ชลัน

ร่างสูงก้าวเท้าพ้นประตูกระจกทึบเข้ามาด้านในได้ ก็สูดเอาไอเย็นของแอร์ออฟฟิศเข้าเต็มปอดอย่างชื่นใจ เพราะเมื่อครู่ที่ผ่านมาได้ขับรถฝ่าแดดและลมร้อนอีกทั้งฝุ่นมลพิษตามท้องถนนมาอย่างแสนสาหัส จากท่าเรือแม่น้ำเจ้าพระยามาถึงออฟฟิศระยะทางนับว่าไกลพอสมควร

เมื่อเสร็จธุระที่ต้องทำและแยกกับพยาบาลสาวเขาก็ปรี่มาที่สำนักงานเลย แดดยามบ่ายในกรุงเทพฯ นับว่าร้อนเอาเรื่อง ที่ต้องสูดเอาไอเย็นเข้าร่างกายเพราะยานพาหนะประจำตำแหน่งของเขาคือมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันเก่งนั่นเอง

ฮ้ง ๆๆๆ

เสียงเห่าของสัตว์ประหลาดประจำสำนักงานนักสืบธาราก็ดังขึ้นทันทีที่เห็นว่ามีคนเปิดประตูเข้ามาคล้ายมานั่งคอยยังไงยังงั้น นักสืบหนุ่มอยากรู้นักว่าถ้าเป็นคนอื่นเข้ามาไอ้เจ้าสุนัขสัตว์ประหลาดตัวนี้มันจะเห่าทักทายไหม มันเป็นสุนัขพันธุ์ปั๊กธรรมดาแต่ในสายตาของเขามันคือ 'ไอ้ตัวสัตว์ประหลาดหน้าย่น' ดี ๆ นี่เอง

แทนคุณจะไม่อคติกับมันถ้ามันไม่คิดกับเขาเกินหมาเกินมนุษย์ธรรมดาทั่วไป ไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้มันชื่อ 'น้องเลดี้' เป็นลูกสาวของเจ้านายจอมเพี้ยนที่ชื่อ 'ธารา' น้องเลดี้เป็นสุนัขเพศผู้แต่มันเป็นสุนัขผิดเพศ มันชอบเข้าหาผู้ชายมากกว่าผู้หญิง และที่สำคัญมันชอบเขามากกว่านักสืบชายคนอื่น ส่วนนักสืบหญิงอย่าหวังว่ามันจะเข้าใกล้ ขนาดจะอุ้มน้องเลดี้ยังวิ่งหนีหางจุกตูด ทว่าไม่ใช่กับเขาที่พอเวลาเจอหน้ามันเป็นต้องวิ่งเข้าหาแล้วทำท่าพิเรนทร์กับเขาทุกทีวันนี้และตอนนี้ก็เช่นกัน

น้องเลดี้เมื่อเห็นชายอันไปที่ต้องตาหมายใจเดินเข้ามาในออฟฟิศมันก็เห่าทักทายชายอันเป็นที่รักไม่หยุด แทนคุณเมื่อสูดเอาไอเย็นเข้าเต็มปอดแล้วก็ต้องผงะกับไอ้เจ้าสุนัขสุดแสบตัวนี้ที่มันกำลังยืนจ้องมองหน้าเขาอยู่ เตรียมจะกระโจนเข้าทำพฤติกรรมพิเรนทร์นั้นเหมือนอย่างที่มันเคยทำ นึกยังไม่ทันขาดคำน้องเลดี้ก็วิ่งกระดี๊กระด๊ามาหาแทนคุณและยกขาหน้าเกาะหน้าแข้งของชายหนุ่มจากนั้นก็โยกบั่นเอวไปมารัว ๆ มันชอบทำแบบนี้กับแทนคุณทุกที

"ไอ้เลดี้แกหยุดทำพิเรนทร์แบบนี้กับฉันเดี๋ยวนี้นะ" แทนคุณร้องห้าม ตอนนี้เขาอยากเตะสุนัขสักตัวให้ตายคาเท้าส่งไปดาวหมาให้รู้แล้วรู้รอดจริง ๆ แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เมื่อน้องเลดี้มันยิ่งโยกบั่นท้ายเร็วขึ้น "เดี๋ยวพ่อก็เตะส่งคืนดาวหมาเสียเลย ปล่อย! ปล่อยขาฉันเดี๋ยวนี้นะ" แทนคุณสะบัดขาหน้าของน้องเลดี้ออกจากหน้าแข้ง

สุนัขพันธุ์ปั๊กจ้องหน้าคนที่แหกปากไล่ราวกับรู้ภาษามนุษย์ จากนั้นก็เห่าฮ้ง ๆ สองสามคำ เสียงหัวเราะดังมาจากทางด้านหลัง "ท่าทางจะ สุด ๆ ไม่เจอหน้าแฟนหลายวันก็งี้" โจชัวร์พูดพลางหัวเราะ ขำจนตัวงอกับภาพเหตุการณ์ของน้องเลดี้และเพื่อนแสนรักนักสืบคู่หูของตนเอง

"ไม่ต้องมาขำเลย" ชายหนุ่มค้อนขวับให้เพื่อน "ส่วนแกไอ้หมาบ้า ไอ้หมาผิดเพศ ไอ้หมากระเทย" แทนคุณสบถด่าหยาบคาย เมื่อไหร่ก็ตามที่แม่ของน้องเลดี้ซึ่งก็คือคุณธาราไม่อยู่แทนคุณมักจะเรียกน้องเลดี้หยาบ ๆ คาย ๆ ทว่าเมื่อไหร่ที่น้องเลดี้อยู่กับคุณธาราและเขาอยู่ต่อหน้าด้วย ชายหนุ่มก็จะจำยอมทำอ้อยอิ่งยอมให้น้องเลดี้ทำทุกอย่างได้ตามใจของมัน แม้กระทั่งการเรียกก็ต้องเรียกว่า 'น้องเลดี้' ตามคำสั่งของเจ้าของสุนัขสุดเพี้ยนนั่น

"ฉันจะบอกให้นะว่าฉันเป็นมิตรกับสตรีแต่อำมหิตกับหมาทุกตัวโว้ย โดยเฉพาะหมาอย่างแกไอ้เลดี้ เดี๋ยวพ่อเตะส่งดาวหมาจริง ๆ เดี๋ยว ๆ" แทนคุณขู่ไม่หยุด

ฮ้ง ๆๆๆ น้องเลดี้เห่าโต้ตอบเมื่อโดนต่อว่าจากชายอันเป็นที่รัก ไม่นานคนเป็นแม่ของมันก็เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานส่วนตัว มันรู้ว่านาทีนี้มันได้เปรียบจึงรีบวิ่งไปเคล้าเคลียผู้เป็นแม่

ร่างสมส่วนเดินออกมาจากในห้องจ้องมองลูกน้องหนุ่มทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม ช่างเป็นรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกจับจิตสำหรับแทนคุณจริง ๆ หญิงสาวย่อตัวลงอุ้มลูกสาวที่เป็นสุนัขเพศผู้ขึ้นมากอดในอ้อมแขน ดมศีรษะของมันอย่างเอ็นดูสไตล์คนรักหมา

"โอ๋... น้องเลดี้ของมี้ พี่คุณเขาช่างใจร้ายกับหนูจริง ไม่เป็นไรลูกในเมื่อพี่คุณเขาไม่รักหนู หนูก็เปลี่ยนใจมารักพี่โจชัวร์ก็ได้ พี่เขาก็หล่อไม่แพ้พี่คุณนะ" หญิงสาวพูดกับลูกสุนัขในอ้อมกอด คุณธาราเป็นสาวที่อายุสี่สิบแล้วแต่ยังไม่มีครอบครัวครองตัวเป็นโสดเรื่อยมา นอกจากจะหวงความโสดแล้วยังเพี้ยนชนิดที่หาตัวจับยากอีกด้วย

"ไม่ ๆ น้องเลดี้ชอบพี่คุณน่ะดีแล้ว พี่คุณหล่อกว่าพี่โจตั้งหลายเท่า" หนุ่มลูกครึ่งรีบปฏิเสธทันควัน โบกมือปัดป้องไปมา โยนไปให้เพื่อนสนิทอย่างเร็วจี๋ "อ่อ ยังมีพี่สามารถอีกคนนะ น้องเลดี้เลือกเอาได้เลยว่าจะชอบใคร ยกเว้นพี่โจเพราะพี่โจมีแฟนแล้ว แหะ ๆ" โจชัวร์รีบออกตัวก่อนไม่อยากตกเป็นจำเลยรักของน้องเลดี้อีกคน

"เชอะ! ถึงไม่มีใครรักหนูสักคน มี้ก็รักหนูนะคะน้องเลดี้ของมี้" คุณธาราพูดเอาอกเอาใจลูกสาว

'ฮ้ง ๆๆๆ' สุนัขที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกรักเห่าตอบ มันช่างรู้ดีจริง ๆ

"อะไรนะลูก อ๋อ... หนูอยากให้พี่คุณอุ้ม ได้ ๆ ค่ะเดี๋ยวมี้ให้พี่คุณอุ้มหนูนะ" คุณธารานึกอยากแกล้งลูกน้องหนุ่มขึ้นมา หล่อนรู้ว่าคู่นี้ไม่กินเส้นกัน แต่ความต้องการของลูกสาวต้องมาก่อนอย่างอื่น "พี่คุณอุ้มน้องเลดี้หน่อยค่ะ น้องเลดี้อยากให้อุ้ม" เจ้านายสาวพูดและยื่นลูกสาวให้ ส่วนน้องเลดี้ก็เห่าและดิ้นดีใจยกใหญ่ที่จะได้อยู่ในอ้อมแขนคนที่รัก

"โอ๋... มามะ... น้องเลดี้มาหาพี่คุณมา" ว่าแล้วแทนคุณก็เอื้อมมือไปอุ้มเจ้าสุนัขผิดเพศ คาดโทษมันเอาไว้ในใจ เมื่อไหร่ที่แม่ของมันไม่อยู่มันต้องโดนเขาเล่นงานแน่ นักสืบหนุ่มอุ้มน้องเลดี้มาไว้ในอ้อมแขน มันกำลังกระดี๊กระด๊าเป็นการใหญ่ อีกทั้งยกตัวแลบลิ้นแพร่บ ๆ ที่บริเวณปากของชายหนุ่ม นั่นยิ่งทำให้เขาฉุนแต่ทำอะไรไม่ได้

"ไม่เอาครับน้องเลดี้ ไม่ทำแบบนี้กับพี่คุณสิครับ" แทนคุณพูดและเหวี่ยงใบหน้าหลบไปมาแต่หาได้หลบพ้นลิ้นสาก ๆ ของมันไม่ ส่วนคนที่ชอบใจเห็นจะเป็นคุณธาราที่ยิ้มปากแทบฉีกถึงรูหูตามด้วยเสียงหัวเราะของนักสืบคู่ซี้ที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ไม่ห่าง

"น้องคุณอุ้มน้องเลดี้ตามพี่เข้ามาในห้องนะพี่จะคุยเรื่องที่ให้ไปสืบน่ะถึงไหนแล้ว ส่วนน้องโจก็อย่าลืมแฮ็กข้อมูลกล้องวงจรผิดทุกตัวที่อยู่ในบ้านวรโชติโภคิน งานนี้งานใหญ่เงินหนักเราต้องช่วยกันและต้องทำสำเร็จเท่านั้นเพื่อโบนัสก้อนโตของพวกเธอทุกคน"

"ครับ" นักไอทีตัวฉกาจของสำนักงานนักสืบธาราตอบอย่างแข็งขัน

"น้องคุณตามพี่มา อ่อ... เอาเลดี้มาให้พี่ดีกว่าไม่ต้องอุ้มและ" หญิงสาวเปลี่ยนใจและเอื้อมมือรออุ้มสุนัขสุดที่รัก "น้องเลดี้ขาพอแล้วค่ะ มามะมาหามี้ดีกว่า" คุณธาราพูดและอุ้มลูกสุนัขต่อจากมือของนักสืบหนุ่มและหันหลังเดินไปยังห้องทำงานส่วนตัวของตนพร้อมกับให้แทนคุณเดินตามไปด้วย

ระบบเปิดปิดประตูห้องทำงานของสาวเจ้าเป็นระบบเปิดปิดด้วยรหัส หากทุกคนจะเข้าพบก็ต้องใส่รหัสให้ถูกต้องและเป๊ะที่สุดเท่านั้นประตูถึงจะเปิดออกยกเว้นเจ้าของห้องที่ไม่ต้องทำ ซึ่งชุดรหัสแล้วแต่ว่าคนคนนั้นจะกดปุ่มสุ่มได้ว่าเป็นชุดรหัสอะไร วันนี้มีเจ้าของห้องพาเดินเข้าไปชายหนุ่มจึงไม่ต้องทำเรื่องเพี้ยน ๆ ที่ว่านั่น

'เจ้านายหญิงคนนี้จะว่าเพี้ยนก็เพี้ยน จะว่าปกติก็ปกติ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนที่ลูกน้องทุกคนชินชากันแล้ว ทำงานมาแทบตายได้รับค่าจ้างมามากโขบทจะจ่ายแค่เงินเดือนก็จ่ายเหตุผลเพราะน้องเลดี้ลูกรักไม่ยอมกินอาหารเม็ด แต่บทจะใจดีก็ใจดีสุดตัวจ่ายโบนัสพิเศษก้อนใหญ่เพียงเพราะเดือนนี้ประจำเดือนมาเร็วกว่าปกติ'

ทั้งหมดทั้งมวลรวม ๆ กันแล้วเจ้านายคนนี้ก็นับว่าเป็นคนใจดีและเป็นที่รักของลูกน้องทุกคนรวมทั้งแทนคุณด้วย ชายหนุ่มเดินตามร่างสมส่วนเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายสาว และมีสายตาของน้องเลดี้เหล่มองมาขณะเดินตามเรื่อย ๆ เพราะแม่ของมันอุ้มพาดบ่ามันถึงได้หันหน้ามาสบตากับเขาที่เดินอยู่ด้านหลัง นักสืบหนุ่มทำหน้ายักษ์ใส่เจ้าหมาผิดเพศ มันกลับรู้ความและเห่าตอบโต้กลับมา

"เรื่องที่บ้านวรโชติโภคินไปถึงไหนแล้ว" เจ้านายสาวนั่งบนเก้าอี้บิ๊กบอสตัวหนานุ่ม กรีดกรายนิ้วเรียวมาประสานกันทั้งสองข้างและวางข้อศอกไว้บนโต๊ะทำงาน จ้องมองไปยังใบหน้าคมเข้มของลูกน้องหนุ่ม ส่วนน้องเลดี้ตอนนี้มันสงบเสงี่ยมอยู่บนเบาะนอนของมันอย่างรู้งาน "ทางบริษัทประกันเขาให้เวลาเราแค่ไม่กี่เดือนนะน้องคุณไม่ใช่เป็นปี ๆ อย่าลืม"

"ครับคุณธารา... ตอนนี้ผมสามารถเข้าไปอยู่ในบ้านวรโชติโภคินได้แล้ว เริ่มงานพรุ่งนี้ครับ" นักสืบหนุ่มตอบ ตอนนี้รู้สึกว่าแอร์ในห้องของเจ้านายสาวมันเย็นกว่าแอร์ตัวข้างนอกมาก เย็นจนสะท้านแผ่นหลังไปหมดทั้งที่เขาใส่เสื้อคลุมหนังยังทำให้รู้สึกหนาวเย็น นึกแปลกใจที่หัวหน้าสาวจอมเพี้ยนตรงหน้าไม่หนาวบ้างหรือไรเปิดแอร์ติดลบขนาดนี้

"โชคดีมากที่ครอบครัวนั้นประกาศรับสมัครคุณครูผมก็เลยให้โจชัวร์จัดการปลอมโพร์ไฟล์ของผมและสวมรอยไปเป็นคุณครูเสียเลย" นักสืบหนุ่มว่า

"หือ..." ร่างสมส่วนขมวดคิ้วเข้าหากัน "เป็นครูเหรอ สอนอะไร ทำไมเขาไม่ส่งลูกหลานไปโรงเรียน แต่ก็ไม่แปลกคนมีเงินทำอะไรก็ได้" เจ้านายสาวพูดอย่างไม่ยี่หระ

"บ้านนั้นมีเด็กพิเศษครับ ผมเป็นครูสอนเด็กพิเศษ ลูกชายของคุณอภิสิทธิ์ซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กของคุณสุทินกับคุณแพรทอง"

"อ๋อ ถึงว่า... อืม ถ้าอย่างนั้นน้องคุณก็ต้องเตรียมแผนการสอนให้รัดกุมหน่อยนะ ถึงเราจะทำเพื่อเงินแต่พี่ก็ไม่อยากให้เด็กคนหนึ่งต้องเสียโอกาสที่เขาจะได้รับและเรียนรู้น่ะ เพราะเขาควรจะเจอกับครูจริง ๆ ไม่ใช่นักสืบเข้าไปแค่เพื่อล้วงความลับ"

"ครับ... ผมเตรียมแผนการสอนสำหรับสอนเด็กพิเศษไว้แล้วครับ" แทนคุณกล่าว

"ดีมาก อ่อ อีกเรื่องเวลาทำงานอย่าลืมพกกล้องกระดุมติดเสื้อตลอดเวลาด้วย ยกเว้นเวลานอนถึงเอาออกได้" คุณธารากำชับ "พี่จะให้โจชัวร์ช่วยอีกแรง"

"ครับ" นักสืบหนุ่มไม่สงสัยหรือถามอะไร ทำเพียงรับทราบตกลงและตอบคำถามของเจ้านายสาวเท่านั้น

"บริษัทประกันเขาให้เวลาเราไม่นานในการหาความจริง ถ้าปิดงานได้ก่อนหกเดือนก็ดีเขาจะจ่ายเงินพิเศษให้เรา เขาก็ไม่อยากจะเสียเงินก้อนโตอ่ะนะพูดถึงว่า ตั้งสองร้อยล้านใครจะอยากจ่าย"

ก่อนหน้านั้นมีบริษัทประกันชีวิตบริษัทหนึ่งว่าจ้างให้สำนักงานนักสืบธาราช่วยสืบหาสาเหตุการเสียชีวิตของเจ้าสัว สุทิน วรโชติโภคิน ทางบริษัทประกันชีวิตสงสัยว่าการเสียชีวิตของเจ้าสัวมันมีเงื่อนงำ เนื่องจากทางครอบครัวของเจ้าสัวได้ทำประกันชีวิตไว้กับทางบริษัท ถ้าหากเจ้าสัวเสียชีวิตลงก็จะได้เงินค่าประกันนับเป็นเงินจำนวนมากมายมหาศาล แต่พอหลังจากทำประกันไปเพียงห้าเดือน เจ้าสัวสุทินก็เสียชีวิตลง ผลชันสูตรศพพบว่าโดนงูพิษกัด หลักฐานพบรอยเขี้ยวของงูมีพิษซึ่งก็คืองูเห่า และมีคนสารภาพผิดว่าเป็นคนลงมือฆ่าเจ้าสัวเองคือคนขับรถคนเก่าคนแก่ที่ทำงานมาด้วยกันเนิ่นนาน ที่ต้องฆ่าเจ้าสัวเพราะโดนเจ้าสัวโขกสับใช้งานหนักและหักเงินเดือน เขาโกรธจึงวางแผนฆ่า

แต่ทางบริษัทประกันกลับไม่ปักใจเชื่อคำให้การของคนขับรถคนนั้น คิดว่าเป็นแพะรับบาป คิดว่าคนในตระกูลต้องฆาตกรรมเจ้าสัวเพื่อหวังเงินประกัน ถ้าหากพิสูจน์ได้ว่าคนในบ้านคนใดคนหนึ่งเป็นคนบงการทางบริษัทประกันก็จะไม่ยอมจ่ายเงินส่วนนี้ แต่หากพิสูจน์ได้ว่าไม่ได้เป็นการฆาตรกรรมจากคนในครอบครัวเป็นฝีมือของลูกจ้างจริง ทางบริษัทประกันก็จะยอมจ่ายแต่โดยดี

อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าทางบริษัทประกันจะต้องนำเงินจำนวนสองร้อยล้านบาทมอบให้แก่ทายาท แทนคุณจึงได้รับหน้าที่นี้ให้เข้าไปสืบหาความจริง  

"ว่าแต่บ้านนั้นมีสมาชิกกี่คน" เจ้านายสาวถาม หล่อนอยากรู้ว่ามีใครบาง คนในบ้านหลังนั้นต้องตกเป็นผู้สงสัยทุกคน จากนั้นค่อย ๆ ตัดออกหากใครคนนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

"มีทั้งหมดเก้าคนครับ คุณแพรทองเป็นประมุขของบ้านแต่ป่วยพิการเดินไม่ได้ มีลูกชายสองคนชื่อคุณอภิเชษฐ์และคุณอภิสิทธิ์ มีลูกสะใภ้สองคนชื่อคุณพิมพ์ชนกกับคุณเอมอร มีหลานชายสองคนซึ่งเป็นลูกของคุณอภิเชษฐ์กับคุณอภิสิทธิ์ชื่อน้องพ็อตเตอร์กับน้องนิคกี้ และมีแม่บ้านคนเก่าคนแก่ชื่ออนงค์ และลูกสาวของแกชื่อนก" นักสืบหนุ่มไล่สมาชิกของคนในบ้านหลังนั้นให้แก่เจ้านายสาวฟัง