เรื่องราวของเรามันต้องเล่าย้อนไปตอนป.6เมื่อราวๆภาคเรียนที่สอง เราชอบครูนิสิตผช.คนนึงมากแต่ไม่ได้อยากได้เขามาครอบครองนะแค่อยากเจอหน้าทุกวันเขาคือกำลังใจอะไรประมาณนี้มากกว่า งั้นเราขอย้อนไปก่อนรู้จักครูเขาเลยละกัน เราเป็นเด็กหลังห้องมาโดยตลอด ชีวิตไม่ได้มีอะไรมากวันๆก็แค่เรียนเล่นกับเพื่อนถึงแม้ในกลุ่มจะมีกันแค่3คน ตอนนั้นเรายังไม่เข้าใจกับคำว่าแอบชอบ แล้วสงสัยมาโดยตลอด ว่าทำไมเราต้องเสียใจมากเวลาไม่ได้เจอคนที่ชอบแล้ว เคยคิดขำๆว่าถ้าเราชอบใครจะเป็นยังไง แต่พอหลังจากที่เราได้ชอบครูชีวิตมันเปลี่ยนไป มันทำให้เรามีกำลังใจในการเรียน อยากใช้ชีวิตมากขึ้น แต่หลังจากผ่านช่วงเวลานั้นไป เราก็ต้องไปสอบเข้ารร.ประจำจังหวัด ครูเขาก็เรียนจบแล้วต้องไปบรรจุครูที่รร.อื่น เราจำได้ว่าช่วงนั้นที่ไม่ได้เจอครูเราร้องไห้ทุกวัน พอเริ่มนานเข้าๆเราคิดว่าเราน่าจะลืมครูแต่ไม่เลยครูเป็นคนที่ยังอยู่ในใจเสมอ ถึงตอนนี้เราอาจไม่ได้เจอครูแล้ว แต่ยังคงเก็บทุกคำพูดของครูไว้ในความทรงจำเสมอ และเราก็คิดว่า"ถ้าไม่ได้เจอครูอีกครั้งเราจะไม่ยอมชอบใคร" มันอาจเป็นเรื่องที่ดูค่อยข้างจะเหมือนเด็กทำตัวแก่แดดไปหน่อย แต่ว่าเรารู้สึกว่าประสบการณ์ในวันนั้นเป็นเรื่องที่ตลกดี เวลานึกถึงก็ทำให้มีความสุขมาก...
                    ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาแลกเปลี่ยนความรู้สึกดีๆกันได้นะ