คือเรากับเเฟนคบกันมา 5 ปีเเล้วเเละคบกับเเฟนมาตั้งเเต่อายุ 17 ปี ตอนนั้นเราคบเเฟน เเฟนเราเป็นลูกของบริษัทที่เราทำงานอยู่ญาติ ๆ เเฟนถามเเฟนเราว่าจะคบกับเราจริงเหรอ เราเด็กนะ เราเป็นพนักงานนะเเต่สุดท้ายเเฟนเราก็ไม่ได้สนใจที่ญาติบ่น เเต่เมื่อคบกันได้ 2 ปี เเม่เเฟนไปดูดวงมาว่าเราจะทิ้งเเฟนไปมีใหม่ ซึ่งเเม่เเฟนบอกเเฟนเราว่าเรายังเด็กเราสามารถหาใหม่ได้ตลอดเวลา ซึ่งเรากับเเฟนอายุห่างกัน 7 ปี ตอนนั้นเเฟนเราเชือเเม่เเฟนเราจะไปมีใหม่จะไปหาคนใหม่เเละตอนนั้นเราย้ายสาขาที่ทำงานมาทำที่ทำงาน กทม. เลยยิ่งทะเลาะกันทุกเเฟนชอบพูดว่าไม่สนใจ ไม่รักเขา เราจะไปมีคนใหม่ ตอนนั้นในหัวเรามีเเต่ทำไมเขาไม่เชื่อใจเราเลย เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากเลยตอนนั้น ไม่พ่อเเม่อยู่ข้าง ๆ เราระบายอารมณ์ให้ใครฟังก็ไม่ได้ เเฟนเราก็ไปสนใจกับเเต่ดูดวงของเเม่ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเรา สุดท้ายเเล้วเราก็ผ่านมันมาได้ด้วยการปล่อยผ่านความรู้สึกที่ไม่โอเคออกไปได้ เเต่เมื่อเราคบกับเเฟนมา5ปีเหตุการณ์วันนั้นก็กลับมาเหมือนเดิม เเม่เเฟนเราให้ไปดูดวงเเล้วดูดวงว่าเราเรียนจบจะไปหางานที่ใหม่เเล้วทิ้งเเฟนเพราะเราเกาะเเฟนเรากินจนเราเรียนจบเเล้ว คือเราเรียนต่อมหาลัยทำงานไปด้วยส่งตัวเองเรียนไปด้วย เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองเรียนจบด้วยการส่งให้ตัวเองเรียน เเล้วบอกว่าเราเกาะเเฟนกินบ้างก็ไม่รู้ว่าเเม่เเฟนเราไม่ขอบเราขนาดอยากให้เราเลิกกับเเฟนเลยเหรอ พยายามปล่อยผ่านไปเเต่ความรู้สึกของเราคือไม่อยากไปเจอหน้าเเม่เเฟน เราเลยเลือกที่จะลาออกจากที่ทำงานเเม่เเฟน เเละสุดท้ายนี้อยากถามทุกคนว่าเราควรจะทำตัวยังไงเมื่ออยู่หน้าเเม่เเฟนดีเราอึดอัดมากเลยไม่อยากเจอหน้ามองหน้าไม่ติดจริง ๆ เหมือนจะไม่ชอบเเม่เเฟนไปเเล้วซึ่งเราพยายามจะคิดบวกว่าเเม่เเฟนคงเป็นห่วงเเฟนเพราะอายุยังน้อยยังสามารถทำอะไรได้อีกเยอะ เเต่คือเรามองหน้าไม่ติดจริง ๆ ยิ่งเราเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วยเเล้วยิ่งเป็นเงียบเข้าไปใหญ่