เกริ่น : ในชีวิตผมมีแค่แม่(แม่ผม)กับแฟน ทุกๆวันก็จะเจอหน้า2คนนี้เป็นหลัก ไม่ขาดไม่เกินนี้ แต่เรื่องบังเอิญก็เกิดขึ้นบ่อยมาก ผมพยายามไม่คิดอะไร แต่มันก็บ่อยเกิ๊น แฟนผมกับแม่ผม นิสัยเหมือนกันมากๆ คำพูด สิ่งของที่ชอบ ทัศนคติ ต่างกันแค่อย่างเดียวคือ แม่ผมเขาผ่านอะไรมาเยอะเลยขยัน แต่แฟนผมยังวัยรุ่น เลยติดขี้เกียด และสิ่งที่ผมไม่เชื่อแต่จริงคือ เกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน นักษัตรเดียวกัน กรุ๊ปเลือดเดียวกัน แต่ไม่ค่อยอยากคุยกัน
มา!เข้าเรื่อง จากกระทู้ก่อนหน้านี้ ผมเคยบอกไปว่าผมเป็นโรคทางจิต ผมทรมานกับมันมาก แต่ด้วยความที่ชีวิตผมมีแค่2คนนี้ เพื่อนก็ไม่มี เวลารู้สึกแย่เลยไม่รู้จะไปพึ่งใคร เพราะทั้งแม่และแฟนผม เขาจะเป็นคนที่ ไม่มีคำพูดให้ความรู้สึกแย่ ไม่ว่าจะ เศร้า เหนื่อย เสียใจ ท้อ ก็จะฟังเงียบๆเฉยๆ ไม่คำอะไรตอบกลับมา เวลาทุกคนกลับบ้านมา ผมมักจะถามว่างานเป็นไง เหนื่อยไหม เล่าให้ฟังหน่อย แต่กลับไม่เคยมีใครถามถึงผมเลย ก๋เข้าใจได้ ว่าผู้ชายต้องเข้มแข็ง ต้องดูแลตัวเอง แต่มันรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
ผมอ่ะมักจะรู้สึกโดดเดี่ยวตลอด เพราะคุยกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนร่วมงานก็มีแต่ผู้หญิง เขาก็ไม่ได้ผิดนะ แค่ผมกับพวกเขาต่างคนต่างรู้สึกอึดอัด เลยไม่อยากคุยกัน แล้วผมกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อย ซึ่งกับแฟนก็เช่นกัน คือทั้งคู่เป็นคนใจเย็น ซึ่งสำหรับผมที่เป็นคนใจร้อน มันเลยขัดใจ ไม่รู้เกี่ยวไหมนะ ผมเกิดเดือนที่ร้อนที่สุด พวกเขาเกิดกันฤดูหนาว แต่ก็นั่นแหละ เวลาทะเลาะกันผมจะพูดตรงๆด้วนเหตุผลและปัญหา แต่พวกเขาจะใช้ความเงียบสยบการเคลื่อนไหว ผมเลยยิ่งโมโหไปอีกเพราะไม่มีอะไรตอบกลับมาเลย ผมอ่ะ เหนื่อย อยากทิ้งทุกอย่างทุกคนให้หมดเลย แต่ผมก็ทำไม่ลง ผมห่วงแม่ เพราะแม่มีแค่ผมคนเดียว ไม่มีพ่อ และไม่เหลือใครแล้ว ส่วนแฟนของผม ผมก็ไม่ไว้ใจคนอื่นมาดูแล เพราะทั้งคู่อ่ะชอบหัวอ่อนไปโดนใครหลอก ใครพูดอะไรก็เชื่อ และทั้งคู่ก็รู้นะ แต่ก็ยังไม่เคยฟังผม เผลอไม่ได้เลย มีแต่เรื่อง ผมอยากทิ้งทั้งคู่เลย แต่ทำไมผมถึงห่วงทั้งคู่ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ผมทำไม่ลง ทั้งๆที่ทั้งคู่ไม่เคยให้กำลังใจผมเลยสักครั้ง
ให้ตายสิ...
ผมแค่รู้สึก เวลาเครียดหรืออะไร ผมไม่สามารถคุยกับคนในบ้านได้ คือผมเคยคุยแล้วนะ แต่ทั้ง2คนดูเหมือนไม่สน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปล.ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่บังเอิญ
1. ทั้งคู่ขับรถไม่เป็น เวลาจะไปไหนผมเลยต้องพาไปทีละคน แล้วมีอยู่วันนึง แม่ผมกำลังเลือกถังน้ำ แม่ผมก็ชื้อสีเขียวแล้วพูดว่า "สีเขียวเหนี่ยวทรัพย์" หลังจากนั้นอีกชม.ผมกลับบ้านแล้วมาพาแฟนไปชื้อที่ตักขยะ แฟนผมก็พูดว่า"สีเขียวเหนี่ยวทรัพย์"
2. ผมกำลังช่วยแม่รดน้ำในสวน แม่เลยบอกว่า"อากาศร้อนๆ อยากกินกาแฟ" ผมเลยขึ้นบ้านไปล้างมือ แล้วเจอแฟนในครัว แฟนก็บอกว่า "ออกไปชื้อกาแฟให้หน่อย อากาศร้อนๆอยากกินกาแฟ"
และอีกมากมาย ผมบางทีก็คิดเล่นๆนะ ผมใช่ลูกแท้ๆบ้านนี้ไหมเนี้ย
ความเหมือนของแม่และแฟน ที่ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยว
มา!เข้าเรื่อง จากกระทู้ก่อนหน้านี้ ผมเคยบอกไปว่าผมเป็นโรคทางจิต ผมทรมานกับมันมาก แต่ด้วยความที่ชีวิตผมมีแค่2คนนี้ เพื่อนก็ไม่มี เวลารู้สึกแย่เลยไม่รู้จะไปพึ่งใคร เพราะทั้งแม่และแฟนผม เขาจะเป็นคนที่ ไม่มีคำพูดให้ความรู้สึกแย่ ไม่ว่าจะ เศร้า เหนื่อย เสียใจ ท้อ ก็จะฟังเงียบๆเฉยๆ ไม่คำอะไรตอบกลับมา เวลาทุกคนกลับบ้านมา ผมมักจะถามว่างานเป็นไง เหนื่อยไหม เล่าให้ฟังหน่อย แต่กลับไม่เคยมีใครถามถึงผมเลย ก๋เข้าใจได้ ว่าผู้ชายต้องเข้มแข็ง ต้องดูแลตัวเอง แต่มันรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
ผมอ่ะมักจะรู้สึกโดดเดี่ยวตลอด เพราะคุยกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนร่วมงานก็มีแต่ผู้หญิง เขาก็ไม่ได้ผิดนะ แค่ผมกับพวกเขาต่างคนต่างรู้สึกอึดอัด เลยไม่อยากคุยกัน แล้วผมกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อย ซึ่งกับแฟนก็เช่นกัน คือทั้งคู่เป็นคนใจเย็น ซึ่งสำหรับผมที่เป็นคนใจร้อน มันเลยขัดใจ ไม่รู้เกี่ยวไหมนะ ผมเกิดเดือนที่ร้อนที่สุด พวกเขาเกิดกันฤดูหนาว แต่ก็นั่นแหละ เวลาทะเลาะกันผมจะพูดตรงๆด้วนเหตุผลและปัญหา แต่พวกเขาจะใช้ความเงียบสยบการเคลื่อนไหว ผมเลยยิ่งโมโหไปอีกเพราะไม่มีอะไรตอบกลับมาเลย ผมอ่ะ เหนื่อย อยากทิ้งทุกอย่างทุกคนให้หมดเลย แต่ผมก็ทำไม่ลง ผมห่วงแม่ เพราะแม่มีแค่ผมคนเดียว ไม่มีพ่อ และไม่เหลือใครแล้ว ส่วนแฟนของผม ผมก็ไม่ไว้ใจคนอื่นมาดูแล เพราะทั้งคู่อ่ะชอบหัวอ่อนไปโดนใครหลอก ใครพูดอะไรก็เชื่อ และทั้งคู่ก็รู้นะ แต่ก็ยังไม่เคยฟังผม เผลอไม่ได้เลย มีแต่เรื่อง ผมอยากทิ้งทั้งคู่เลย แต่ทำไมผมถึงห่วงทั้งคู่ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ผมทำไม่ลง ทั้งๆที่ทั้งคู่ไม่เคยให้กำลังใจผมเลยสักครั้ง
ให้ตายสิ...
ผมแค่รู้สึก เวลาเครียดหรืออะไร ผมไม่สามารถคุยกับคนในบ้านได้ คือผมเคยคุยแล้วนะ แต่ทั้ง2คนดูเหมือนไม่สน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้