เราไม่แน่ใจนะว่านี้คือการโลเลหรือปล่าวเรา คือ ตั้งแต่ที่เราเรียนจบ ม.3 มาเราก็ตัดสินใจว่าเราจะเรียนสายอาชีพเพราะคิดว่าน่าจะเหมาะกับตัวเองตอนแรกเรียนสาขาการตลาด เนื่องจากในชีวิตตั้งแต่เด็กเลยเราก็ทำงานหลายๆอย่างที่มีการตลาดมาเกี่ยวทั่ง ขายสบู่ ขายขนม เป็นเด็กเสิร์ฟ แล้วก็เคยเปิดร้านกาแฟเล็กๆโดยมีปู่ช่วยออกทุนแต่ร้านก็ไปไม่รอดเพราะทำเลแย่แล้วก็ดันเปิดพอดีกับช่วงโควิดใหม่ แต่แล้วพอเรียนได้ปีนึงก็ติด ขร. เพราะเราขาดบ่อยตอนช่วงโควิด ตอนนั้นเราเริ่มคิดว่าเราน่าจะไม่น่าเหมาะกับสาขานี้แล้วเราก็เรียนใหม่ในสาขาคอมธุรกิจแต่พอเรียนผ่านไปเลื่อยๆเราก็เริ่มมานึกขึ้นไดว่าจริงเราต้องการเป็นจะทำอะไร นั้นคือ การอยากเป็นจิตแพทย์ซึ่งเรื่องความคิดนี้ก็เคยคิดมาตั้งแต่ตอนเรียน ม.ต้นแรกแต่เราลืมมันไป พอกลับมานึกได้เราก็คุยเรื่องนี้กลับพ่อแต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเราจะต่อแพทย์ได้ไหมเพราะเกรด แล้วก็เราไม่น่าจะเรียนไหว ก็เลยมีแผนการเรียนข้างหน้าเป็นการที่เราเรียนพรีดีกรีจิตวิทยาแทนแต่เราก็คิดเรื่องนั้นมาตลอดจนถึงตอนนี้ ก่อนหน้านี้เราก็คิดว่าจะเรียนไปเรียนปรัชญาแทนแต่ก็เก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ พแตอนนี้เรารู้สึกแบบมั่นใจเต็มที่พอแล้วว่าเราน่าจะเรียนไหวเลยคิดจะลองสอบ Tcas เพื่อเข้าเรียนเป็นแพทย์แล้วต่อเฉพาะทางเป็นจิตแพทย์ (เรื่องนี่ยังไม่ได้คุยกับคนในครอบครัว

ปัญหา
1.ครอบครัวเราไม่ได้มีเงินพอที่จะสนับสนุนเราขนาดนั้น
2.เราเรียนปานกลาง
3.เราเรียน ปวช.2 ในปัจจุบัน
4.เรามีแนวโน้มจะเป็นซึมเศ้าเพราะกรรมพันธุ์(อาจจะเป็นอยู่)
5.เราเป็นคนที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล
6.เป็นextrovers52%  introvers 48%
สิ่งที่กังวลตอนนี้คือว่าเราควรไปต่อยังไงดีเพราะตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกๆอย่างมากๆแล้ว
(เราต้องการคำตอบที่สมเหตุสมผล)