-----------เราคบแฟนมา 10 ปี อยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เรียน จนถึงวัยทำงาน  ผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายต่างๆมามากมาย อยู่กับเขาเรามีความสุขมากนะคะ เป็นตัวของตัวเองแบบที่สุด รักเขามากที่สุดเท่าที่เคยรักใคร จนคิดถึงอนาคต และอยากแต่งงานร่วมกัน (เราเคยมีการวางแผนร่วมกันค่ะ)

-----------พอช่วงเข้าปีที่ 8-9 เขาเริ่มติดเพื่อน เตะบอล กินเหล้า ปาร์ตี้ ไปร้านเหล้า พอเมาก็ไปจีบผู้หญิง แอบคุยกัน โทรหากัน  เราไม่โอเคที่เขาไปเมากลับบ้านดึก ให้เราอยู่คนเดียว เจอปัญหาคนเดียว บางทีเพื่อนเขาโทรมาให้ไปรับเขากลับดึกๆ  และพอมารู้ว่ามีผู้หญิง เราหึงหวง ไม่พอใจตามบอกผู้หญิงว่าเขามีแฟนแล้วคือเรา ห้ามยุ่งกับแฟนเรา หรือต่อว่าผู้หญิงไป และทะเลาะกับแฟน จนเขารับที่เราหึงหวง ดุด่าว่าเขา ห้ามเขาไม่ได้  แล้วเราก็ตัดสินใจห่างกันแยกกันอยู่ 1 ปีก็คุยกันทุกวัน แต่ไม่ค่อยได้เจอ จนเขามีอิสระเที่ยวหนักขึ้นมีผู้หญิงมากมาย เขาบอกอยากให้เราเจอคนที่ดีกว่าเขา ดูแลเราได้ เขาไม่มั่นใจว่าถ้ากลับมาคบกันเขาจะไม่ทำนิสัยเดิม เพราะเขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่คนที่เราอยากให้เป็น ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่เราต้องการ  เพราะกลับไปเราสองคนก็ไม่เหมือนเดิม เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน เขาบอกให้ต่างคนต่างหาคนใหม่  

-----------ส่วนตัวเราตลอดเวลาที่ต้องอยู่คนเดียวมา 1 ปี อยู่กับห้องที่เคยมีกัน ข้าวของเครื่องใช้ สิ่งของต่างๆเดิมๆ  กินข้าวคนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำทุกๆอย่างเองคนเดียว ต้องพยายามทำทุกอย่างให้เป็น เหงามากๆ คิดถึงแต่ช่วงเวลาที่มีกัน ต้องหลับ และตื่นแบบอ้างว้าง ไม่เคยจะนอนหลับเต็มอิ่ม ตลอด1 ปี คิดถึงทุกๆที่ ที่เคยไปด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน เราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ ความทรงจำเยอะ เกินที่เราคิดว่า ต่อไปนับจากนี้ จะไม่มีเขาจริงๆตลอดชีวิตใช่มั้ย ทำไมเราต้องจบแบบนี้ เสียใจร้องไห้มาเสมอ

-----------จนตอนนี้อยาก ย้ายจังหวัด ย้ายออกจากห้องนี้ไป อยากไปอยู่ไกลๆ ไม่อยากอยู่กับความทรงจำ สถานที่ ที่มีกัน แต่เราเป็นผู้หญิงคนเดียว เพื่อนน้อยค่ะ เพื่อนอยู่ต่างจังหวัดมีครอบครัวกันหมด  บวกกับภาระค่าใ้ช้จ่ายต่างๆ เหมือนเราต้องทนทำงานที่เดิม อยู่กับสภาพแวดล้อมเดิมต่อไป ไม่กล้าออกไปไหนกลัวเจอเขา กับคนอื่น กลัวเจอเพื่อนเขา กลัวการรับรู้เรื่องราวของเขา เรามืดมิดไปหมด ไม่รู้จะจัดการแบบไหน หรือผ่านไปยังไงดี อ้างว้าง เคว้งไปหมด