วันนี้เป็นที่17 ที่ไม่มีเขาหลังจากที่เขาหายไปจากชีวิตเราช่วงเเรกเราร้องไห้ทุกวันเป็นห่วงเขาตลอดเวลา เราติดตามความเป็นอยู่ของเขาทางไอจีเพราะทางเฟสเขาได้บล็อคเราไปตั้งเเต่วันที่เขาตัดสินใจบอกเลิกเรา แต่ช่องทางอื่นเขาไม่ได้ปิด ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร เขามักจะดูสตอรี่เราเป็นคนแรกๆ เมื่อก่อนเขาตั้งเราเป็นเพื่อนสนิทตอนนี้ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขายังตั้งแบบนั้นอยู่ไหม เราไม่กล้าทักไม่กล้าโทรหาเขาเพราะกลัวเขาจะบล็อคเราทุกช่องทางเรายังอยากติดตามชีวิตเขา ยังเป็นห่วงเขา เราไม่ได้จบกันด้วยปัญหามือที่สาม เเต่เราจบกันเพราะตัวเราเองเป็นพิษต่อเขา อาจจะเป็นปัญหาซ่ำๆจนทำให้เขาเหนื่อย จากวันเเรกที่เราร้องไห้จนตัวเองโทรม ข้าวไม่ค่อยกิน ตอนนี้เราร้องไห้น้อยลงกินข้าวแต่กินแค่วันละมื้อ หันมาออกกำลังกาย แต่ยังมีความรู้สึกเป็นห่วงเขา และคิดถึงเขาตลอดเวลา เหมือนกับเราเริ่มยอมรับได้เเล้วว่า เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้เเล้ว แต่ก็ยังเลือกที่ยังไม่มูฟออนเพราะเราอยากจดจำเขาเอาไว้ เพราะตอนนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่ดีจนเราไม่อยากลืมมัน ยังคงนึกถึงเขาเเละย้อนแชทเก่าๆอ่านหลังทำงานทุกวัน ยังเก็บภาพ คลิปที่เราเล่นกันไปเที่ยวกัน เเละดูมันวนไปวนมา และหวังว่า สักวันเราจะบังเอิญเจอกัน ในวันที่เราเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปในแบบที่เขาเคยหวัง เคยอยากให้เราเป็นเพราะเป็นห่วงเราและตอนนี้เราก็เหมือนปิดใจไปเลย ถึงจะมีใครเข้ามาก็ไม่แม้แต่อยากสนทนา เพราะทุกครั้งที่เราทำเรากลับรู้สึกผิดว่าเราไม่อยากทำ เพราะเรายังคิดว่าเขาคือคนสำคัญของเราอยู่เสมอ มันอาจจะดูงมงาย แต่คำว่ารักแรก มันทำให้เราเป็นแบบนี้ คนแรกที่เป็นฝ่ายให้ เเละเป็นคนแรกสำหรับหลายๆเรื่อง