สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุครบได้ 19 ปี เรียนจบแล้วและมีแฟนทางไกล รู้จักกันผ่านโทรศัพท์และคบกันได้ 2 ปีกว่าแล้วค่ะ ไม่เคยเจอกันเลย มีแต่คอลผ่านโทรศัพท์ตลอด จนตอนนี้เราได้ตัดสินใจกันว่าจะเจอและอยู่ทำงานด้วยกัน แต่แฟนบอกให้ไปหาที่บ้านและได้คุยกับครอบครัวฝ่ายชายแล้ว ทางครอบครัวแฟนไม่มีปัญหาค่ะ เขาบอกยินดีต้อนรับมากๆเพราะอยากมีลูกสาว แฟนเองก็ติดงานจะมาหาก็ไม่ได้เพราะต้องดูแลแม่ ส่วนเราเองก็มีปัญหากับที่บ้านบ่อย คุณตาที่บ้านชอบดูถูกและด่าประจำ ทำงานกลับมาเหนื่อยก็ยังถูกบ่นตลอด ส่วนแม่ก็ออกไปทำงานข้างนอกกับพ่อเลี้ยงนานๆกลับมา
เราขอออกไปอยู่ข้างนอกแม่ก็ไม่ให้ไป พอถามแม่เรื่องแฟนแม่ก็ไม่อยากให้ไปหาผช.ก่อน เพราะเราเป็นผญ. แต่เราทนอยู่กับตาไม่ได้เพราะตาบ่นประจำและพูดไม่หยุดจนชาวบ้านเริ่มรำคาญ เวลามีงานบุญก็ไม่ให้ทำ คิดไปเองต่างๆนาๆแล้วพูดออกมา
แม่ก็บอกได้แต่ให้อดทนแต่เราทนไม่ไหวอ่ะค่ะ ใจเราอยากไปหาแฟนมาก แต่ก็ห่วงทางบ้าน ตั้งใจไว้ว่าจะทำงานกับแฟน ส่งเงินให้ตายายใช้เป็นเดือนๆ แล้วค่อยกลับมาเยี่ยมบางครั้ง แต่แม่ไม่อนุญาติอะไรเลย แม่ไม่เคยเป็นที่ปรึกษาให้เราได้ค่ะ แม่หย่ากับพ่อแต่เราเด็ก ทำให้เราอยู่อย่างอ้างว้าง และไม่ชอบพาเราไปไหนด้วยเพราะกลัวคนรู้ว่าเราเป็นลูก เราเลยอดทนอยู่จนเรียนจบ แม่ก็บอกว่าถ้าจะไปอยู่กับผช.ให้ทำงานส่งน้องเรียนดีกว่ามั้ย หรือไม่ก็ทนอยู่กับตาไปก่อน เราเองก็ไม่ค่อยออกสังคมหรือติดเที่ยว ไม่ดื่มแอลกอฮอล์หรือสูบบุหรี่ตามที่แม่สอนและแนะนำ เราเชื่อฟังแม่ทุกอย่าง แต่บางครั้งแม่ก็เป็นทุกอย่างให้เราไม่ได้ ส่วนมากเราต้องได้ปรึกษาและพึ่งแฟน ครอบครัวก็ไม่ค่อยรับฟังปัญหาของเราเท่าไหร่ เราเลยอยากไปอยู่กับแฟน ทำงานเก็บตังด้วยกัน แล้วมีให้ทางบ้านใช้
เราอยากรู้ว่าความคิดของเราตอนนี้มันถูกต้องรึป่าว เราควรเลือกครอบครัวหรือแฟนดีคะ
2 ปีที่ผ่านมาเราสบายใจมากที่ได้คุยและปรึกษาเขา แต่เราก็ไม่อยากทิ้งครอบครัวและถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายอยากได้ผัว(แม่บอกว่าเราเป็นแบบนี้) เราอยากมีตังและทำให้ครอบครัวสบาย แต่แม่ก็ไม่ยอมให้อิสระเลย
ครอบครัวแฟนก็บอกว่าถ้าอยากไปหาจะออกค่าเครื่องให้ทุกอย่าง และลองมาอยู่ด้วยกันก่อน ถ้าอยากกลับบ้านก็จะออกค่าเครื่องขากลับให้อีก วันเกิดปีก่อนแม่แฟนก็ได้อวยพรคนแรก ร้องเพลงให้เราฟัง เราดีใจจนน้ำตาไหล เพราะตลอด 19 ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยได้รับความอบอุ่นหรือคำอวยพรจากแม่แท้ๆเลยค่ะT_T
ไปหาผู้ชายที่บ้านก่อนจะผิดมั้ยคะ?
เราขอออกไปอยู่ข้างนอกแม่ก็ไม่ให้ไป พอถามแม่เรื่องแฟนแม่ก็ไม่อยากให้ไปหาผช.ก่อน เพราะเราเป็นผญ. แต่เราทนอยู่กับตาไม่ได้เพราะตาบ่นประจำและพูดไม่หยุดจนชาวบ้านเริ่มรำคาญ เวลามีงานบุญก็ไม่ให้ทำ คิดไปเองต่างๆนาๆแล้วพูดออกมา
แม่ก็บอกได้แต่ให้อดทนแต่เราทนไม่ไหวอ่ะค่ะ ใจเราอยากไปหาแฟนมาก แต่ก็ห่วงทางบ้าน ตั้งใจไว้ว่าจะทำงานกับแฟน ส่งเงินให้ตายายใช้เป็นเดือนๆ แล้วค่อยกลับมาเยี่ยมบางครั้ง แต่แม่ไม่อนุญาติอะไรเลย แม่ไม่เคยเป็นที่ปรึกษาให้เราได้ค่ะ แม่หย่ากับพ่อแต่เราเด็ก ทำให้เราอยู่อย่างอ้างว้าง และไม่ชอบพาเราไปไหนด้วยเพราะกลัวคนรู้ว่าเราเป็นลูก เราเลยอดทนอยู่จนเรียนจบ แม่ก็บอกว่าถ้าจะไปอยู่กับผช.ให้ทำงานส่งน้องเรียนดีกว่ามั้ย หรือไม่ก็ทนอยู่กับตาไปก่อน เราเองก็ไม่ค่อยออกสังคมหรือติดเที่ยว ไม่ดื่มแอลกอฮอล์หรือสูบบุหรี่ตามที่แม่สอนและแนะนำ เราเชื่อฟังแม่ทุกอย่าง แต่บางครั้งแม่ก็เป็นทุกอย่างให้เราไม่ได้ ส่วนมากเราต้องได้ปรึกษาและพึ่งแฟน ครอบครัวก็ไม่ค่อยรับฟังปัญหาของเราเท่าไหร่ เราเลยอยากไปอยู่กับแฟน ทำงานเก็บตังด้วยกัน แล้วมีให้ทางบ้านใช้
เราอยากรู้ว่าความคิดของเราตอนนี้มันถูกต้องรึป่าว เราควรเลือกครอบครัวหรือแฟนดีคะ
2 ปีที่ผ่านมาเราสบายใจมากที่ได้คุยและปรึกษาเขา แต่เราก็ไม่อยากทิ้งครอบครัวและถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายอยากได้ผัว(แม่บอกว่าเราเป็นแบบนี้) เราอยากมีตังและทำให้ครอบครัวสบาย แต่แม่ก็ไม่ยอมให้อิสระเลย
ครอบครัวแฟนก็บอกว่าถ้าอยากไปหาจะออกค่าเครื่องให้ทุกอย่าง และลองมาอยู่ด้วยกันก่อน ถ้าอยากกลับบ้านก็จะออกค่าเครื่องขากลับให้อีก วันเกิดปีก่อนแม่แฟนก็ได้อวยพรคนแรก ร้องเพลงให้เราฟัง เราดีใจจนน้ำตาไหล เพราะตลอด 19 ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยได้รับความอบอุ่นหรือคำอวยพรจากแม่แท้ๆเลยค่ะT_T