สวัสดีค่ะ เรื่องที่เราจะเล่าอาจจะยาวหน่อย
เราอายุ17 เรียนอาชีวะ แผนก กร.
เราไม่รู้ว่าเราแปลกกว่าคนอื่นมั้ยแต่คนรอบข้างมักมองเราเรานั้นแปลกกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน คือ เรื่อง "งาน" เราถูกมองจากผู้ใหญ่ว่าเราแปลกและแตกต่างจากเด็กรุ่นเดียวกัน คือเรา สนใจแต่หางานทำ
เราเริ่มทำงาน ตั้งแต่ อายุ14 เป็นเด็กเสริฟ
ช่วงโควิด เป็นครั้งแรกที่เราเก็บเงินได้เองโดยไม่ต้องขอพ่อแม่ เราซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องเกือบหมื่นด้วยตนเองตอนนั้นเราภูมิใจตัวเองมาก
หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนที่ชอบเก็บเงิน
แต่เด้วยส่วนตัวมีค่าใช้จ่ายค่อนข้างเยอะ ก็มีบ้างครั้ง ช๊อตบ้าง จนขึ้น ปวช.1 เราหยุดทำงานและกลับมาเรียน100% เราชอบงานบริการมากๆ เป็นสิ่งที่ชอบและยินดีทำเรา
ช่วงที่เรียนเราแทบไม่ได้ทำงาน เราอาคัยจากการเก็บเงินที่พ่อให้ไปรร.วันละ 100
เราก็เก็บ วันละ100-80ทุกวัน
เราแทบไม่ได้กินข้าวเลยในแต่ละวันที่ไปโรงเรียน เรายอมอดเพื่อมีเงินเก็บตามเป้าหมาย ในตอนนั้นก็มีครูส่งไปเป็นพาสไทม์ที่ ภัตตาคารอาหารบ้าง แต่ไม่ได้ทำประจำแค่วันไหนทางนั้นเรียกก็ไป ก็ไปได้วันละ330
ช่วงปิดเทอมก็ได้มีโอกาส ไปทำพาสไทม์พวกร้านชาบู -สุกี้ไรงี้บ้างแต่ก็ออกเพราะเรื่องสังคในงานบ้างอารมณ์เหมือน คนใหม่เข้ามาคนเก่าไม่ชอบก็พยามที่จะให้เราออก
ตอนนี้เราจะขึ้นปวช 2 ตกงาน ไม่รู้ทำไมเราถึงรู้สึกเครียดมากตอนตกงานเราคิดแต่
จะเอายังไงดี จะหางานที่ไหน มาตกกระทันหันแบบนี้ แล้วจะหาเงินยังไงละ? จนเราซึมมาเป็นอาทิตย์ ผู้ใหญ่ก็บอกว่าเรา ฟุ้งซ่าน
ไร้สาระ คนอื่นเค้าตั้งใจเรียน เรามีหน้าที่เรียนก็เรียนไปก่อน
คือเราไม่ได้เก เรียนเลยค่ะ จริงที่เราทำงานและเรียนแต่ เราก็ไม่เกเรียนเลย ได้ที่1อันดับห้อง ได้เป็นตัวแทนต่างๆในโรงเรียน อยู่
เราก็พอรู้ตัวว่าเราเครียดเรื่องเงินเกินตัว
เราแค่รู้สึกอยากหาเงินด้วยตัวเอง ไม่ขอพ่อแม่ มันรู้สึกดีเวลามีเงินเข้าในบัญชีทุกครั้ง
แต่พอเงินลดออกมันกลับรู้สึกคิดหนักเลย
เรากลายเป็นคนไม่กล้าใช้เงินตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ยิ่งช่วงตกงานนี้แทบไม่กล้าใช้
กลายเป็นว่า เรานั้นเก็บเงินก็จริง
แต่เรากลับไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อนเลย
มันกลับรู้สึกเรามีเงินที่เก็บก็จริงแต่เราก็ไม่ได้เอาเงินทำอะไรเพื่อความสุขของตัวเองเลยสักครั้งมันเหมือนเราไม่เคยตอบแทนขอบคุณตัวเองที่ทำงานเหนื่อยขนาดนี่เลย เราเก็บเหมือนมันไร้จุดหมายมาก เรารู้แค่เราอยากเก็บเรื่อยๆ จนมีเงินแต่เหมือนเราลืมคิดถึงความสุข ของเราเองว่าเราอยากกินอะไร เราอยากได้อะไร เราต้องการอะไร ขอคำแนะนำปรึกษาทุกคนและผู้ใหญ่หลายๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเราทีค่ะ เราก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่อยากมีงานที่มงคลทำ TT
ตอนนี้เราตกงานอยู่ ไปสมัครเซเว่น หรือkfc ซเวนเซ่นก็ ไม่รับเพราะอายุไม่ถึง18ปี
ปวช3.นี้ก็ฝึกงานแล้ว ไม่รู้จะมีตังค่าเช่าหอและตังอยู่กินรึป่าวเพราะ ฝึกงานไม่ได้ตังอยู่แล้วค่ะTT
อายุแค่นี้แต่เครียดเรื่องเงิน?
เราอายุ17 เรียนอาชีวะ แผนก กร.
เราไม่รู้ว่าเราแปลกกว่าคนอื่นมั้ยแต่คนรอบข้างมักมองเราเรานั้นแปลกกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน คือ เรื่อง "งาน" เราถูกมองจากผู้ใหญ่ว่าเราแปลกและแตกต่างจากเด็กรุ่นเดียวกัน คือเรา สนใจแต่หางานทำ
เราเริ่มทำงาน ตั้งแต่ อายุ14 เป็นเด็กเสริฟ
ช่วงโควิด เป็นครั้งแรกที่เราเก็บเงินได้เองโดยไม่ต้องขอพ่อแม่ เราซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องเกือบหมื่นด้วยตนเองตอนนั้นเราภูมิใจตัวเองมาก
หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นคนที่ชอบเก็บเงิน
แต่เด้วยส่วนตัวมีค่าใช้จ่ายค่อนข้างเยอะ ก็มีบ้างครั้ง ช๊อตบ้าง จนขึ้น ปวช.1 เราหยุดทำงานและกลับมาเรียน100% เราชอบงานบริการมากๆ เป็นสิ่งที่ชอบและยินดีทำเรา
ช่วงที่เรียนเราแทบไม่ได้ทำงาน เราอาคัยจากการเก็บเงินที่พ่อให้ไปรร.วันละ 100
เราก็เก็บ วันละ100-80ทุกวัน
เราแทบไม่ได้กินข้าวเลยในแต่ละวันที่ไปโรงเรียน เรายอมอดเพื่อมีเงินเก็บตามเป้าหมาย ในตอนนั้นก็มีครูส่งไปเป็นพาสไทม์ที่ ภัตตาคารอาหารบ้าง แต่ไม่ได้ทำประจำแค่วันไหนทางนั้นเรียกก็ไป ก็ไปได้วันละ330
ช่วงปิดเทอมก็ได้มีโอกาส ไปทำพาสไทม์พวกร้านชาบู -สุกี้ไรงี้บ้างแต่ก็ออกเพราะเรื่องสังคในงานบ้างอารมณ์เหมือน คนใหม่เข้ามาคนเก่าไม่ชอบก็พยามที่จะให้เราออก
ตอนนี้เราจะขึ้นปวช 2 ตกงาน ไม่รู้ทำไมเราถึงรู้สึกเครียดมากตอนตกงานเราคิดแต่
จะเอายังไงดี จะหางานที่ไหน มาตกกระทันหันแบบนี้ แล้วจะหาเงินยังไงละ? จนเราซึมมาเป็นอาทิตย์ ผู้ใหญ่ก็บอกว่าเรา ฟุ้งซ่าน
ไร้สาระ คนอื่นเค้าตั้งใจเรียน เรามีหน้าที่เรียนก็เรียนไปก่อน
คือเราไม่ได้เก เรียนเลยค่ะ จริงที่เราทำงานและเรียนแต่ เราก็ไม่เกเรียนเลย ได้ที่1อันดับห้อง ได้เป็นตัวแทนต่างๆในโรงเรียน อยู่
เราก็พอรู้ตัวว่าเราเครียดเรื่องเงินเกินตัว
เราแค่รู้สึกอยากหาเงินด้วยตัวเอง ไม่ขอพ่อแม่ มันรู้สึกดีเวลามีเงินเข้าในบัญชีทุกครั้ง
แต่พอเงินลดออกมันกลับรู้สึกคิดหนักเลย
เรากลายเป็นคนไม่กล้าใช้เงินตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ยิ่งช่วงตกงานนี้แทบไม่กล้าใช้
กลายเป็นว่า เรานั้นเก็บเงินก็จริง
แต่เรากลับไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อนเลย
มันกลับรู้สึกเรามีเงินที่เก็บก็จริงแต่เราก็ไม่ได้เอาเงินทำอะไรเพื่อความสุขของตัวเองเลยสักครั้งมันเหมือนเราไม่เคยตอบแทนขอบคุณตัวเองที่ทำงานเหนื่อยขนาดนี่เลย เราเก็บเหมือนมันไร้จุดหมายมาก เรารู้แค่เราอยากเก็บเรื่อยๆ จนมีเงินแต่เหมือนเราลืมคิดถึงความสุข ของเราเองว่าเราอยากกินอะไร เราอยากได้อะไร เราต้องการอะไร ขอคำแนะนำปรึกษาทุกคนและผู้ใหญ่หลายๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเราทีค่ะ เราก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่อยากมีงานที่มงคลทำ TT
ตอนนี้เราตกงานอยู่ ไปสมัครเซเว่น หรือkfc ซเวนเซ่นก็ ไม่รับเพราะอายุไม่ถึง18ปี
ปวช3.นี้ก็ฝึกงานแล้ว ไม่รู้จะมีตังค่าเช่าหอและตังอยู่กินรึป่าวเพราะ ฝึกงานไม่ได้ตังอยู่แล้วค่ะTT