ผมอยากมาเล่าว่านี้คืออาทิตย์ที่2ของการฝึกงาน ผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือผิดที่ผมเบือกมาฝึกที่นี้ผมรู้สึกว่าพ่ที่เขาทำงานที่นี้เหมือนไม่ค่อยชอบผม หรือเป็นเพราะพึ่งมาเลยไม่สนิทไม่ค่อยอยากพูด แต่ผมก็โตแล้วนะครับ พึ่งจะมาเข้าใจความหมายก็สันนี้ว่า คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก แต่อยากจะออกจะย้ายก็ไม่ได้ เพราะผมต้องทนอยู่ที่นี้1ปีการศึกษา ฝึกเสร็จเดือนกุมภาพันธ์ปีหน้านี้พึ่งเมษายน เหมือนเขาไม่อยากจะสอนหรืออะไรเลยทำคนเดียวเงียบๆ ลืมไปผมฝึกงานที่อู่นะครับ บางที่เราเหนื่อยไม่ใช่เหนื่อยกับงานนะครับ เหนื่อยกับใจคนมากกว่า เหนื่อยกายแปปเดียวหายเหนื่อยใจนะสิ ละพี่ที่ทำงานที่นี้ก็รุ่นพี่เก่าที่พึ่งจบจากที่ผมเรียนเลย ตอนแรกนึกว่าจบมาจากวิทยาลัยเดียวกับจะช่วยกันหรือ ทำเป็นเหมือนพี่น้อง เขาเป็นคนชนเผ่าอะไรสักอย่าง จะพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ เจ้าของอู่เป็นคนที่พูดดี พูดเพราะใจดีมากครับ เวลาเขามาก็จะสอนว่าทำอย่างนั้นอย่างนี้ไม่เคย ว่าหรือมองเราด้วยสายตาที่ทำให้เราไม่ชอบเลย แต่พี่ที่ทำงานที่นี้มากกว่า ผมก็ได้แค่ว่ามานั่งคิด ว่าอีกนานไหมเขาจะรู้สึกดีกับเรา หรือผมเลือกที่ฝึกทำงาน หรือมันคืออุปสรรคที่ผมต้องผ่านมันไป บางที่เขาไม่สอนเราเราก็ยืนดูเขานั่งบาง ก็เพราะเขาไม่สอนไม่อยากไปถามหรือ จุกจิกมาก กลัวว่าเขาจะลำคาน ก็อย่างว่าละครับไม่ว่าจะทำดีกี่พันครั้ง อยู่ผิดที่ทำผิดคนมันก็ไร้ประโยชน์