ผมรักผู้หญิงคนนึงที่ทำงานอายุห่างกัน​ 6 ปี​ เธอเข้ามาในชีวิตของผม​ผมที่ผิดหวังกับความรักมาแทบทั้งชีวิตก็มีความหวังขึ้นมา​ เธอเดินจูงมือผม​ ให้ผมลูบหัว​ เธอเข้ามาควงผมและให้ผมกอด​ เวลามีปัญหาอะไรก็ปรึกษากันและผมก็รักเธอ​ ผมทำทุกอย่างให้เธอ​ อะไรที่เธอไม่ชอบผมก็ปรับตัวให้​ เธอเคยบอกว่ารู้สึกดีกับผม​ แต่จู่ๆวันถัดมาเธอก็เปลี่ยนไปกระทันหัน​ เธอไม่ยอมพูดกับผมเลยทั้งๆที่คุยเล่นกับคนอื่นปกติแต่กับผมเหมือนไม่อยากคุย​ จนวันนึงผมไปได้ยินเธอพูดกับเพื่อนว่ามีนัดกับผู้ชาย​ กลับห้องไปผมร้องไห้หนักมา(ไม่ได้อยู่ด้วยกัน)​ ผมเลยแกล้งถามไปว่าเรื่องของเรามันจบแล้วใช่ไหม​ เธอก็ตอบกลับมาว่า
"หนูขอโทษพี่จริงๆนะ หนูชินกับการอยู่คนเดียวไปแล้ว พอมีพี่เข้ามามันทำให้หนูคิดมาก ว่าควรไปต่อหรือหยุด แต่พอคิดจริงๆ หนูควรอยู่ตัวคนเดียวดีสุดแล้ว ถึงแม้จะเหงาแต่มันก็ดี มันยังอยู่ในเซฟโซนตัวเอง หนูอยากให้พี่เข้าใจหนูแบบนี้นะ" แล้วตอบกลัยมาอีกว่า​ ผมควรไปเจอคนที่ดีกว่า​ ทุกคนมีวิธีการรับมือความพังขนาดนี้อย่างไรบ้างครับ​ ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ผมถึงขนาดร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นในที่ทำงาน​ หัวใจก็เจ็บเหมือนโดนมีดกรีดแผลใหญ่​ เรียกได้ว่าเจ็บรับสงกรานต์เลยครับทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด​ ทุกวันนี้ไม่มองหน้ากันในที่ทำงานเลย​ ผมไม่ได้โกรธเขาแต่ผมเสียใจ​ แต่เขานั้นผมไม่รู้​