อยากบ่นเฉยๆ ในฐานะเด็กอายุ18คนนึง เรสกำลังอยู่ในจุดหัวเลี้ยวหัวต่อ เรากำลังจะเข้ามหาลัย เราเคยมีความคิดอยากเข้าหมอ และพ่อแม่ก็สนับสนุน แต่เราไม่มีแพชชั้นในการเข้าหมอ เราก้เลยสับสนว่าตัวเองอยากเป็นหมอจิงหรอ และใช่ค่ะ วันประกาศเราคะแนนไม่ถึงหมอ เรารู้สึกไม่เสียใจ  ร้องไห้ไม่ออก เคว้งมากรู้สึกว่าตัวเองเข้าคณะที่เป็นสายศิลป์ เช่น บัญชี เศรษฐศาสตร์ แต่พ่อแม่ของเราเสียใจมาก ที่เราคะแนนไม่ถึงหมอ เขาอยากให้เราซิ่ว เราเข้าใจนะคะว่าเขาอยากให้เรามีอนาคตที่ดี เราเหนื่อยกับสายวิทย์มากๆ บางทีเราเรียนวิทย์เราไม่มีความสุขเลย ตอนคะแนนออก คะแนนวิทย์เราแย่มากๆ
เราไม่รู้จะอธิบายพ่อแม่ยังไง เราลังเลมากช่วงหลัง ว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิต แต่เราอยากเรียนบัญชีจนจบโท แล้วไปต่อต่างประเทศ ไม่รู้เขาจะเข้าใจเราหรือไม่ บวกกับตอนนี้แม่ของเราป่วยหนัก ละเราก็ไม่ได้หมอตามที่หวัง ละแม่ก็เสียใจมากๆ เราแบ่บ ไม่รู้จะทำไงกับชีวิต เรารู้สึกผิดมากๆ แต่อยากให้เขายอมรับว่าเราจะสามารถเรียนบัญชีได้ และเราก็ไม่อยากซิ่ว  เขาพูดทำนองว่าพอไม่ติดก็ไม่ยอมรับความผิดพลาดของตนเองหรอ เขาบอกว่าความสามารถเราถึงแต่เราไม่ทำเอง เราพูดไม่ออกเลย มันจุก แบ่บว่า เราหน้าตาเฉยมากๆ แต่ลึกๆในใจเราสลาย