่รู้จะจัดการอารมณ์หรือความรู้สึกของเรายังไง พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรเราก็ร้องไห้ทุกครั้ง
เพราะว่าเหมือนที่เราทำมา มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยค่ะ ทั้งเบื่อทั้งเซ็งและเสียใจมากๆ พอเจอแบบนี้ทำให้เรารู้สึกไม่อยากจะทำอะไร หรือทุ่มเทกับอะไรต่ออีกเลย หากถามว่า ทำไมถึงรู้ล่วงหน้า เพียงแค่เพื่อนถามคำถามยังไม่จบประโยคดี เพราะว่า เขาถาม ทำไมจึงใช้....(ส่วนขยาย เนื่องจากปกติใช้อีกอย่าง) ซึ่งคำถามมันก็จบไปแล้ว เราก็ทราบแล้วว่าเขาอยากจะทราบอะไรจากเรา
และเพื่อนที่ฟังเรานำเสนอตอนซ้อมก็ถามคำถามนี้มา 3 ครั้งแล้ว (จากเพื่อนในกลุ่มงานวิจัยและเพื่อนนอกกลุ่ม) จนเราจำขึ้นใจ ขึ้นสมองไปแล้ว😭
มีใครพอจะแนะนำในเรื่องต่างๆให้เราได้ไหมคะ ทั้งเรื่องการเตรียมตัว การปรับตัว การปรับอารมณ์ การปรับบุคลิกภาพ การปรับนิสัยต่างๆ ขอขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ
รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทุ่มเทไปแล้วไม่เกิดผลดี