เมื่อก่อนเรารู้สึกเป็นคนขี้แพ้ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง บ้านก็จน ผิวก็ดำ หน้าตาก็แย่ ฟันก็เหยินมีเเต่คนบุลลี่เรา  ว่าฟันใหญ่บ้างละผู้ชายบางคนก็ทำกับเราเเตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น  ทั้งพูดจาในเชิงไม่ดี ทรีตเราเเย่ๆ เวลามีงานกลุ่มไม่มีใครฟังเราเลย เเถมด่าเรา จนเราต้องเอางานมาทำคนเดียวตลอด ตอนนั้นเกลียดทุกคนมากๆ เกลียดตัวเองด้วย จะเเก้ปัญหาโดยการหายไปเอง แต่ตอนนี้กลับนึกคิดได้ ว่าเราไม่ใช่คนผิด ทำไมเราต้องตายด้วย พวกมันสิสมควรตาย ทำกับเราเเบบนี้ พวกมันต่างหากที่ควรตาย บางทีเราก็กลัวตัวเองทำอะไรบ้าๆ มีครั้งนึงเราขาดสติ จับน้องเเมวปล่อยลงมาจากบนบ้านชั้นสองหวังเห็นมันตายเเต่มันรอดไม่เป็นไร ทุกคืนเราฝันว่าตัวเองฆ่าคนพวกนั้นตลอด ทุกคืนซํ้าๆ  ไปหาหมอเเล้ว หมอบอกว่าอาจจะเป็นยํ้าคิดยํ้าทำ เคยกินยา แต่ก็ยังเหมือนเดิม กลัวตัวเองเป็นคนโรคจิต  กลัวไปหมด หาหมอกินยาก็ไม่ดีขึ้น สมองเราเป็นอะไร เราไม่เข้าใจ เรากลัวมาก บางทีก็เหมือนไม่ใช่ตัวเอง ไม่มีสติ