คือเมื่อประมาณสามเดือนก่อนผมได้บอกเลิกแฟนไปเพราะว่าผมทนการใช้คำพูดที่รุนแรงของเขาไม่ไหว  แฟนผมเป็นผู้ชายครับ เขาเป็นรุ่นน้องในคณะที่มอ แล้วช่วงหลังพัฒนามาเป็นแฟนกัน แรกๆก็ดี เขาขี้อ้อนน่ารัก แต่หลังๆทำตัวเสเพล ด้วยความที่ผมโตกว่าเขา ผมก็อดทนใจเย็นมาตลอด จนล่าสุดนี้ที่ผมบอกเลิกเขาเพราะว่าเราทะเลาะกันแล้วเขาไล่ผมไปตาย ผมอาจจะผิดด้วยที่ผมจู้จี้จนเขารำคาญ แต่ว่าที่ทำไปผมหวังดีล้วนๆ สาเหตุคือเขาไปเที่ยวกลางคืนกับกลุ่มเพื่อนและก็เมากันจนขับรถล้ม ผมเลยตำหนิและพูดสั่งสอนพวกเขาไป แต่กลับโดนแฟนไล่ไปตายเฉยเลย ตอนนั้นผมอึ้งและเสียใจมากก็เลยบอกเลิกเขา หลังจากที่ผมบอกเลิกเขา ผมก็ทำตัวเย็นชาใส่เขา เขามาขอโทษผมแล้วนะ แต่ผมก็ยังพูดสั่งสอนเขาเรื่องเดิมๆ ที่จริงผมแค่อยากให้บทเรียนเขา ให้เขาได้ทบทวนและปรับตัว แต่เหมือนว่าเราจะกลับไปคบกันแบบเดิมไม่ได้แล้วครับ ทั้งตัวผมและตัวเขาเหมือนจะแคงใจกันทั้งคู่ เขาคงรู้สึกแย่ที่ผมสั่งสอนเขาทำให้เขาดูเป็นคนไม่ดีต่อหน้าเพื่อน เพราะหลังจากวันที่มาขอโทษผม เขาก็ไม่อ่านแชตผมอีกเลย ผมลองทักไปแล้ว ทั้งๆที่เขาออนไลน์อยู่ แต่เขาไม่อ่านแชตผม ซึ่งไม่ใช่ธุระแน่นอน นิสัยเขาเป็นคนที่ตอบแชตไวมาก ทักไปแทบจะอ่านทันที เพื่อนผมแคปสตอรี่เขามาให้ผมดู ในสตอรี่เขาเหมือนด่าผมทางอ้อม แต่ในเฟสผม ผมไม่สามารถดูสตอรี่เขาได้ เดาว่าเขาน่าจะปิดการมองเห็นจากผมคนเดียว ตอนนี้ผมรู้สึกปวดใจมากครับ ผมน่าจะควบคุมอารมณ์ให้ดีกว่านี้ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นเด็กเอาแต่ใจ ที่เขาไล่ผมไปตายคงพูดไม่คิด ถ้าตอนนั้นผมเลือกที่จะเงียบ เขาอาจจะสำนึกผิดแล้วมาขอโทษทีหลัง แต่ตอนนี้เขาน่าจะเกลียดผมไปแล้ว คงกลับไปคบกันไม่ได้แล้วล่ะครับ เขาจะรู้ไหมว่าผมไม่ได้ตั้งใจที่จะไปสั่งสอนเขาทำให้เขาเสียหน้า ผมแค่เป็นห่วงเขามากและโกรธที่เขามักง่ายจนเจ็บตัว วันที่ผมบอกเลิกเขา ผมก็เจ็บมาก และทุกวันนี้ก็ยังเจ็บอยู่ เหมือนอาการมันจะไม่ดีขึ้นเลย ผมนึกภาพตัวเองในวันที่ลืมเขาไม่ออกเลย เพราะมันเป็นการบอกเลิกที่ตัวผมยังมีความรู้สึกให้เขาเต็มร้อย วันแรกเคยรักยังไงวันที่บอกเลิกก็ยังรักแบบนั้น ผมต้องทำยังไงถึงจะหลุดจากความรู้สึกผิดพลาดตรงนี้ได้ครับ ผมเอาแต่โทษตัวเองทุกวัน เสียใจ จมปรัก ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะกินข้าว