เราว่าความเกรงใจมันดีนะคะ เเต่ของเราเกินไปหน่อย มีคนบอกว่าหากเราปฎิเสธของชิ้นนั้น 2 รอบเเล้วเขาไม่รับคืนคือจบ รับไว้ เราเข้าใจในส่วนของคนอื่น เเต่ปัญหาอยุ่ที่เราคิดมากกับครอบครัวตัวเอง ด้วยความที่ว่าการปลูกฝังว่าต้องคืนทุกบาท เเละเราคิดว่าเราไม่ชอบที่จะเอาไปโดยที่เขาไม่ได้บอก หรือให้ มันเลยเป็นความคิดเล็กคิดน้อยที่จะทำให้คนรำคาญ ในการซื้อของเราก็คื่นหมด เเต่เมื่อเราโดนคำว่า ทุกบาทมีค่าบ่อยๆ เเละเวลาขอเงินชอบทำท่าไม่พอใจเเต่ความจริงอาจไม่มีอะไร เราเลยให้ความสำคัญกับเเบบนี้ไม่รู้ตัว เช่นเงิน 52 บาทที่พี่ชายจ่ายให้ เราก็จะจ่ายให้เขาที่หลังทั้งๆ ที่เขาเต็มใจจ่าย เเล้วตอนที่เรายื่นเรื่องเข้ามหาลัยเราก็กังวลว่าการที่เรายื่น/เราติด เเต่ไม่เอาเขาจะว่าเรามั้ย เงินที่จ่ายไปเขาจะไม่โอเครรึป่าว เพราะเขาเคยไม่พอใจในรอบ 1 เเล้วคำพูดที่เราพูดว่าไม่รู้เขาจะด่ามั้ยเพราะเสียตังค์นะ เขาบอกว่าไม่ชอบ เราพูดไปเลยโดนเขาด่าว่าคิดเล็กคิดน้อยจังเลย (ก็เรากังวลอีกอย่างเราไม่รู้เขาจะมาอารมณ์ไหนชอบใจมั้ย จนท็อกสิก ไม่รู้ตัวเลยค่ะ) กี่บาทก็คิดเหมือนทำรายความใกล้ชิดของครอบครัวไปอีกนี้คือความคิดที่กัดอยู่ มันเลยเหมือนเป็นคนที่ไม่มั่นใจที่จะทำ จะพูดจะคิด ไม่มีจุดยืนเอาซะเลย
"
"
เราคิดเล็กคิดน้อยเพราะเรากลัวว่าถ้าเราไม่คืนจะดูเป็นเด็กที่ชิ่งเอาเงินไปรึป่าว มาถึงจุดนี้มันเหนื่อยจังเลย เราอาจจะพูดเยอะนะคะมันติดในหัว
คำถาม : เราต้องคิดหรือทำตัวยังไงดีคะ เพื่อให้ลดความกังวลตัวนี้ ***ขอบคุณทุกคนที่ตอบร่วงหน้านะคะ