ผมกับแม่มีกันแค่2แม่ลูก เมื่อช่วงปี64แม่ผมจากไปไม่มีวันกลับด้วยโควิท-19 
เป็นความรู้สึกที่อยู่ๆคนๆนึงที่สำคัญในชีวิตก็หายไปเฉยๆ ไม่มีคำลา ไม่ได้ดูใจ ไม่ได้เห็นหน้า 
ตั้งแต่นั้นไม่มีวันไหนผมไม่เคยคิดถึงเลย ยังคงคิดถึงแทบช่วงเวลา
คิดถึงกลิ่น คิดถึงอ้อมกอด ทุกๆสิ่งที่เคยทำด้วยกันผ่านเข้ามาในหัวตลอด 
พยายามจะลืมไม่นึกถึง แต่ใจนึงผมกลัวว่าเค้าจะหายไปจากความทรงจำผม 
ใครเคยผ่านการสูญเสียมาบ้างไหมครับ ช่วงดาว์นรับมือกันยังไงให้ผ่านไป 

ปล.ผมไม่ได้ตั้งใจดราม่านะครับ ทุกอย่างพูดจากใจ ไม่รู้ใครเจอแบบผมหรือประสบมาแล้ว บางทีผมอยากได้คำแนะนำ 
 เพราะบอกตามตรงความรู้สึกนี้ทรมานทุกครั้งที่ได้นึกถึง