เรื่องมีอยู่ว่าตอนเราอยู่ป.1 เราไปเล่นที่ปีนเชือก 2 ด้าน ปีนไปได้ครึ่งทางก็รู้สึกกลัวไม่กล้าปีนต่อ แต่ก่อนหน้านั้นมีเด็กผู้ชายคนนึงปีนข้ามไปก่อนแล้วเขาก็ปีนกลับมาบอกว่าไม่เป็นอะไร ไม่น่ากลัว แล้วก็พาเราปีนข้ามไป เราก็ถามชื่อเขาแล้วก็รู้ว่าเขาอยู่ป.4 จากวันนั้นมาเราก็แกล้งกันทุกเช้า ทักกันทุกครั้งที่เจอหน้า(เรียกว่าหยุมหัวเลย) จนเพื่อนเขาก็แซวตามภาษาเด็กว่าเราชอบเขา แต่ตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจ เป็นแบบนั้นทุกวันจนเขาเรียนจบประถมไป ผ่านไปเกือบ 2 ปีเราได้เจอเขาโดยบังเอิญตอนกำลังกลับบ้าน แล้วก็บังเอิญอีกว่าเราย้ายไปอยู่ที่เดียวกับเขาชั้นเดียวกันตึกเดียวกันแต่คนละฝั่ง เขาจำเราได้มองเราอยู่หลายครั้ง แต่ด้วยความเราโตขึ้นพ่อแม่ก็หวงก็เลยไม่กล้าทัก อีกอย่างก็กลัวว่าเขาจะคิดว่าเราเป็นเด็กน้อยน่ารำคาญมาตามเกาะแกะ มีหลายครั้งที่ขึ้นลิฟท์พร้อมกันแต่ก็ไม่กล้าคุยอะไรด้วย นอกจากชื่อแล้วก็แทบไม่รู้จักเขาเลย รู้แค่ว่าเขามีน้องชายเรียนอยู่ชั้นเดียวกับเราน่าจะอายุเท่ากัน  ตัดสินใจอยู่หลายครั้งว่าจะบอกว่าจำได้ แต่ก็ไม่ได้ทำอยู่ดี จนสุดท้ายเขาก็ย้ายออกไป ผ่านไปนานมากแล้วเราก็ยังจำเรื่องราวของเขาได้อยู่และคิดถึงเขาอยู่ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้แทบจะจำหน้าเขาไม่ค่อยได้แล้ว เหมือนมันเลือนลางไป ถ้าได้เจอกันอีกครั้งหรือย้อนกลับไปก็อยากบอกว่าตอนนั้นจำได้นะ แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้ทักตั้งแต่เเรกและก็ขอโทษที่ทำตัวเป็นเด็กน้อยไปก่อกวนอยู่ทุกวัน🙏
ปล.อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นเหมือนกันไหมคะ ที่มีคนที่ไม่ได้เจอนานๆ จำเรื่องราวต่างๆได้แต่จำหน้าไม่ได้เเล้ว หรือว่าเราเป็นอยู่คนเดียว