แต่ก่อนครอบครัวเราเหมือนครอบครัวอื่นๆทั่วไป ตอนเช้าต่างคนต่างทำงาน ตกเย็นทำกับข้าวกินด้วยกัน แต่ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อแม่เริ่มเอาแมวมาเลี้ยง ตอนแรกเรากับน้องโอเคทุกอย่าง ช่วยดูแล แต่แม่เอามาเรื่อยๆ ปล่อยท้อง จนในบ้านมีแมวทั้งหมด 20 ตัว เรากับน้องพูดก็แล้ว ว่าก็แล้ว แม่ก็ไม่ฟังบอกว่าเป็นความสุขเขา จนเรากับน้องหนีไปนอนชั้น2 ของบ้าน (บ้านเรามี 2 ชั้น ชั้นล่างมี 2 ห้อง ชั้นบนมี 5 ห้อง) ชั้นล่างแมวอยู่หมด ไม่สามารถไปทำอาหารหรือนอนได้ จนแม่ก็อยู่ไม่ได้ เรื่องกลิ่นนี่ไม่ต้องพูดถึง เราเกรงใจข้างบ้านมาก เรากับน้องชายไม่ช่วยแม่ดูแลแมวอีกต่อไป แต่เรายังออกค่าทำหมันนะเพราะไม่อยากให้มีเพิ่มอีก แม่ก็จะมาตัดพ้อตลอดว่าเขาเหนื่อยต้องทำงานข้างนอกแล้วยังต้องมาเหนื่อยในบ้านอีก เราก็บอกเพราะแมวมันเยอะเกิน แม่ก็จะไม่ฟังทุกครั้ง จนเมื่อไม่กี่วันมานี้ แม่เราไม่สบาย ตัดพ้อเรากับน้องชาย ว่าไม่ดูแลแม่หาว่าแม่เป็นภาระ(ซึ่งไม่มีใครพูด แม่คิดเองเออเอง) ไม่หาข้าวให้กิน(อันนี้เราผิดเองวางตังค์ไว้แต่ไม่ได้บอก เพราะคิดว่าเขาจะหยิบไปเอง ซึ่งทุกทีก็จะหยิบไป หรือโทรมาให้เราสั่งข้าวให้) ไม่ช่วยดูแลแมว ร้องไห้ว่าถ้าไม่มีแมวก็อยากจะตายๆไปเลย คือเราเนรคุณขนาดนั้นเลยหรอ เราเลิกงานมาดึกๆจะต้องมาคอยช่วยงานแม่อีกหรอ เรามองว่าเงินเราให้เขาอยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านเราออกหมด แม่อยากได้อะไรก็ซื้อให้ ยกเว้นเรื่องแมวเรื่องเดียวที่เราจะไม่ยุ่ง เราเบื่อแม่มากๆ ไม่อยากยุ่ง ไม่อยากคุย แต่ก็ไม่อยากโดนว่าว่าเนรคุณ เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี
รู้สึกเบื่อแม่ตัวเองเราควรทำยังไงดี