หย่อมหญ้าเสียดเบียดแทรกซีเมนต์ผ่าน
ถูกฝังอีกคราครั้ง คณาครั้ง
ลมหายใจหุบเขาช่างรวยริน
ลู่ไล้โตรกผากซากไม้ก่ายกอง
ภาพศิลปะละเลงด้วยเลือด
ที่แห้งกรังฝังติดเงินตรา ตรึง
สายตาผู้เยาว์ยลอย่างปิตี
ซึ้งเส้นลายสายเสมือนกวี
เลื่อยไฟฟ้ากู่ก้องโสตสนาน
เฉือนผ่านความทรงจำด้วยปรีดี
รถไฟฟ้าต่างคนใส่หูฟัง
เสียงเพลงผ่านแก้วหูผ่านวิญญาณ
ทานตะวันบานท้าป่าคอนกรีต
กลีบเกรียมเกรอะต้องฝนไม่รู้สา
ชื่อท้องฟ้า ใยไม่เห็นสีฟ้า
คลื่นถาโถมฝั่งที่ไร้หาดทราย
ผู้อ้างกวีดีดสีตีเป่า
สังคีตอันกลวงเปล่าไร้ความหมาย
ผู้คว้าเศษเสี้ยวซาบซึ้งตรึงใจ
อิ่มเอมด้วยนัยตาที่ขุ่นมัว.
RIP แด่ป่าอเมซอน
แต่งเป็นโศลกครับ
บทกวีไม่มีความหมาย