พอลืมตาตื่นตอนเช้า จักรพรรดิก็พบวรรณามายืนตรงข้างเตียง
"คุณกลับมาแล้ว"
"มีเรื่องกันทีไร คุณไม่เคยง้อนี่ ฉันเลยต้องกลับมาเอง"

วรรณาหันไปเห็นกรอบรูปไม้ฉำฉา
"กรอบรูปไม้อีกแล้ว ถ้าคุณอยากได้กรอบรูปจริง ๆ
ไม่เห็นจะต้องเอาของพวกนี้มาเลย สั่งทางเนตสิคะ
อันละแสนสองแสนก็มี ดูดีกว่ากรอบรูปไม้ตั้งเยอะ
ถ้าฉันเห็นมันอีกละก็ ฉันจะแอบเอาไปทิ้งนะ"

พูดจบ วรรณาก็เดินออกไปจากห้อง ทั้งคู่แยกห้องนอนมาสักพักนึงแล้ว

พอได้ยินแบบนั้น จักรพรรดิก็เดินไปโทรหาเจ้าหน้าที่ของอาคารเซฟโซน
ประจำวิลล่าพาเลซทันที

จักรพรรดิไม่เคยใช้บริการนี้มาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอใช้

พอเจ้าหน้าที่มาถึง จักรพรรดิก็มอบกล่องใส่กรอบรูปให้เจ้าหน้าที่ไป
"รักษามันให้ดี อย่าให้หายนะครับ แล้วผมจะเพิ่มเงินโบนัสให้"
เจ้าหน้าที่รับคำอย่างดิบดี

จักรพรรดิเลยนึกย้อนถึงของมีค่าชิ้นนึงที่มันมีค่าทางใจมาก ๆ
มันคือดินสอดำที่เป็นแท่งสีฟ้าของเขา เขารักดินสอแท่งนี้มาก
ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนแล้ว เขาไม่เคยเห็นมันอีกเลย

พอเจ้าหน้าที่กลับมาที่อาคารเซฟโซน พวกเขาก็เริ่มนินทากันยกใหญ่
"เธออยากรู้ไหมว่าของมีค่าของคุณจักรพรรดิคืออะไร"
"อยากรู้สิ นาฬิกาหรูเหรอ หรือจะเป็นพวกแหวนราคาเป็น 10 ล้าน"
"อยากรู้ก็ต้องเปิดดูสิจ๊ะ"

แต่พอเปิดออกดู เจ้าหน้าที่สาวทั้งสองคนต่างก็ตกใจ
"กรอบรูปไม้ มันมีค่าตรงไหนเนี่ย"
"คุณชายของวิลล่าพาเลซแต่ละคนนี่แปลก ๆ กันทั้งนั้นเลยนะ"
"ทำไมเหรอจ๊ะ"
"เดี๋ยวสิ รอแปปนะ"

เจ้าหน้าที่นางหนึ่งหายไปนาน แล้วก็กลับมาพร้อมกับกล่อง 3 กล่อง
"ฉันจะเปิดกล่องของคุณจักรพันธ์ให้เธอดู"
"นี่อะไรเนี่ย สคส.เชย ๆ ส่งมาจากผู้หญิงชื่อจินตหรา"
"ของคุณจักรภพยิ่งแล้วใหญ่ มันเป็นแท่งไม้จากไหนก็ไม่รู้"
"แล้วนี่ของคุณธนัช ยิ่งแล้วใหญ่ มันคือดินสอดำแท่งสีฟ้า เธอดูดิ มันมีค่าตรงไหนเนี่ย"

"คนในตระกูลคนอื่น ๆ ถ้าจะเอาของมาฝากไว้ที่อาคารเซฟโซน
ถ้าไม่ใช่พวกเพชรนิลจินดา ก็จะเป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น แต่พวกคุณชายนี่มาแปลกมาก"
"พูดถึงของแบรนด์เนมนะ คุณวรรณาเอากระเป๋ามาฝากกับเราเกือบ 100 ใบแล้วมั้ง"
"ได้ข่าวว่าที่ตึก กระเป๋าของคุณวรรณาก็ยังมีอีกเยอะนะ ส่วนรองเท้าก็หลายร้อยคู่เลย
พวกเครื่องเพชรก็คงเก็บไว้ที่ตึกของแก คงไม่มาฝากไว้ที่นี่หรอก"

ตกสาย มีเจ้าหน้าที่มาแจ้งกับจักรพรรดิว่าจักรพันธ์ขอนัดพบตอนบ่ายที่ห้องมรกต อาคารหอประชุม

พอถึงเวลา เขาก็ไปตามนัดหมาย เขาเจอศรีจิตราตรงหน้าตึก ทราบว่าศรีจิตราก็ถูกเรียกมาด้วย
จึงชวนขึ้นตึกไปด้วยกัน

ในห้องมรกต ที่โต๊ะประขุม จักรพันธ์นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ซ้ายมือของเขา
ที่นั่งลำดับที่ 1 ว่างอยู่ จักรภพนั่งอยู่ที่ลำดับที่ 2

ด้านขวามือของจักรพันธ์ ธนัชนั่งติดกับเขาเลย พอศรีจิตราและจักรพรรดิเดินเข้ามา
ศรีจิตราเข้าไปนั่งตรงข้ามกับจักรภพ ส่วนจักรพรรดิได้ไปนั่งตรงข้ามกับธนัช

พอทุกคนมาครบแล้ว จักรพันธ์ได้เริ่มพูดขึ้น
"วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูด จึงได้เรียกทุกคนมาประชุมกัน ผมจะเล่าให้กระชับที่สุดนะครับ
อย่างที่พวกเราทราบกันดีว่าผมกับศรีจิตราแต่งงานกันหลอก ๆ 
นาถรพีเชื่อว่าเธอเป็นตัวการทำให้ผมกับศรีจิตราได้แต่งงานกัน นาถรพีคือใคร
ในอดีต นาถรพี ศรีจิตราและจินตหราได้ทำธุรกิจออนไลน์ร่วมกัน
ผมไม่แน่ใจว่ารู้จักใครก่อน แต่คิดว่าน่าจะเป็นจินตหรา"

จักรพันธ์หยุดนิดนึงก่อนจะกล่าวต่อ 
"จินตหราเข้ามาฝึกงานกับเรา เธอน่ารักมาก ผมว่าผมกับเธอเข้ากันด้วยดี
หลังจากนั้น ผมก็รู้จักศรีจิตรา เราสนิทกันเร็วมาก แต่ความสัมพันธ์มันคล้าย ๆ เพื่อนสนิท
ส่วนนาถรพี ผมรู้จักเขาที่หลัง แต่เนื่องจากเขาร้อนแรงมาก เราจึงมีอะไรกัน"

เขาหยุดอีกรอบก่อนจะกล่าวต่อไป
"ตอนนั้นผมเองก็เป็นคนรักสนุก ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่านาถรพีก็คงรักสนุกเช่นกัน
แต่เขาเร่งเร้าให้ผมรับผิดชอบ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เพราะผมไม่ได้รักเขา
คนที่ผมรักก็คือจินตหรา ผมคิดว่านาถรพีคงรู้ในข้อดีนี้
ถ้าจำไม่ผิด สิ่งที่เธอพยายามทำคือทำให้ผมกับจินตหราเข้าใจผิดกันหลายครั้ง
แล้วดันศรีจิตราเข้ามาแทนที่จินตหรา"

จักรพันธ์หันไปมองศรีจิตราก่อนจะหันกลับแล้วพูดต่อ
"นาถรพีฉลาดมากที่ไม่ดันตัวเองในตอนนั้น ผมคาดว่าตั้งแต่ตอนนั้น
เธออยากจะแก้แค้นผม จินตหราและศรีจิตรา ผมไม่แน่ใจว่าเธอมีเหตุผลอะไรบ้าง
คนแรกที่เธอพุ่งเป้าคือจินตหรา นาถรพีอยากให้จินตหราเห็นผมกับศรีจิตราแต่งงานกัน
จินตหราจะได้บอบช้ำกับเรื่องนี้"

ตอนนั้น น้ำเสียงของจักรพันธ์สั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ 
ธนัชจึงได้จับมือเขาไว้เพื่อเป็นการปลอบใจ