คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีโอกาสได้เลี้ยงเด็กคนนึง
ประมาณ 3ขวบ คือช่วงนั้นแม่เค้าทำงาน
เด็กคนนี้อยู่กับยายเขา เราก็เอามาเล่น
มาเลี้ยงเพราะสงสารยายเขา
เลี้ยงจนรู้สึกรักมาก รักเหมือนลูกในไส้ตัวเอง
เด็กอยากไปไหน อยากได้อะไร เราพาไป หามาให้หมด
เสื้อผ้า ของเล่น อาหาร รองเท้า จัดให้ครบ
อะไรที่ทำให้เด็กคนนี้มีความสุขเราพาไปหมด
เหมือนเรากำลังเลี้ยงลูกตัวเองหรือน้องตัวเองอยุ่เลย
แต่พักหลังเราก็ไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น
เด็กๆคนนี้จะติดเรามาก ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน
แต่ก็กลับนะ แต่เช่นถ้าแม่มารับ เค้าก็จะไม่ไป จะอยู่กับเรา
สักพักเราก็พาส่งไปส่งก็กลับเป็นแบบนี้ปกติ 
ตอนนี้เหมือนที่บ้านเด็กคนนี้ ไม่ค่อยปล่อยให้เด็กคนนี้
มาหาเราแล้ว เราถามอะไรผ่านที่บ้านเขาก็ไม่ตอบ
เค้าไม่ค่อยเดินเอามาส่ง หรือเราเดินไปก็บอกเด็กหลับ บลาๆ
คือเรามาคิด อาจจะเพราะเด็กติดบ้านเรามากรึป่าว
แต่เราก็ต้องทำใจ เพราะไม่ใช่ลูกเรา
แล้วเราจะรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี 
คำถาม
1 เราควรจะรับมือกับความรู้สึกเสียใจแบบนี้ยังไงดี เรารู้สึกเสียใจมาก ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เราก็เสียใจที่ไม่ได้เจอเด็กคนนี้หลายวันแล้ว แต่ปกติเราเป็นคนไม่จู้จี้ใคร ไม่อยากต้องไปเซ้าซี้ใคร เค้าไม่อยากให้มา ก็ไม่ได้เดินไปถามอะไรมาก

2 เด็ก3ขวบประมาณกี่เดือนได้ เค้าถึงจะลืมเรา

ขอบคุณครับ