เขย่าแขน หรือตบหลังผมจะไม่โกรธเลย  แต่มีคนหนึ่งเอานิ้วมาจิ้มสีข้าง  ผมก็สะดุ้ง  คือถ้าจับแรงๆจะไม่เท่าไหร่เลย  แต่จับเบาๆแล้วมันจักเดียมมาก  ผมเลยทำหน้าเวี่ยงไป บอกว่าวันหลังให้สะกิดไหล่แทนนะ  พอวันต่อมาไม่สกิดสีข้างแล้วแต่สกิดต้นขาแทน ผมก็สะดุ้ง  คือเวลาคนง่วงแล้วมันหงุดหงิดง่ายอยู่แล้วเป็นธรรมชาติ ผมก็ควบคุมสติแล้วบ่นไปว่าบอกให้สกิดใหล่ไง  น้องก็ทำหน้ามึนตามเคย  หลังๆมาก็ยังทำเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าลืมตัวมั้ย มาคิดดูตอนนี้ว่าไม่ใช่ละ  คนที่ทำหน้ามึนตอนคนอื่นโกรธนี่มันคุ้นๆ เหมือนคล้ายพวกที่ชอบตลกผมเวลาผมโมโหบ่นงุ้งงิ้ง เวลาผมนอย คือแทนที่จะซีเรียสพวกมันจะชอบหลุดยิ้มหลุดขำ  ไม่รู้เป็นโรคจิตหรืออะไร น้องคงจะตั้งใจแล้วแอบขำอยู่ในใจแน่ๆ ส่วนตัวเขาก็เป็นคนขี้แกล้งอยู่แล้ว