ขอเกริ่นก่อนนะคะ
แฟนอายุมากกว่านิดนึงค่ะ ต่างคนต่างโสดมานานประมาณ 5 ปี+ ได้เลยค่ะ พอพี่เค้ามาจีบแรกๆดูเทคแคร์ ใส่ใจดี คอยถามเราตลอด ลงสตอรี่ แท็กโพสต์นั่นนี่ เราก็โอเคคงปกติของการเริ่มทำความรู้จัก/จีบ และเราโอเคที่จะเป็นแฟนกัน เค้าจะบอกตลอดให้เชื่อใจเค้าได้เลยเค้าไม่นอกใจแน่ๆ เพราะว่าเค้าเคยโดน พอผ่านไปเราเริ่มความคาดหวังในความรักเริ่มคิดมากฟุ้งซ่าน(เราเคยโดนนอกใจมันเลยมีแผลตรงนี้ต้องระแวงตลอด) เริ่มนอยด์ เริ่มงอนเวลาเค้าไม่ค่อยใส่ใจ เราจะมีคำถามตลอดว่าเค้าไม่รู้ว่าการเป็นแฟนกันควรต้องใส่ใจ ห่วงใย อะไรบ้างจริงๆ หรือไม่อยากใส่ใจ ทำไมเราสามารถใส่ใจเค้า บอกรักเค้าทุกวันได้ โดยที่ไม่ต้องให้เค้าขอให้ คือเราคิดว่าช่วงแรกก็อยากมีเวลาร่วมกันเรียนรู้กันเยอะๆ ค่อนข้างเป็นคนขี้อ้อนติดแฟน เลยรู้สึกนอยด์เวลาที่เค้าไม่ค่อยแสดงออก

ต่อมาเราเลยคุยกับเค้าว่า เป็นแฟนกันอ่ะ อยากให้มีอะไรคุยกันได้ตรงๆ ไปไหนมาไหนบอกกัน แรกๆเค้าทำบ้างลืมบ้าง เราก็ถามเค้าว่า “ คิดว่าการไปไหนมาไหนแชทบอกแฟน ถือเป็นเรื่องปกติไหม เค้าบอกว่าไม่ปกติสำหรับเค้า เพราะเค้าโสดมานานเกือบ 10 ปี ใช้ชีวิตคนเดียวอยากทำอะไรทำเลย พอมีแฟนมันต้องนึกถึงความรู้สึกก่อน ไม่ชินหรอก แต่จะพยายามปรับให้ชิน” พอผ่านประเด็นนี้ไปเริ่มมีเรื่องการไม่ใส่ใจ เราจะเป็นคนถามตลอดคิดถึงกันไหม เค้าไม่เคยบอกก่อนเลย เวลาเราเครียดอยากให้สนใจถามกันบ้างว่าเป็นไรไหม ให้กำลังใจบ้าง แต่หรือเวลางอน เราจะบอกเค้าตรงๆเพราะเค้าคงรู้เองไม่ได้แต่พอบอก ก็ไม่สนใจ ทั้งๆที่ตกลงกันแล้ว จะไม่โกรธไม่งอนกันข้ามวัน ทำไมพอมีโอกาสที่เราจะบอกรัก บอกคิดถึง หรือแสดงความรักกัน คนเราถึงไม่ทำ หรือจริงๆเราคาดหวังเยอะไป แล้วคนเป็นแฟนมันควรต้องทำยังไง เราไม่อยากได้ยินคำบอกรักของเค้า แต่ไม่แคร์ไม่ใส่ใจ

เราเลยอยากรู้ว่า เราควรทำตัวยังไงหรอเพื่อให้เข้าใจในตัวแฟน เพราะเค้าค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง
เราควรเปลี่ยนตัวเองยังไงดี เพราะบางทีรู้สึกงี่เง่าเกินไป เก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมางอน ไม่อยากให้แฟนต้องเหนื่อย
ควรทำยังไงให้แฟนสบายใจ
เราทำยังไงให้เลิกขี้กังวล ขี้ระแวงกับเรื่องที่ยังไม่เกิด อยากปล่อยวาง ไม่อยากคาดหวัง(แต่ตอนนี้ทำไม่ได้)