ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวันเมืองสาวัตถี ทรงปรารภภิกษุรูปหนึ่งผู้ถูกภรรยาเก่าหัวเราะเยาะเย้ย ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า...
          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นพระราชาครองเมืองพาราณสี ทรงตั้งอยู่ในทศพิธราชธรรม พระองค์มีปุโรหิตคนหนึ่งชื่อว่า รุหกะ เขามีภรรยาชื่อว่าปุรณีพราหมณี พระราชาได้พระราชทานม้าตัวหนึ่งพร้อมเครื่องประดับแก่ท่านรุหกะปุโรหิตนั้นไปใช้เป็นพาหนะว่าราชการ
          วันหนึ่งท่านรุหกะปุโรหิตขี่ม้าไปราชการ ชาวบ้านที่พบเห็นได้พากันพูดชมม้าของเขาว่า
          "แม่เจ้าโว้ย ม้าต้วนี้ช่างงามแท้"
          พอเขาได้กลับไปถึงบ้านพร้อมกับรอยยิ้ม เขาได้เรียกภรรยามาพูดอวดว่า
          "นี่น้อง ม้าของพี่ช่างงามเหลือเกิน ไครๆ เขาก็ชมกันทั้งนั้นนะ น้องว่าจริงไหมจ๊ะ?"
          ภรรยาของเขาค่อนข้างจะมีนิสัยเป็นนักเลงอยู่บ้าง จึงพูดตอบแบบกวน ๆ ว่า
          "พี่..ม้าตัวนี้งามเพราะมันมีเครื่องประดับหรอกจ๊ะ พี่ก็ลองเดินซอยเท้าเหมือนม้าไปเข้าเฝ้าพระราชาดูบ้างซิ พระองค์จะได้ทรงโปรดปราน ชาวบ้านก็จะพากันชื่นชมพี่ด้วยนะจ๊ะ"
          พระราชาเห็นท่านแล้วก็รับสั่งว่า "อาจารย์..ท่านจิตใจไม่ปกติหรือ? เป็นบ้าไปแล้วหรือถึงได้ทำเช่นนี้" ทำให้ท่านรุหกะได้สติและรู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่ง ท่านโกรธภรรยาตนมาก นึกไว้ในใจว่า
          "คอยดูนะนางตัวแสบ พอกลับถึงบ้านจะทุบตีมันสักป้าบสองป้าบแล้วค่อยไล่มันหนีไป"
          ฝ่ายนางปุรณีพราหมณีพอทราบว่าสามีโกรธนางมากและกำลังกลับมาบ้าน ก็แอบออกทางประตูหลังบ้านแล้วเข้าพระราชวังไปกราบทูลพระราชา
          ท่านรุหกะปุโรหิตจึงทูลตอบเป็นคาถาว่า
          "เมื่อสายป่านยังมีอยู่ นายช่างผู้กระทำสายธนูก็ยังมีอยู่ ข้าพระองค์จักกระทำสายธนูใหม่ พอกันทีสำหรับสายธนูเก่า"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : เป็นสามีภรรยาต้องรู้จักยอมกันบ้าง ควรยกโทษให้แก่กันและต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน
( ที่มา : หนังสือนิทานชาดก เล่มที่ ๒ โดย พระมหาสุนทร สุนฺทรธฺมโม http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt220.php )