ไม่ได้เกลียดตั้งต้นเป็นทุนเดิมนะคะ พยายามเปิดใจแล้ว ช่วงมัธยมเรียนฟันดาบ จำเป็นต้องออกกำลังกายอาทิตย์ละ5วัน เพราะฟันดาบใช้แรงเยอะ จึงต้องออกกำลังกายเพื่อเก็บแรง เห็นใคร ๆ บอกว่าถ้าออกกำลังกายทุกวันเราจะเสพติด เราจะฟินเวลาออกกำลังกายเสร็จ ฮอร์โมนจะหลั่ง บลาๆๆ แต่เรียนฟันดาบ 3 ปี ออกกำลังกายตลอด ไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเลย มีแต่ความหงุดหงิด ความเครียด ความเหนื่อย รู้นะคะว่าภายในเราดี แต่สุขภาพจิตไม่โอเค ออกกำลังกายเสร็จจะหงุดหงิดง่าย ไม่อยากทำอะไรต่อ พอจะถึงเวลาเลิกเรียน รู้ว่าต้องไปออกกำลังกายก็จะเริ่มอารมณ์เสีย
แถมช่วงปีสุดท้ายป่วยเป็นโรคไบโพลาร์กับซึมเศร้า แล้วเรียนจบมัธยม พอต่อมหาลัยก็ไม่ได้ออกกำลังกายอีกเลย สุขภาพจิตก็ยังแย่เพราะป่วย แต่พอรักษาจนดีขึ้นก็คือเป็นคนอารมณ์ดีปกติ มีเศร้าบ้างตามอาการ แต่มีคนมาพูดว่า ที่เราเศร้าเป็นเพราะไม่ออกกำลังกาย ที่เราไม่หายป่วยเพราะไม่ออกกำลังกาย ไม่เปิดสังคม ไม่ออกไปทำกิจกรรม คืออีการป่วยแล้วไม่อยากมีสังคม ไม่อยากไปไหนนั่นจริงอยู่แล้ว แต่ที่เราออกกำลังกายมาตลอดคืออะไร ออกกำลังกายตั้งแต่ก่อนป่วยด้วยซ้ำ
ตัวคนพูดชอบออกกำลังกายมาก เขาจะพูดเสมอว่า ไม่ออกกำลังกายแล้วเขาจะหงุดหงิด ออกแล้วสดชื่น มีความสุข เขาก็พยายามพาเราไปออกด้วย ใช้คำพูดต่าง ๆ พยายามพาไป เราก็ลองไป ไปครั้งแรกรู้สึกเหมือนตอนมัธยมเลย ไม่มีความสุข คือทำได้ ทำจบเซ็ต ให้เล่นท่าไหนทำได้หมดเลย แต่ในใจคือฝืนมาก พอออกเสร็จเราเงียบไปเลย ซึม ไม่มีความสุข ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ตอนแรกคิดว่าเพราะขี้เกียจ แต่ลองนึกย้อนไปในสมัยที่ออกกำลังกายทุกวันก็เป็นแบบนี้ เลยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเราออกกำลังกายแล้วถึงไม่มีความสุขเหมือนคนอื่น ๆ
จนตอนนี้เกลียดการออกกำลังกาย แล้วก็มักจะไปเห็นคำพูดว่า คนออกกำลังกายคือคนชนะตัวเอง เป็นความสำเร็จเล็ก ๆ ในชีวิต เป็นคนมีวินัย จะทำให้ประสบความสำเร็จในด้านอื่น แล้วทำให้รู้สึกว่าตัวเองห่วยแตกมาก แค่ไม่ออกกำลังกายก็เป็นคนล้มเหลวแล้วหรอ ต้องออกกำลังกายหรอ ถึงจะเป็นคนที่ชนะตัวเองได้
เพื่มเติม
เวลาไปฟิตเนส แล้วมีคนเยอะ ๆ เราจะกดดันมาก จนแพนิด เคยร้องไห้เพราะวันนั้นไปฟิตเนสแล้วคนเยอะ แต่ก็ฝืนเล่นได้จนเสร็จ เล่นเสร็จกลับมากลายเป็นอาการกำเริบ เศร้ามาก ยิ่งทำให้ไม่อยากไปออกกำลังกาย หากคนน้อยหรือไม่มีคนก็เล่นได้ แต่ก็ไม่ได้มีความสุขอยู่ดี คนพาไปเขาก็ไม่เข้าใจ หาว่าเราขี้เกียจแล้วอ้าง เพื่อจะได้ไม่ต้องออกกำลังกาย
อีกอย่างคือ ออกกำลังกายแล้วไม่ได้มีความสดชื่นเหมือนที่คนอื่นเป็นเลยค่ะ เหนื่อย อยากนอน วันต่อมาก็ไม่อยากลุก อาการเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอะไรเลย
ออกกำลังกายแล้วไม่มีความสุข เกลียดการออกกำลังกาย
แถมช่วงปีสุดท้ายป่วยเป็นโรคไบโพลาร์กับซึมเศร้า แล้วเรียนจบมัธยม พอต่อมหาลัยก็ไม่ได้ออกกำลังกายอีกเลย สุขภาพจิตก็ยังแย่เพราะป่วย แต่พอรักษาจนดีขึ้นก็คือเป็นคนอารมณ์ดีปกติ มีเศร้าบ้างตามอาการ แต่มีคนมาพูดว่า ที่เราเศร้าเป็นเพราะไม่ออกกำลังกาย ที่เราไม่หายป่วยเพราะไม่ออกกำลังกาย ไม่เปิดสังคม ไม่ออกไปทำกิจกรรม คืออีการป่วยแล้วไม่อยากมีสังคม ไม่อยากไปไหนนั่นจริงอยู่แล้ว แต่ที่เราออกกำลังกายมาตลอดคืออะไร ออกกำลังกายตั้งแต่ก่อนป่วยด้วยซ้ำ
ตัวคนพูดชอบออกกำลังกายมาก เขาจะพูดเสมอว่า ไม่ออกกำลังกายแล้วเขาจะหงุดหงิด ออกแล้วสดชื่น มีความสุข เขาก็พยายามพาเราไปออกด้วย ใช้คำพูดต่าง ๆ พยายามพาไป เราก็ลองไป ไปครั้งแรกรู้สึกเหมือนตอนมัธยมเลย ไม่มีความสุข คือทำได้ ทำจบเซ็ต ให้เล่นท่าไหนทำได้หมดเลย แต่ในใจคือฝืนมาก พอออกเสร็จเราเงียบไปเลย ซึม ไม่มีความสุข ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ตอนแรกคิดว่าเพราะขี้เกียจ แต่ลองนึกย้อนไปในสมัยที่ออกกำลังกายทุกวันก็เป็นแบบนี้ เลยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเราออกกำลังกายแล้วถึงไม่มีความสุขเหมือนคนอื่น ๆ
จนตอนนี้เกลียดการออกกำลังกาย แล้วก็มักจะไปเห็นคำพูดว่า คนออกกำลังกายคือคนชนะตัวเอง เป็นความสำเร็จเล็ก ๆ ในชีวิต เป็นคนมีวินัย จะทำให้ประสบความสำเร็จในด้านอื่น แล้วทำให้รู้สึกว่าตัวเองห่วยแตกมาก แค่ไม่ออกกำลังกายก็เป็นคนล้มเหลวแล้วหรอ ต้องออกกำลังกายหรอ ถึงจะเป็นคนที่ชนะตัวเองได้
เพื่มเติม
เวลาไปฟิตเนส แล้วมีคนเยอะ ๆ เราจะกดดันมาก จนแพนิด เคยร้องไห้เพราะวันนั้นไปฟิตเนสแล้วคนเยอะ แต่ก็ฝืนเล่นได้จนเสร็จ เล่นเสร็จกลับมากลายเป็นอาการกำเริบ เศร้ามาก ยิ่งทำให้ไม่อยากไปออกกำลังกาย หากคนน้อยหรือไม่มีคนก็เล่นได้ แต่ก็ไม่ได้มีความสุขอยู่ดี คนพาไปเขาก็ไม่เข้าใจ หาว่าเราขี้เกียจแล้วอ้าง เพื่อจะได้ไม่ต้องออกกำลังกาย
อีกอย่างคือ ออกกำลังกายแล้วไม่ได้มีความสดชื่นเหมือนที่คนอื่นเป็นเลยค่ะ เหนื่อย อยากนอน วันต่อมาก็ไม่อยากลุก อาการเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอะไรเลย