๏ ทารกแรกตื่นลืมตา.......ร้องจ้าหวั่นแจ้งแสงสี
คุ้นครรภ์เคยคล้องไป่มี....เปิดม่านล้านกลัวโลกา
ทารกเริ่มคืนแรกเข้า.......สั่นเทาพบมืดผวา
แม่ว้างห่างไกลกายา.....ร้องล้าหวั่นเหลียวเดียวดาย
ผลขื่นผักขมใบเขียว.....แค่เคี้ยวก็ยากเหลือหลาย
น้ำหูน้ำตาพร่างพราย.....แค่นคายไม่กล้าไม่กิน
แค่คลานช่างช้าเหลือเกิน....แต่การเดินเหินช่างหิน
ก้าวเดินกลัวหน้าทิ่มดิน.....เกาะเดินขาสั่นแข้งสั่น
แมลงทับแมลงสาบ.........วูบวาบบินว่อนใจหวั่น
ใจหล่นอยู่ตาตุ่มพลัน.......ก็มันดูอันตราย
ขีดเขียนคำตอบสอบเข้า....จิตเร้าใจหดใจหาย
นอนหลับกระสับกระส่าย...วุ่นวายกลัวไม่ผ่านเกณฑ์
โรงเรียนผู้คนมากมาย....หันซ้ายหันขวาคงเห็น
เหงื่อตกทำตัวไม่เป็น.......ปากสั่นไม่กล้าพาที
เจอสาวสวยใจเต้นแรง....ปลาซิวจะแหนงจะหนี
พิกุลไม่ร่วงวลี................ถ้าเขาเมินจะทำไง
  ครั้นคบคงหวานชื่น........ครั้นขื่นคงหวาดไหว
  กลัวเธอจะห่างไกล..........กลัวเธอจะห่างกัน
เรียนจบแล้วสมัครงาน.....งุ่นง่านงกเงิ่นมือสั่น
ตอบคำถามลิ้นพันกัน......ใจหวั่นกลัวไม่ได้งาน
  บางครั้งก็หวานเลี่ยน......บางคราวก็เฝื่อนหวาน
  กลัวเธอจะไม่ทาน..........กลัวเธอจะไม่ทน
พ่อแม่แก่เฒ่าเจ็บป่วย.....หากม้วยใจนี้คงหม่น
หนทางดูช่างมืดมน........สับสนไยเกิดต้องตาย
  เวียนวันเราเครงครื้น......เวียนคืนเรารำร่าย
  กลัวรักจักวางวาย..........กลัวรักไม่จีรัง
เมียร้องโหยหวนจวนคลอด...ใจจอดพะว้าพะวัง
พ่อแม่พลันสิ้นจบหวัง.........ใจพังพะวักพะวน
ทารกที่ร้องก้องโลก......ตัดเสียงเศร้าโศกสับสน
การเกิดการตายของคน....เหลือทนล้วนช่างน่ากลัว
  จิตรักล้วนฟ้าแจ้ง......จิตแล้งล้วนฟ้าหลัว
  กลัวเธอจะจากตัว.....กลัวเธอจะจากตาย
ล่วงผ่านกาลกลัวตัวเฒ่า....ถ่านเถ้าในปล่องไฟฉาย
ในหัวตัวสั่นมิวาย........ความตายถึงรู้ก็กลัว
  จับมือถือไม่ผัน..........จับมือกันเมียผัว
   กลัวหายไปจากตัว....กลัวหายไปจากใจ
ย้อนนึกตรึกกาลผ่านกลัว....ถ้วนทั่วล้วนผ่านใช่ไหม
แล้วจะต้องกลัวอะไร......แสงผ่องอำไพฉายมา  ๚ะ๛