ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เราสองคนรักกันมาก จนกระทั่งในวันหนึ่งหลังจากที่เราคบกันได้ 1 ปี 2 เดือน ผมทะเลาะกับเธอหนักมากจนผมไม่ได้คุยกับเธอเป็นวันๆ เธอเศร้ามากจนมีผู้ชายคนหนึ่งในโรงเรียนของเธอมาปลอบใจเธอ นั่นมันจึงทำให้เธอรู้สึกดีกับผู้ชายคนนั้น หลักจากนั้นเราก็ดีกันแต่เพราะบ้านเราอยู่ห่างกันมากแถมทะเลาะกันบ่อย เธอจึงได้แอบคุยกับชายคนนั้น จนวันหนึ่งผมจับได้เราจึงทะเลาะกันอีกแล้วเพราะผมโมโหมาก เวลาเธอโทรมาผมก็ไม่รับสาย แต่เพราะแม่ของเธอช่วยพูดให้เราจึงเหมือนจะได้กลับมาดีกันอีก แต่ในครั้งนี้มันก็มีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปคือเธอเริ่มไม่ค่อยสนใจผมเหมือนเดิม หลังจากนั้น 1 วันผมก็ต้องไปอยู่วัดเพื่อเตรียมตัวจะบวช พอไปอยู่วัดไม่กี่วันก็จับได้อีกว่าเธอยังแอบคุยกับไอ้คนนั้นอยู่ แล้วเธอก็บอกเลิกผมในวันนั้นเลย แต่ผมก็พยายามจะโทรไปง้อเธอจนถึงขนาดร้องไห้ร้องห่มแต่เธอก็ไม่ยอมกลับมาหาผม ผมเศร้าจัดจนไม่มีสมาธิในการท่องบทสวด เธอทั้งเปลี่ยนรหัสเฟสและปิดการแจ้งเตือนแชทผมมิหนำซ้ำผมยังเห็นเธอโพสวีดีโอของเธอคู่กับไอนั่นลงสตอรี่อีก มันจึงทำให้ผมคิดสั้น ผมพยายามจะผูกคอตายในวัด แต่มีพระมาเห็นแล้วช่วยเอาไว้ทัน ผมจึงขอพระที่รู้เรื่องให้เก็บเรื่องผูกคอไว้เป็นความลับ แล้วเมื่อพี่สาวกับแม่ของแฟนได้รับรู้เรื่องที่เธอทิ้งผม ทั้งพี่สาวและแม่เธอจึงด่าใส่เธออย่างนัก จากนั้นเธอจังโทรมาด่าผมอีกทีเพราะโทษว่าผมทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
หลังจากนั้นประมาณ1วันเธอก็โทรมาขอโทษแล้วขอคืนดีกับผมพร้อมสารภาพว่าเธอได้เสียกับไอคนนั้นแล้ว ทั้งคู่ได้กันหลังจากที่เธอวางสายจากผมตอนที่ผมโทรไปง้อเธอ
มันเป็นความจริงที่เจ็บปวด ทั้งที่เธอเพิ่งวางสายจากผม
ทั้งที่เธอเพิ่งได้เห็นผมร้องไห้เสียน้ำตา แต่เธอกลับไปมีอะไรกับไอ้คนนั้นได้เพราะเหตุว่าเธอเสียใจจากผม และเธอก็ได้กับมันอีกครั้งคือก่อนที่เธอจะโทรมาขอดีกับผมนั่นเอง
แต่ก็นั่นแหละ เพราะผมรักเธอมาก ต่อให้รู้แบบนี้ก็ตาม
ผมก็รับได้แล้วกลับมาคบกับเธออีกและเธอก็ได้เลิกคุยกับไอ้คนนั้นไป ในปัจจุบันเรายังคบหากันอยู่ แต่เรื่องที่เธอได้เสียกับไอคนนั้นมันก็ยังเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดของเราทั้งคู่ บางครั้งผมก็คิดมากจนปวดหัวแล้วเสียสมาธิ บางครั้งก็ฝันร้ายเห็นภาพตอนที่เธอไปมีอะไรกับมัน
ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดแต่ผมก็ต้องทนอยู่กับมันต่อไป

"ใครก็ตามที่มีคนรัก เวลามีเรื่องอะไรกันก็ขอให้หันหน้าเข้าหาคุยกันดีๆด้วยความเข้าใจกันและกัน ให้นึกถึงวันแรกที่คบกับและจงใช้เหตุผมให้มากกว่าอารมณ์ส่วนตัว"

(เพราะไม่งั้นก็อาจจะต้องมามีความเจ็บที่ฝังใจแบบผมได้)