ก่อนอื่นขอดักไว้ก่อนจะมีบางคนไม่เชื่อเราหรือแบบไปไล่อ่านกระทู้เก่าแล้วมันย้อนแย้ง เวลาผ่านความคิดเปลี่ยนค่ะเราไม่ได้คิดเหมือนเดิม ที่ตั้งไปก็คิดแค่ตอนนั้น เช่น อยากเป็นหมอเราไม่ได้อยากเป็นแล้วเพราะรู้ตัวสมองไม่ถึง หลายๆอย่างที่ตั้งไปก็ไม่ได้คิดเหมือนเดิม 
เข้าเรื่องสืบเนื่องจากกระทู้นี้นะคะ https://m.ppantip.com/topic/41444914?sc=sNQeLep ตอนนี้เราไม่ได้อยากเป็นหมอหรือเป็นอะไรแล้ว ความคิด ช่วงเวลาเปลี่ยนิะไรเปลี่ยนหมด
ตามกระทู้มาแชร์ รีวิวประสบการณ์ชีวิตแย่ๆให้ฟัง
 เราเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนทำไร่ทำนามีที่ทำพอกินแต่ไม่เยอะ ด้านการเงินพอมีแต่ส่วนใหญ่ขัดสน
⚘ตอนเด็กๆถึง 9 ขวบไม่มีไรมาก ร่าเริงเป็นเด็กปกติ
🥀 10 ขวบชีวิตมีจุดเปลี่ยนตอนเปิดเทอม กลายเป็นคนเก้บตัวชอบร้องไห้ ไม่อยากห่างจากแม่ คิดถึงแม่เอาแต่ร้องไห้ เพื่อนชวนไปเล่นก็ไม่ไป ทำให้เรากลายเป็นคนไม่เข้าสังคมพูดเสียงเบา ถามไม่ค่อยตอบ เพื่อนในห้องก็เลยเกลียด หมั่นไส้ เราทุกคน รวมถึง ผช และการที่เราเป็นแบบนี้มันทำให้เราไม่ทันคนซื่อบื้อโง่ เลยกลายเป็นเบี้ยล่าง ของคนกลุ่ม ผญ สี่คนในห้องรวมถึง ผช พวกเขาจะทำอะไรเราก็ได้ เราเป็นทาสรับใช้ จะใช้เราทุกอย่าง ทั้งโดนด่า โดนล้อขนาดยายเราพึ่งเสียก็ยังมาด่ามาล้อเรา ทั้งโดนอนาจาร รุมแก้ผ้าเรา แก้ผ้าเราต่อหน้าคนอื่น รุมดึงผ้าเราเพราะอนากดู.... ดูนมดูอะไรเราถ้าไม่ยอมก็จะด่าและให้คนอื่นด่าเราด้วย โดนตบหัวบ้าง ลอกการบ้านเราทุกเช้าเวลามาลงเรียนนึกถึงเราตอนที่มีประโยชน์ เช่นเรื่องรถ เรื่องการบ้าน
โดนแซะ และมีฉายาที่เป็นปมของเราทุกคนเรียกเราว่าอี.....รวมถึงครู ไม่มีใครช่วยเราแม้แต่ครูบางคนยังดูถูกเรา ครูรู้ว่าเป็นยังไงแต่ก็ไม่มีใครบอก ผปค บางคนอาจสงสัยว่าทำไมเรายอมทำไม่ย้าย ร.ร  อยากบอกว่าเราโง่มากตอนนั้นเราขี้กลัวด้วน เลยไม่กล้าบอกใคร และย้ายโรงเรียนก็ไม่ได้ เพราะ ร.ร นี้ใกล้บ้านครอบครัวก็จนด้วย ทำอะไรไม่ได้เลย
  เราอยู่กับสังคมแบบนี้ มา 3 ปี จนเก็บกดแบบไม่รู้ตัว
ไม่แปลกใจเลยนะที่บางคนเป็น ฆตก เพราะความเก็บกดมันรุนแรงจริงๆ โดยเฉพาะ ฆตก ที่เคยเป็นเหยื่อมาก่อน
และสังคม ร.ร ก็ไม่ได้ดีเสมอไป(ไม่ได้เหมารวม)บางสังคมนี่โคตร toxic ยิ่งกว่านรก และเด็กไม่ใช่ผ้าขาวทุกคน เรื่องเด็ก แกล้งบูลลี่กัน ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแต่เป็นเรื่องที่ไม่ควรมองข้ามเลย
คนที่บูลลี่คนอื่น แกล้งคนอื่นจนเขามีปม ก็ไม่ต่างไปจากฆาตกร เพราะทำให้เขามีปมและตายทั้งเป็น
🥀อายุ 13 ไม่ขอเล่ายาวเจอสังคมใหม่เปลี่ยนตัวเองมีเพื่อนสนิท แต่ยังโดนพวกนั้นรังควานไม่หาย
🥀อายุ 14 หนักสุดของชีวิตเป็นซึมเศร้า สาเหตุหลายเรื่องเพื่อน เล่นกันสองคนกับเพื่อนสนิท โดนล้อ ไม่มีกลุ่มหากลุ่มยาก เป็นเศษเหลือ โดนตราหน้าจากคนที่แกล้งเราสมัยประถม ทำให้เพื่อนในกลุ่มไม่ชอบเราทั้งๆที่เราไม่ผิด งงมั้ย เวลาเพื่อนสนิทไม่มาต้องเดินคนเดียวกินข้าวคนเดียวไม่มีใครเรียกไปเล่นด้วย แบกสังขารตัวเองมาร.ร ทุกวัน เกือบตัดใตไม่ไปต่อ แต่ก็ฝืนไปจนจบ เรื่องรวมถึงเรื่องครอบครัวด้วย บวกกับปมด้อย และเป็นคนคิดมากๆๆๆๆคิดเล็กคิดน้อยขี้น้อยใจ แคร์คนอื่น เลย
เป็น
🥀15-17 อายุ 15 เริ่มรักษาซึมเศร้าดีบ้างหน่วงบ้างกินมาเรื่อยๆจนอายุ 17 หมอสั่งหยุดยาเพราะดีขึ้นมาก แต่ไม่กี่เดือนกลับมาเป็นแพนิคอีกทรมานมากๆ
แล้วอีกอย่างขึ้น ม.ปลายมาไม่มีเพื่อนสนิทเลย skill การเข้าสังคมต่ำ เพราะเป็นซึมเศร้านาน มีเพื่อนที่ไปด้วยกันแต่ไม่สนิทกับใครสักคน พูดง่ายๆคือตอนนี้ไม่มีเพื่อนเลยก็ว่าได้ เพื่อนเก่าที่คบกันอยู่ก็เหลือแค่ 1 คน
ปัจจุบันชีวิตก็ยังเหมือนเดิม ตอนนี้ ม.6 แล้วก็ทนๆเรีบนไปให้จบ ประคองเกรด 3.5+ มาตลอดทั้งตอนซึมเศร้า
ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเอาไงทั้งเรื่องเรียนต่อ คิดไปแล้วเข้ามหาลัยคงเป็นแบบเดิมแน่นอน เงินจะเรียนก็ไม่มีต้องกู้หนี้ยืมสิน ถ้าอยากเรียนก็ต้องเป็นหนี้ กยศ ตั้งแต่ขึ้น ม.ปลายมาอยากได้อะไรก็ซื้อเอง เป็นลูกชาววนาหมู่ย้านทำเกษตกร ก็ไปหารับจ้างวันละ สามร้อยกว่าไปของญาติ ของคนอื่นบ้าง ต้องทนกับแดดร้อนๆทั้งวันในช่วง
เดือนนี้

ทำจนมือพอง เจ็บเท้า เงินซื้อหนังสือซื้อทุกอย่างเงินตัวเองหมดแต่ก็ต้องพุพ่อแม่อยุ่เพราะไม่มีงานทำตลอด
ครีมทาผิวยิ่งดำเป็นสิวหน้าไม่สวยก็ไม่กล้าใช้อะไรเลยเพราะกลัวเปลืองตัง ตัวก็ผอมเตี้ย 
เกิดมาจนนี่มันปัญหาเยอะมากๆเลยนะบางคนอาจบอกว่าคนรวยก็มีปัญหาแต่ปัญหาของคนรวยไม่เท่าคนจนแน่นอน มีช่วงนึงที่แม่พูดตัดกำลังใจตลอด เราเคยคิดอยากเป็นหมอหรือเป็นอะไรแม่ก้บอกอย่าหวังสูงอย่าไปคิด หรือเราจะทำยูทูปแม่ก็ว่าแบบทำไปก็กว่าจะได้เงิน มาทำงานรับจ้างดีกว่า ทำได้ไม่หลายเดือนมากใกล้จะถึงพันคนแต่ก็ท้อไปก่อนเพราะชั่วโมงไม่ได้ 
ตอนนี้ทำ tiktok ไลฟ์สดหารายได้เสริมพอได้เงินบ้างนิดหน่อยเพราะอยากเก็บตังค์ไว้ซื้อไอแพดหรือไว้ใช้เองบางทีแม่ก็ไม่เข้าใจ น้าก็หัวเราะเรา
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยใช้ของแพงตั้งแต่เสื้อผ้าก็ใส่จนซีดก็มีไม่ค่อยซื้อเสื้อ โทรศัพท์ไม่เคยซื้อเกิน 5000 พันมากสุก สี่พันกว่า ไม่เคยอยากได้ไอโฟน บางทีบ้านไม่มีจริงๆช่วงแล้งประหยัดนิดนึงเราก็เสียสละกินน้อยให้พ่อเรากิน ทุกวันนี้เก็บออมเงิน ลองหารายได้อย่างอื่นไปด้วย ไป ร.ร ได้วันละ 50 ต้องเก็บก่อนกิน จะหนอดก่อนมาทุดวันนี้กินแค่ข้าวดับบน้ำที่กรอกมาก็พอ
เล่ามาเยอะใครทนอ่านจบก็ขอบคุณด้วยนะ มาระบายด้วย ใครมีประสบการณ์ที่คิดว่าหนักกว่านี้มาเล่าได้นะคะ