พ่อกับแม่เรารับตากับยายมาดูแล ซึ่งยายเราเป็นผู้ป่วยติดเตียง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องให้อาหารทางสายยาง +กับแกเป็นแผลกับทับต้องทำความสะอาดทุกวัน พลิกตัวให้ทุก 2 ชั่วโมง หน้าที่ต่างๆก็ช่วยเหลือกัน แต่ช่วงหลังเราจะได้ล้างเอง เพราะพ่อกับแม่เข้างานดึก อีกเรื่องคือ ตัวเราตอนนี้ก็ท้องอยู่ด้วยค่ะ แต่เรื่องท้องนั้น ไม่ได้เป็นปัญหา  เรื่องปัญหาคือ เราทะเลาะกับพ่อแม่ จากเรื่องส่วนตัวบางอย่าง ทำให้ไม่ได้คุยกันเลย แล้วบวกกับเรากลับจากทำงานประจำ ต้องหาซื้อกับข้าวให้ตา+ทำความสะอาด ล้างแผลกดทับให้ยาย ซึ่งวันนี้อุปกรณ์ทำแผลบางส่วนมันหมด เลยไม่ได้ทำ เราเลยบอกน้องให้บอกแม่ว่า ฝากล้างหน่อยนะ เพราะในใจเราคิดว่าแกจะต้องซื้อมาด้วย ปรากฏว่าแกไม่ได้ซื้อ แกเลยว่าเราว่า "ไม่มีสมองหรอ" เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้ ของอย่างอื่นไม่มีแทนหรอ เราก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรมากนะ แค่คำพูดพวกนี้มันได้ยินทุกวัน บางครั้งถึงทำแผลเสร็จ  แกก็จะหาเรื่องอื่นมาพูดให้แทน เราเลยรู้สึกว่า เราควรออกจากตรงนี้ดีมั้ย เพราะเราว่า เราก็ทำดีที่สุด เท่าที่หลานคนนึงจะทำให้ตายายได้แล้ว เราไม่ได้เหนื่อยที่จะดูแลคนแก่กับคนป่วย แต่เราเหนื่อยกับคำพูดของพ่อแม่ ที่ไม่เคยเข้าใจเราเลยว่า เราก็ทำงาน+ท้องด้วย เราเลยคิดว่า เราควรออกมาดีมั้ย เราทำแบบนี้ไป เราจะบาปมั๊ย คือตอนนี้ รู้สึกท้อและเหนื่ิอยมากๆเลย 😔