ก่อนผู้ใช้พันทิป ยูสนี้มีหลายคนใช้นะครับการตอบการตั้งกระทู้อาจจะแปลกแตกต่างออกไป ครั้งจะเป็นกระทู้แรกของผม 
ผมโตมาในครอบครัวข้าราชการครูที่มีชื่อเสียงในจังหวัด แม่เป็นครูสอนชื่อดังใน จ. ใครก็เป็นอันรู้จักเราไปด้วย แค่รู้จักมองหน้าเฉยๆไม่ถึงกับคนดังคนหน้าตาดีแบบ ไปทางไหนก็มีแต่คนมอง ผมเป็นลูกคนเล็กครับพ่อแม่ค่อนข้างสร้างระเบียดวินัยให้กับตัวเองเป็นอย่างมาก ผมก็แฮปปี้บ้าง ไม่โอเคบ้าง กับกรอบที่พ่อแม่ขีดให้ ผมไม่เคยทำตัวเกเรครับ จบคณะที่เรียน 6 ปี แต่ยังสอบใบประกอบวิชาชีพไม่ได้ ผมชอบเพียงแม่ด้วยเหตุ เช่น เมื่อก่อนตอนม3 ผมสนใจเล่นกล้ามเข้าฟิสเนส ออกกำลังกาย ผมก็มีเก็บที่พ่อแม่อยู่บ้าง ผมเลยไปซื้อเวย๋และกินไช่มากขึ้น มันคงไม่ถูกใจแม่ผม ในตอนนั้นเขาก็บ่นด่า กดดัน สารพัดวิธีที่เขาจะทำได้ ผมก็ได้อธิบายเหตุผล ต่างๆนาๆ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม้เบื่อไม่เมากับแม่มาตลอด คือ ทำอะไรที่เขาไม่ได้คิดไว้ หรือ สิ่งแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นบนโลก  เขาจะไม่ยอมรับอะไรเลย ผมจะทะเลาะกับแม่เป็นประจำหากผมทำอะไรไม่ถูกใจเขา ผมพยามพูดคุยด้วยเหตุผล พอมันเริ่มออกทะเลและเหตุผลมีแค่เถียงบุพการีจะไม่เจริญ ๆๆๆๆๆๆ ตกวันละครั้งมั้งครับถึงตอนนี้ก็เกือบจะ 15 ปีแล้ว แม่ก็จะข่มขู่ผมตลอดว่าไม่เจริญ เชื่อฟังพ่อแม่จะเจริญรุ่งเรือง ผมเก็บกดจนกลายเป็นคนโมโหร้ายมากๆกับคนในครอบครัว  กับคนรอบตัวหรือคนเดียวผมรู้สึกสบายและยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่เหมือนมีอารมณ์ตอนอยู่กับครอบครัวครับ ผมพยายามปรับปรุงตัวกับครอบครัวนะครับ ตอนนี้แม่ก็ขอคำปรึกษาทานเวย๋ สั่งพ่อต้มไข่  6 ฟอง 8 ฟองต่อวัน ผมพยามปลงใจและทะเลาะกับแม่น้อยลงครับ หนีเข้าห้องร้องไห้เพื่อระบายความเจ็บแค้นในใจบ้าง
กระทั่งพี่สาวคนกลางย้ายกลับบ้านพร้อมลูกหัวปีท้ายปีมา2 คนครับ พี่สาวผมเรียนไม่จบไม่เอาไหน โกหก ปลิ้นปล้อน หลอก ก็ไม่ใช่เชิงว่าเป็นคนไม่ดีนะครับ แต่เค้าทำไม่ดีกับคนในครอบครัวครับ เรียนไม่จบก็หลอกขอเงินไปลงทะเบียนเรียนเรื่อยๆแต่ไม่เคยไปลงจริงเอาเงินไปทำอะไรก็ไม่รู้ มีผัวก็เป็นมาทีหลังไม่ทราบเรื่องครอบครัวก่อนหนเาที่แน่ชัด มีส่งเงินให้ใช้อยู่บ้างมั้งครับ พี่สาวผมกินนอนใช้ไฟกินข้าว ใช้รถพ่อแม่ตงอดครับ ขนาด 7 เดินไม่ถึง 3 นาทียังขับรถไปเลยครับ แม่บังคับให้พี่เรียนครูครับ จะให้เป็นครูอย่างเดียวแต่พี่ก็เรียนไม่ไหว ชอบทำวายอาชีพ แต่ดูคสามขี้เกียจและล้มเหลวแล้วก็เขเล้าใจสิ่งที่พ่อแม่ทำไว้ กินข้าวเสร็จจานไม่ล้าง ไม่ตามเก็บกวาด สิ่งที่ลูกทำไม่สอนลูกอะไรเลยครับ ให้ตายายรับผิดชอบเอา ค่าเทอม ค่าชุด ค่าต่างๆนาๆ หลานผมตัวพี่สาวผมเองจะให้อิสระกับลูกเต็มที่ระเบียบวินัยไม่มี จนผมอืมระอามากๆครับเครียดครับเก็บมาใส่ใจบ่อยๆจน บางทีก็เครียดไม่อ่านหนังสือเตรียมสอบทั้งวันก็มี ผมก็อดทน ทะเลาะกันครั้งใหญ่ผมรับบทชาขใจร้ายใจแคบตลอด 
พ่อผมสอนให้ผมรักสะอาดดูแลรถดีดี รักษาความสะอาดบ้าน รักษาของให้ใช้ได้นานๆ ครั้งหนึ่งพี่เอารถของพ่อไปใช้ครับรอยเท้ารองเท้าเด็กเต็มรถไปหมด ผมเดินขึ้นไปและชวนหลานทั้ง2มาทำคสามสะอาดรถกันพร้อมชวนลงข้างล้างเตรียมไป รา พี่สาวผมกลับพูด กวนตีน ว่าไม่มีใครทำทั้งที่ ควายมองก็มองออกว่าเป็นรอยรองเท้าเด็ก ผมวิ่งลงไปถ่ายรูป ขึ้นมาก็ไม่ยอมรับผมโมโหมาก มันก็วิ่งไปบอกแม่ แม่ผมเลือกที่จะเข้าข้างพี่ป้องเด็กๆคงคิดว่าความรุนแรงจะไม่เกิดขึ้น ไม่ครับผมโมโนหนักมาก สุดท้ายผมคือคนผิดครับ เพราะพี่สาวผมนิ่ง ผมโมโหโวยวาย 
ผมจะถูกมองว่าอารมณ์ร้อนตลอดเวลา 
ครั้งล่าสุด ผมกำลังหลับอยู่หลานผมชอบกระโดดลงจากเตียงบ้านผมเป็นบ้านไม่กระโดดที่บ้านสั่นผมที่อยู่ห้องติดกันได้รับผลกระทบครับ ผมถามดีดีคำตอบคือ ไม่มีใครโดด ไม่มีเลย เสียงสั่นสะเทือนไปหมด ผมเหลืออดแท็กไปบอกว่าสอนให้ลูกอย่าโดดลงเตียง ผลคือ เถียงอย่างคนโง่ จนพี่สาวคนโตผมยังบอก แต่ผมหงุดหงิดครับ ผมบ่นกับพ่อกับแม่ กลายเป็นผมถูกด่าว่าไม่ปล่อยวาง 
ชีวิตผมก็สอบไม่ได้ทุกที เพราะคำพูดแม่ชอบแช่ง ผมเครียดครับปรึกษาใครก็ไมีได้ครับ ปรึกษาเพื่อนแม่ แต่ก็ได้แค่ทำใจและรู้สึกแย่กลับมาที่ก็ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกผมเหมือนเดิม ถูกด่าว่าแก้ปัญหาด้วยอารมณ์   
ได้เขียนระบายก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เป็นกำลังใจให้ผมต่อสู้ไปหน่อยนะครับ