เราพึ่งกู้บ้านไปไม่ถึงปีค่ะ ก่อนหน้านี้เรากับแฟนไม่อยากมีบ้านเลย ใช้ชีวิตกันปกติ มีความสุขดี ไม่ขัดสน มีรถยนต์ 1 คัน ผ่อนมา 3 ปีแล้ว แต่พ่อแม่เราอยากให้ซื้อบ้าน พูดกรอกหูทุกวัน บังคับให้เรากู้บ้าน บอกจะได้ไม่อายใคร จะช่วยกันผ่อน แต่สุดท้าย พอเรากู้บ้าน เงินส่วนเกิน เราก็เอาไปปิดหนี้ให้พ่อ พ่อจะได้ไม่ต้องมีหนี้อย่างอื่น แต่สุดท้ายก็ช่วยเราผ่อนบ้านได้ไม่ถึง 5 เดือน หลังจากนั้นเรากับแฟนรับภาระทุกอย่างหมดเลย ข้าวของในบ้าน ของกินในบ้าน ถ้าเรากับแฟนไม่ซื้อ ก็ไม่มีใครซื้อ ทุกวันนี้เราร้องไห้ทุกวัน อยากย้อนเวลา คิดผิดมากๆ ตั้งแต่จำความได้ เราทำงานหาเงินตั้งแต่อายุ 12 ปี อยากได้อะไรซื้อเอง ได้เงินไปโรงเรียนบ้าง ไม่ได้บ้าง พอถึงวันที่เริ่มสร้างตัวได้ พ่อแม่ก็อยากให้ซื้อบ้าน ตอนนี้เราออกจากงาน เพราะท้องและมีภาวะแทรกซ้อน แฟนทำงานคนเดียว ผ่อนบ้าน แทบไม่มีเงินเก็บให้ลูก รถยนต์ที่เราผ่อนมาก็ปล่อยไปแล้ว นี่คิดกันเสมอ ถ้าอยู่ห้องเช่า ไม่ต้องเสียเยอะขนาดนี้ ทางบ้านสามีก็มีบ้านอยู่แล้ว ทำไมชีวิตเราต้องวนเวียน ทนทุกข์ กับคำว่าพ่อแม่ด้วย ทำไมเราไม่โชคดีมีพ่อแม่อยากให้ลูกได้ดีบ้าง พ่อแม่ติดการพนัน ตั้งแต่เด็กจำได้ว่าพ่อเล่นการพนันจนหมดตัว พ่อไม่เคยถามลูกเลยว่าอยากกินอะไร อยากได้อะไร จำได้ว่าพ่อซื้อแต่ของที่ตัวเองอยากกิน ให้ลูกกินแต่เศษที่เหลือ เรามีภาวะซึมเศร้าเพราะพ่อแม่ ยิ่งคิดยิ่งเครียด อยากปล่อยทุกอย่างแล้วไปใช้ชีวิตเป็นครอบครัวตัวเอง ไม่อยากรับรู้ความเป็นอยู่ของใคร เพราะตอนนี้ชีวิตเราก็เอาไม่รอดแล้ว 

---