ผมมีผู้หญิงคนหนึ่ง ผมชอบเธอแบบชอบมาก แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าถึงบอกไปเธอก็ไม่รับมันแน่นอนเลยเก็บความรู้สึกไว้ ตั้งแต่ ม.1-ม.5 5ปี เธอคนนั้นอยู่ม.6เป็นพี่ผม1ปีแล้วกำลังจะถึงวันปัจฉิมนิเทศเธอก็จะจบออกไป แล้วคือที่ผมมาโรงเรียนทุกวันเนี่ย เพราะเธอคนนั้นคนเดียวไม่มีเหตุผลอื่นเลยที่อยากมาโรงเรียน และที่ผมอยากตื่นเช้าๆอยากรีบไปโรงเรียนเพราะแค่อยากไปคุยกับเธอ ผมมีความสุขมากเวลาได้คุยด้วย ผมไม่สนว่าจะคุยในสถานะไหนขอแค่ได้คุย แล้วคือเธอจะจบออกไปแล้วไง ผมจะอยู่ยังไง บอกก่อนว่า ผมไม่มีเพื่อนเลย ในห้องผมโดนบูลลี่ลังแกเลยไม่มีเพื่อนไม่มีใครอยากคุยด้วย ที่บ้านพ่อแม่ก็ทำแต่งานๆๆๆ ไม่สนใจผมเลยวันหนึ่งคุยกับพ่อแม่ไม่ถึงห้าคำ ผมคิดสภาพตัวเองไม่ออกเลยว่า ถ้าเธอจบไปผมจะอยู่ยังไง ถ้าจะบอกผมว่าก็ตั้งใจเรียนสิ ผมตั้งใจเรียนอยู่แต่เพื่อเอาเกรท 4.00 ไปอวดเธอให้เธอสนใจเธอบอกชอบคนเรียนเก่ง ผลการเรียนตลอด5ปีผมคือไม่ 3.90ขึ้น ก็ 4.00 ผมตั้งใจเรียนเพราะอยากเอาเกรทไปอวด แต่ถ้าเธอไปผมก็ไม่มีกำลังใจเรียนอะ มันไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจอะ เวลาผมเศร้าเวลาผมเครียดคนที่ปลอบที่คุยด้วยก็มีแค่เธออะไม่มีใครแล้ว พยายามหาเพื่อนแล้ว แต่ไม่มีใครอยากคุยด้วยคือผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนๆในห้องไม่มีใครยอมคุยกับผมเลย งานกลุ่มผมก็พยายามถามแล้วว่าให้ช่วยไรไหมเขาก็บอก "ออกตังมาแล้วจะไปไหนก็ไป"แค่นี้เลย

---

สรุปทั้งหมดสั้นๆ
ผู้หญิงที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจคนเดียวที่คุยด้วยแล้วมีความสุข กำลังจะจบการศึกษาออกไป แล้วผมต้องอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนคุยด้วย ไม่มีคนรับฟังปัญหา เหมือนที่พึ่งทางใจทางเดียวมันหายไป ผมควรเอาไงกับชีวิตต่อดี มันไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย