สวัสดีค่ะหนูมีปัญหาเรื่องนี้มานานมากๆตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ พ่อเลี้ยงกับแม่หนูถ้าเอาจริงๆเขาก็ไม่ได้แย่หรอกค่ะในการดูแลเราก็ถือว่าดีพอในระดับนึงแต่มันติดตรงที่ว่าบ่อยครั้งเรามักจะถูกทิ้งไว้อยู่บ้านคนเดียวแล้วเค้าก็ไปเที่ยวไปกินอะไรกันสองคนโดยที่ไม่มีเราประจำเลยค่ะเมื่อก่อนก็มีแบบให้เราไปนั่งกินข้าวคนเดียวแล้วเค้ากินข้าวกันสองคนให้ข้ออ้างว่าบ้านมันเล็กแม่เป็นคนบอกนะคะในมุมของเราบ้านมันเล็กก็จริงแต่มันไม่ได้ถึงขนาดที่นั่งกินสามคนไม่ได้ซึ่งทำให้น้อยใจในหลายๆครั้งแต่ไม่เคยทำอะไรได้เลยแม่มักจะชอบโกหกว่าไปกินก๋วยเตี๋ยวแต่ไปกินเสต็กก็มีค่ะบอกว่าอยู่นู่นแต่ไปอีกที่มันทำให้เรารู้สึกว่าแบบเค้าสนใจแต่พ่อเลี้ยงรักพ่อเลี้ยงสะจนหน้ามืดตามัวหรือยังไงหลายครั้งหมดความอดทนกับการที่ไม่มีตัวตนหลายหนแต่ต้องทนเพราะทำอะไรไม่ได้เลยดิ่งตลอดเช่นวันนี้เมื่อวานเราได้หัดทำงานแล้วได้ตังค์มา1000ในอาทิ้ตย์นึงเรารีบให้พ่อแม่เลยค่ะคนละ250มันอาจจะดูไม่เยอะแต่ทีให้เพราะตั้งใจให้เขาไปกินหมูกระทะดูหนังด้วยกันโดยที่เราตั้งใจอยู่ด้วยแต่มาตอนเย็นเพื่อนเราชวนออกดึกค่ะเลยไปเที่ยวกับเพื่อนเราเลยบอกพ่อกับแม่ว่าถ้าหนูกลับมาทันรอหนูด้วยนะเพราะถ้ามันเป็นไปได้เราก็อยากมีเวลาครอบครัวบ้างเพราะเค้าได้อยู่กันสองคนตลอดเราสนิทกับแม่มากๆค่ะเมื่อก่อนแต่แม่ชอบเปลี่ยนไปเวลามีพ่อเลี้ยงเลยไม่อยากสนิทแล้ว แล้วทีนี้วันนี้ค่ะเรากลับมาบ้านประมาณเที่ยงก็พบว่าเค้าไปเที่ยวเล่นบ้านยายเราก็โอเคค่ะไม่อะไรเลยถามเค้าว่าไปกินหมูทะไหมเพราะตอนเย็นเราต้องทำงานกะดึกค่ะเลยอยากรีบกินแต่เค้าบอกมันร้อนไปเย็นๆจะไปดูหนังกับพ่อสองคนอะค่ะ เราก็แบบเอ้าแล้วหนูหละแล้วเค้าก็บิกเดี๋ยวริไปวันที่เราหยุดงานแต่เรารู้อยู่แล้วแหละค่ะว่าไปไม่ไปแน่นอนเพราะแม่ต้องทำโอพ่อก็ต้องทำโอ โอกาสน้อยที่จะได้ไป เราก็เลยบอกอยากไปตอนนี้เขาบอกร้อนค่ะ ไปดูหนังแล้วมันไม่ร้อนหรอ? ไกลกว่าอีกเขาเหมือนอ้างตลอดจนเรารู้สึกอคติกับแม่ค่อนข้างมากค่ะไม่รู้จะแก้ยังไงกับความรัสึกของตัวเองอยากตายบ่อยมากเคยกินยาไปเยอะแต่ก็ไม่ตายค่ะรอดมาได้มันดิ่งไปหมดเลย ช่วยบอกทีนะคะว่าเราผิดรึป่าวที่อยากอยู่กับพ่อแม่บ้างแล้วเราผิดไหมที่เริ่มจะเกลียดแม่ตัวเอง