ตอนนี้ครอบครัวมีกันอยู่ 3 คนค่ะ แม่และลูก2คน ลูกคนโตหรือหนูนี่แหละกำลังจะขึ้นมหาลัย ลูกคนน้องกำลังเรียนอยู่ชั้นม.6 ซึ่งลูกทั้ง2คนก็อาศัยอยู่ในหอพักของโรงเรียนและมหาลัย แต่ตอนนี้แม่บวชมาได้8เดือนกว่าๆแล้วไปบวชอยู่ที่ไกลซะด้วย ซึ่งไม่มีรายได้เลยตอนนี้ลุงป้าช่วยกันส่งแทนแต่ก็ไม่เต็มที่เพราะเขาก็มีลูกเรียนมหาลัยเหมือนกัน ซึ่งคำตอบของแม่ที่แม่บวชเพราะแม่อยากตัดขาดกับสังคมอยากตัดปัญหาทุกอย่างที่แม่เจอ แม่เหนื่อยเพราะต้องทำงานเลี้ยงลูกทั้ง2คนเดียว แม่คิดว่าทางธรรมนี้แหละที่แม่จะเลือกเดินถ้าไม่ติดกับลูกจะบวชตลอดชีวิตเลย แต่แม่ก็บอกว่าไม่ได้ทิ้งลูกพยายามจัดแจงอยู่ตลอดนู้นนี่นั่นซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจัดแจงทั้งๆที่ตัวเองยังบวชอยู่นี่ต้องทำยังไงแต่บอกว่าจะสึกมาทำงานเพื่อส่งลูกอยู่หลายรอบมากๆสุดท้ายก็ไม่สึกสักที ส่วนความรู้สึกลูกตอนนี้อ้างว้างมากๆเหมือนยืนอยู่คนเดียวกลางทะเลทราย คิดมาตลอดว่าเราเป็นภาระแม่หรือเปล่าทำให้แม่ค้องมาทุกข์ทรมานใจจนอยากบวชขนาดนี้ แต่มันก็น่าน้อยใจที่แม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับลูกแต่เลือกที่จะออกไปบวชอยู่คนเดียว มันเลยรู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีเซฟโซนไม่มีที่พึ่งทางใจ เราและแม่ความคิดต่างกันอีกเพราะของแม่ไปในสายธรรมมะส่วนเราคือใช้ประสบการณ์จากชีวิตจริง มันเลยทำให้เรากับแม่ค่อยๆแตกแยกเรื่องของความรู้สคกแม่กับลูก จากปมที่ไม่มีพ่ออยู่ด้วยแล้วก็ได้ปมใหม่มาเพิ่มอีก ควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี
ควรจัดการความรู้สึกหรืออารมณ์ตัวเองยังไงเมื่อแม่หนีไปบวช
ตอนนี้ครอบครัวมีกันอยู่ 3 คนค่ะ แม่และลูก2คน ลูกคนโตหรือหนูนี่แหละกำลังจะขึ้นมหาลัย ลูกคนน้องกำลังเรียนอยู่ชั้นม.6 ซึ่งลูกทั้ง2คนก็อาศัยอยู่ในหอพักของโรงเรียนและมหาลัย แต่ตอนนี้แม่บวชมาได้8เดือนกว่าๆแล้วไปบวชอยู่ที่ไกลซะด้วย ซึ่งไม่มีรายได้เลยตอนนี้ลุงป้าช่วยกันส่งแทนแต่ก็ไม่เต็มที่เพราะเขาก็มีลูกเรียนมหาลัยเหมือนกัน ซึ่งคำตอบของแม่ที่แม่บวชเพราะแม่อยากตัดขาดกับสังคมอยากตัดปัญหาทุกอย่างที่แม่เจอ แม่เหนื่อยเพราะต้องทำงานเลี้ยงลูกทั้ง2คนเดียว แม่คิดว่าทางธรรมนี้แหละที่แม่จะเลือกเดินถ้าไม่ติดกับลูกจะบวชตลอดชีวิตเลย แต่แม่ก็บอกว่าไม่ได้ทิ้งลูกพยายามจัดแจงอยู่ตลอดนู้นนี่นั่นซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจัดแจงทั้งๆที่ตัวเองยังบวชอยู่นี่ต้องทำยังไงแต่บอกว่าจะสึกมาทำงานเพื่อส่งลูกอยู่หลายรอบมากๆสุดท้ายก็ไม่สึกสักที ส่วนความรู้สึกลูกตอนนี้อ้างว้างมากๆเหมือนยืนอยู่คนเดียวกลางทะเลทราย คิดมาตลอดว่าเราเป็นภาระแม่หรือเปล่าทำให้แม่ค้องมาทุกข์ทรมานใจจนอยากบวชขนาดนี้ แต่มันก็น่าน้อยใจที่แม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับลูกแต่เลือกที่จะออกไปบวชอยู่คนเดียว มันเลยรู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีเซฟโซนไม่มีที่พึ่งทางใจ เราและแม่ความคิดต่างกันอีกเพราะของแม่ไปในสายธรรมมะส่วนเราคือใช้ประสบการณ์จากชีวิตจริง มันเลยทำให้เรากับแม่ค่อยๆแตกแยกเรื่องของความรู้สคกแม่กับลูก จากปมที่ไม่มีพ่ออยู่ด้วยแล้วก็ได้ปมใหม่มาเพิ่มอีก ควรจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี