มีใครเป็นเหมือนเรามั้ยคะที่เริ่มไม่แน่ใจว่าความรักของแม่คือรักจริงหวังดีจริงๆหรือว่ากำลังเอาในสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นมายัดเหยียดใส่ในตัวเรา ซึ่งเวลาเราจะทำอะไรซักอย่างไม่เคยเห็นด้วยกับในสิ่งที่ทำเลย จะให้ทำตามแบบที่ใจแม่ต้องการเท่านั้น ตั้งแต่เด็กจนโตโดนบังคับตลอดไม่มีเวลาได้ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นแบบเด็กคนอื่นเรียนพิเศษทุกวัน มาได้ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นกับเพื่อนในช่วง20 เพราะเริ่มกล้าที่จะหลุดออกจากกรอบที่แม่ตีไว้แต่เขาก็ดูผิดหวังมาก ตอนเด็กไม่เคยได้ไปเล่นเพื่อนถ้าไม่มีเรียนพิเศษก็ต้องช่วยขายของ ถ้ามีกิจกรรมที่ รร เราต้องซ้อมกลับมาเย็นๆเขาจะว่าเราว่าไม่คิดจะช่วยเหลืออะไรเลย facebookก็ใช้อันเดียวกันกับเราส่องทุกแชททุกเรื่องที่เราคุยกับเพื่อน ตอนช่วงเรียนมอปลายเริ่มอึดอัดขึ้นมากขึ้น เวลาทะเลาะกันโดนใช้ความรุนแรงเสมอตบหน้าบ้างกระทืบบ้าง มันค่อนข้างเป็นแผลในใจมาตลอด เวลามีแฟนเรารู้สึกว่าแม่ไม่ให้ความเป็นส่วนตัวเริ่มแอดเฟสแฟนไปหลอกถามเรื่องเรากับแฟนจากเพื่อนคือเรารู้สึกไม่โอเค แค่คบกันธรรมดาปกติของวัยรุ่นทั่วไปเอะอะจะให้ผชมาขอเราไม่ได้ทำอะไรเสียหายกันทั้งคู่ตรงนี้เราไม่เข้าใจเลย จนตอนนี้อายุ24แล้วไม่มีความผูกพันธ์กับแม่เลย ไม่อยากกลับบ้านไม่เลือกที่จะเรียนออกไปทำงานไกลบ้านนานๆถึงกลับมาหายายกับตาที่บ้าน พอทำงานก็ไม่พ้นจากการโดนคาดหวังไม่เคยเห็นด้วยกับงานที่ทำแต่เราก็ช่วยเหลือเดือนหนึ่งครึ่งหนึ่งของเดือนคาดหวังว่าจะต้องมีเงินเก็บนู้นนี่นั้นบลาๆ แต่ความจริงคือเอาจากไหนมาเก็บ ถ้าไม่ให้ที่บ้านมีเงินเก็บไม่ต้องเดือดร้อน ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเราไม่เคยรู้สึกว่าแม่ช่วยเราได้เลย เราต้องเก็บแล้วผ่านไปคนเดียว ตอนนี้เหนื่อยเหมือนต้องใช้ชีวิตให้ถูกใจคนที่คลอดออกมา มันมีคำถามว่าเราไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตของตัวเองหรอ แบกความหวังความใันที่ไม่ใช่ของตัวเอง ทำอะไรไม่ถูกใจมีแต่คำสบประมาทไม่เคยได้กำลังใจมีแต่คำพูดลบๆ ไม่รู้ว่าเราอดทนโตมาขนาดนี้ได้ยังไง เราควรทำยังไงดี วันๆหนึ่งเราไม่ค่อยคุยกับแม่ไม่อยากนับสายไม่อยากคุยแม้แต่นิดเดียว ไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้อยากมีความรู้สึกผูกพันธ์หรืออบอุ่นกับคนที่คลอดเรามาบ้าง