สวัสดีค่ะ เราอายุ21พึ่งมีโอกาสมาทำงานประจำบริษัทก่อสร้างของเกาหลี ในเมืองท่องเที่ยวติดทะเลที่ออฟฟิศส่วนใหญ่เป็นต่างชาติ เราเรียนไปทำงานไปด้วยค่ะ เงินทุกบาททุกสตางค์หาได้ด้วยตัวเอง พ่อเสียเมื่อสองปีที่แล้วทำให้จำเป็นต้องออกจากมหาลัยมาหางานทำเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปก่อนค่ะ พอเริ่มมีงานประจำจึงสมัครเรียนต่อไม่ได้จะดราม่านะค่า ตอนช่วงที่คุณพ่อเสียแรกๆมีพวกผู้ใหญ่ติดต่อมาเยอะพอสมควรว่าอยากช่วยเหลือเลี้ยงดูจ่ายค่าเทอมค่าต่างๆโดยแรกมากลับอะไรทุกคนคงรู้ และส่วนมากจะเป็นคนที่มีครอบครัวแล้ว เราเคยอยู่ในครอบครัวที่มีเงินไม่ขาดมือเรียนมหาลัยเอกชนชื่อดังย่านรังสิต หลายๆคนที่เข้ามาอ่านคงจะคิดว่ายังไงเราก็เห็นแก่ความสบายใช่ไหมค่า แต่สิ่งที่เรารู้สึกกับคนพวกนั้นคือพวกเขากำลังดูถูกเราดูถูกพ่อเรา
(ซึ่งบางคนที่มาติดต่อเป็นเพื่อนหรือคนรู้จักพ่อเราด้วยซ้ำ) เราขอหาเงินด้วยตัวเองถึงจะลำบากแต่เรานึกถึงพ่อที่อบรมสั่งสอนเรามาถ้าเขายังอยู่คงไม่ยอมให้ใครมาทำกับเราแบบนี้ เราเคยไม่มีเงินถึงขั้นอดมื้อกินมื้อหรือน้ำพริก1ถุงข้าว1ถุงอยู่ได้ทั้งวัน เพราะเงินทองสมบัติที่บ้านเอาไปรักษาอาการป่วยของคุณพ่อจนไม่เหลือแม้แต่รถหรือที่ซุกหัวนอน เราดิ้นรนจนได้งานประจำ ก็ยังไม่วายมีคนมาติดต่อในเรื่องพวกนี้เขาไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าเราอยากสบายเราจะมานั่งทำงานทำไม หรือเขาคิดจะเสนออะไรให้เราโดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกคนฟัง หรือมันเป็นเรื่องปกติของคนสมัยนี้ไปแล้ว เมื่อไหร่จะตัดขาดกับพวกคนมีอายุมาขอเลี้ยงได้ซักที บางคนเป็นคนที่เราเคารพมากพอเจอแบบนี้ถึงกับไม่อยากคุยด้วยอีกเลย เคยคิดถึงขั้นอยากลาออกเพราะอึดอัดกับคนพวกนี้ด้วยซ้ำ แต่ทำไม่ได้เพราะชีวิตเราไม่ได้มีช้อยให้เลือกขนาดนั้น