เราอายุ20ล่ะตั้งแต่จำความได้เราอยู่กับตากับยายและลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกัน2ปีชีวิตเราเรียบง่ายและมีความสุข
เมื่อตอนยายเราเสียเราได้อยู่กับลุงซึ่งแกใช้ให้เรากับน้อง(เราเรียกลูกพี่ลูกน้องว่าน้อง)ล้างจานทำความสะอาดบ้านทั้งๆที่เรา8ขวบน้อง6ขวบ
คือตอนเช้าเราได้กินแค่นมกล่องเล็กกล่องล่ะ5บาทได้เงินไปโรงเรียน5-10แล้วแต่อารมณ์ลุงเรากินแค่ข้าวกับไข่ทุกๆวันเรากับน้องโดนทุบตีตลอดหลังจากนั้นน้องเราก็ไปอยู่กับพ่อแม่ของเขาจากนั้นชีวิตเรายิ่งแย่กว่าเดิมยิ่งกว่าทาสยิ่งกว่าอะไรอีก
บางทีเราก็โดนตีเพราะล้างจานไม่สะอาดเขาตบหน้าเราเราขี่จักรยานคันใหญ่ไม่ได้เขาก็ดึงเรามาทุบตีตบเราเลือดออกปากพออายุ10ขวบป้าสะไภ้ท้องเราก็ต้องอยู่กับเขาเพราะแม่เราทำงานเรากวาดบ้านถูบ้านกวาดบ้านข้างหน้าโดนด่าสารพัดโดนทุบตีโดนลุงขนของไปทิ้งในถังขยะต้องเก็บออกมาทีละชิ้นแต่พออยู่กับคนอื่นจะทำเหมือนดูแลเอาใจใส่เราดีไม่ทำเหมือนอยู่ที่บ้านเขาไม่เคยฟังเราเลยเขาตบตีเราเสมอเราไม่เคยใช้ชีวิตแบบมีความสุขเลยเราแค่ภาวนาให้แม่มาหาเราเร็วๆพอขึ้นมัธยมต้นป้าสะใภ้เราดูแลเราและลูกเค้าลูกเค้าตามใจทุกอย่างเเต่เราไม่เราโดนบูลลี่หนักมากเรื่องอ้วนดำสกปรกเราไม่เคยได้รับความรักจากเขาโทรศัพท์เค้าก็ค้นของเราทุกอย่างอยากดูสิ่งที่เราคุยกับเพื่อนเราโดนลุงลากไปตบเลือดออกจากปากหลายครั้งโดนหักเงินไปโรงเรียนหลายครั้งทุกครั้งที่ทำให้ลุงไม่พอใจก็โดนตีโดนเอาสมุดหนาๆฟาดหัวป้าสะไภ้ไปส่งลูกชายตัวเองด้วยรถเก๋งเราขึ้นรถประจำทางฝนตกเปียกหนักกลับมาโดนด่าเขาบอปึเราเสมแว่าเขารักน้องมากกว่าเราอันนี้เราเข้าใจแต่อยู่กับคนอื่นบอกว่ารักเราเหมือนลูกแต่ตีเราประจำเป็นรอยไม้เเขวนเสื้อรอยเข็มขัดป้าสไภ้ขับรถผ่านเราเผื่อไผรับลูกแต่ให้เรากลับรถประจำทางเองทั้งๆที่เราก็เลิกเรียนแล้วป้าสะไภ้กับลุงใส่ร้ายใส่ความเราเสมอบูลลี่เราจนไม่มีความมั่นใจลุงจะพาไปเที่นวในวันที่เราไปโรงเรียนและบอกกับทุกคนเสมอว่าเราไปด้วยแต่เราไม่ชอบถ่ายรูปทั้งๆที่เราไม่ได้ไปและเราไปทำรายงานบ้านเพื่อนกำลังจะกลับเขาบอกเราว่าเราช้าทั้งๆที่ตกลงกันไว้4โมงเขามาบ่าย2และมาตบเราที่บ้านเพื่อนเราอายมากและขู่ว่าจะไม่ให้เรียนให้ลาออกไปทำงานเราโดนทุบตีโดนด่ามาตั้งแต่เล็กๆทุกอย่างเรากลัวไปหมดแม่แทบไม่เคยรับรู้เพราะเขาขู่เราบอกเรื่องนี้กับแม่และแม่ก็ทำไรไม่ได้เพราะนั้นมันพี่ของแม่เราอดทนจนแม่พามาอยู่เมืองนอก
พวกเขาโทรมาหาเราแล้วบอกว่าเอาลูกของเขาไปอยู่ด้วยเอาเขาไปอยู่ด้วยทั้งๆที่เขาทำร้ายจิตใจเราจนเราต้องกินยาจากโรงพยาบาลศรีมหาโพธิ์รักษาอาการซึมเศร้าอาการกลัวกังวลตลอดระยะเวลา3ปีที่กินเราอดทนมามากขนาดไหนกว่าตะมาถึงจุดนี้เราเข้มแข็งที่สุดแล้ว😢😢