คืออาจจะเพราะตัวผมเอง เป็นคนที่ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีข้อดีๆมีด้านดีๆอะไรเลย ทำอะไรก็ทำได้ไม่ประสบความสำเร็จซักอย่าง เป็นมนุษย์เป็ด แม้จะทำอะไรได้หลายอย่างแต่ก็ทำได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ที่ดีหน่อยก็ขั้นพอใช้ได้ แต่ส่วนใหญ่ก็เข้าขั้นห่วยไปซะทุกอย่างซ้ำยังมีนิสัยของเปรียบเทียบขี้อิจฉาอีก เวลาเห็นคนอื่นทำอะไรได้ดี แม้จะเป็นเพื่อนที่ค่อนข้างสนิท ผมกลับรู้สึกอิจฉา แถมยังเข้าเข้าหาคนอื่นก็ไม่เก่ง ไม่มีความมั่นใจ ผมทำหน้าตึงตลอดเวลาเพราะไม่กล้า และไม่อยากสบตาใคร ซ้ำร้ายยังนิสัยเสีย ชอบเรียกร้องความสนใจ พยามโม้ พยามแสดงอะไรบางอย่างที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าคนอื่นเขาไม่ได้แคร์หรืออยากที่จะรู้ อย่างการมักจะพูดถึงการขับรถ หรือใช้บางโอกาสโชว์ใบขับขี่เพื่อแสดงตัวว่าขับรถยนต์เป็น ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใครแคร์หรอก และเรื่องอื่นๆอีก ที่คล้ายกัน และที่เกลียดที่สุดของนิสัยตัวเอง ที่เชื่อว่าเป็นตนต่อของปัญหาทั้งหมดที่กล่าวมา คือความขี้ขลาด ผมเป็นคนขี้ขลาด ใจไม่สู้มาตั้งแต่สมัยก่อน ถ้าโดนใครตะคอกใส่ หรือขู่นิดหน่อย ความกลัวมันจะพุ่งทะยานขึ้นมาทันที ตอนมัธยมก็โดนคนที่ตัวเล็กกว่าต่อยและรังแกอยู่ประจำ ทั้งๆที่ ตอนที่โดนต่อยนั้น ไม่ได้รู้สึกเจ็บ หรือรู้สึกว่าสู้ไม่ได้เลย ติดแค่ใจที่มันไม่ยอมสู้ ลามไปเรื่องความมั่นใจ ที่ตัวเองรูปร่างไม่ดี อ้วน เลยไม่กล้าเข้าหาคนอื่น กันซีนตัวเอง กลายเป็นคนไม่เข้าสังคม ในหนังในการ์ตูนมันมีตัวละครที่จะเข้าหาคนเก่งแค่ในเกมหรือบนอินเตอเน็ทใช่มะ ผมแย่กว่านั้น ผมเคยเข้าไปเล่นเกม RPG แล้วไปยืนอยู่ใกล้ๆปาร์ตี้ ที่ยืนคุยกันอะ ไปยืนดูโดยมีความหวังลึกๆว่าเขาจะเข้ามาเป็นฝ่ายชวนคุย แถมยังลามไปเรื่องความรัก ไม่กล้าจีบผู้หญิง เวลาเห็นคนที่อ้วนเหมือนกันมีแฟนน่ารัก นี่คือแบบ อิจฉามาก ไม่เคยรู้สึกยินดี แม้จะเป้นเพื่อนก็ตาม พยามออกกำลังกาย ไปยิม ก็ด้วยความที่เข้าหาคนอื่นไม่เก่ง ภาพที่คนอื่นในยิมน่าจะเห็นก็คือ ผมเวลาคุยกับคนอื่นในยิม จะคุยแบบเว้นระยะห่างชัดเจน ถ้าเป็นคนที่อายุมากกว่าก็จะน้อบน้อมมาก มากจนเข้าขั้นน่อมแน้ม แต่กับเพื่อนที่รู้จักกันดีคือเฮฮา สนุกสนาน พูดคุยกันแบบสนิทสนม และเวลาเพื่อนไปคุยกับคนอื่น ไม่ว่าจะในยิม หรือเพื่อนคนอื่นที่เราไม่รู้จักด้วย ก็จะถอยออกมา ไม่เข้าไปอยู่ร่วมในบทสนทนาทันที กลายเป็นว่า แม้จะอยู่ที่ยิมมานานแล้ว กลับไม่มีคนสนิทอื่นเลยนอกจากเพื่อน เวลาเห็นคนอื่นในยิมที่แม้จะมาใหม่ แต่ก็ทักทายกับคนอื่นพูดคุยกันเฮฮากัน ผมรู้สึกอิจฉาตรงนั้น อิจฉาการที่ได้มีความสุขแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะผมมักจะมีความรู้สึกว่า "เราไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ นี่มันไม่ใช่ที่ของเรา" เหมือนที่เล่าเรื่องยิม ทุกครั้งที่เพื่อนจะถ่ายรูป หรือถ่ายรูปหมู่ แม้ตัวเองจะได้มีโอกาสเข้าไปพูดคุยในกลุ่มนั้นด้วย แต่พอเขาจะถ่ายรูป เราจะเดินออกมาทันที เรามักจะถอยออกมาแบบนี้ตลอด กับในอีกแทบทุกเรื่อง ทำให้ผมมักจะอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว จนคนภายนอกอาจจะมองว่าผมโลกส่วนตัวสูง แต่เปล่าเลย คนโลกส่วนตัวสูงหรือคนที่เป็นฮิคิ ที่ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว เขายังมีความสุข แต่ผมเหงา ผมโครตเหงาเลยที่เป็นแบบนี้ อยากจะขอคำแนะนำว่า ผมต้องทำยังไง ให้เลิกอะไรทั้งหมดเหล่านี้ ผมแค่อยากจะมีความสุขบ้างเหมือนคนอื่นเขา ไม่อยากจะเป็นคนที่คิดอะไรด้านลบ มองอะไรด้านลบ ทำอะไรด้านลบอยู่แบบนี้ตลอด ที่สำคัญ ผมกลัว ด้วย กลัวตัวเองที่เป็นแบบนี้ ผมเห็นพี่สาวผม ที่เขาอาจจะเผชิญอะไรมาคล้ายๆผม ตอนนี้เขากลายเป็นคนสติไม่ดี ต้องคอยกินยาอยู่ตลอด ความคิดไม่ปกติ ทำงานไม่ได้ เป็นภาระพ่อแม่ ผมกลัวตัวเองจะลงเอยแบบนั้น
อยากเลิกนิสัยแย่ๆ ความแย่ด้านแย่ๆ ขอคำแนะนำหน่อยครับ