เราเหม่อบ่อยมากค่ะอาจเพราะเรามีความเครียดด้วยเลยทำให้เหม่อแต่แค่นั่งนิ่งๆเราก็เหม่อได้แล้ว เราเป็นคนที่เข้มแข็งพอประมาณนะคะแต่เวลาเราต้องทำอะไรที่เป็นที่จับตามองเราจะกดดันมากๆๆๆร้องไห้เลยค่ะเรารังเกียจงานสังคมมันทรมาณมากที่ต้องไปอยู่กับคนหลายคนที่เราไม่รู้จัก อึดอัดหายใจไม่ออก เราเครียดตลอดเวลาเลยค่ะเครียดหนักมากๆๆๆๆ

    เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ทำไมเราเป็นปกติเหมือนคนอื่นไม่ได้ทำไมเราต้องเป็นตัวประหลาดจะอยู่ไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้ ไร้ค่าไม่น่าจดจำ อากาศของสังคม เป็นคนล้มเหลวของพ่อแม่ เป็นแค่ทาสของครอบครัว สวะ โตไปก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่มีใครเข้าใจและไม่เข้าใจใคร ความพยามที่ล้มเหลวอยู่ดี อยู่ไปก็ขยะปล่าวๆ

     เราแน่ใจว่าไม่ใช่ซึมเศร้าค่ะแต่เราดิ่งตลอดเวลา ไม่มีความสุข ไม่รู้จักความสุข ไม่ยิ้ม คิดแต่เรื่องแย่ๆ เป็นคนประหลาดที่อยู่ไปทำไมก็ไม่รู้ค่ะ..